Magisch Montenegro
Vlak na de Albanese grens gaan we in het stadje Tuzi naar de lokale markt. Een Turkse bazaar op zijn Montenegrijns.
We kopen hier een T-shirt, een riem, wat speelgoed en enkele souvenirtjes bij een Albanese kraam. Want in Albanië zelf is op dat gebied nog weinig te koop. De souvenirtjes zijn eigenlijk gewoon gebruiksvoorwerpen die de rode kleur hebben met de zwarte tweekoppige adelaar van de Albanese vlag erop. Het is spotgoedkoop en het is leuk winkelen in de grote overdekte hal van golfplaten. Bij regen valt het water overal tussendoor en wordt verzameld en afgevoerd via allerlei gootjes (zie bovenstaande foto).
Iets verderop is aan de Cijevna een restaurant met terrassen gebouwd: Niagara! Er is een dam in de rivier gemaakt waardoor er een fijne zwemplek is ontstaan.
Het was droog de laatste tijd (behalve vannacht) en de waterval doet het niet, maar in het restaurant binnen is ook een waterval, showt iemand ons met een druk op de knop! We eten hier heerlijk aan het water.
Een bijzondere plek
Binnendoor rijden we naar Mitrovici, waar we over de brug naar Ponari gaan en vanaf hier is het nog twee kilometer naar het 15e eeuwse fort Žabljak Crnojevića.
Ton: Een bewoner attendeert ons op het info-bord en komt ons achterna als we op een foute manier omhoog proberen te lopen en dan gidst hij ons meteen maar even. Eerst halverwege de heuvel naar een kerk met o.a. het graf van zijn vader. Die was gisteren precies twee jaar geleden overleden, dus de grafsteen staat nog vol met afgebrande kaarsen. Dan naar het kasteel, waar hij ons alle panorama’s laat zien.
Eén van de vervallen gebouwen daarboven was de school, waar ooit zijn opa naar toe ging en daarnaast was het politiebureau.
Na de rondtour op het hete middaguur nodigt hij ons uit voor koffie en raki, traditioneel Montenegrijns! Het wordt koffie met een ijskoud biertje dat we samen delen. Heerlijk! We vragen of hij een mooie overnachtingsplek weet, het liefst één waar we ook kunnen zwemmen. Hij wijst ons waar ongeveer een strand in het meer is, vanaf hier kom je daar met een bootje. En het water daar is zo schoon, dat je het gewoon kunt drinken!
De gillende stier
Maar wij willen natuurlijk met ons busje en vanaf Ponari, wijst hij ons, gaat er ook een pad naar toe. In Ponari gaan we naar links en rijden door een overwoekerd pad:
Verderop verzanden we in modderweggetjes en het strand is ver te zoeken, ondanks dat drie jongens in een oude unimog ons bevestigen dat er verderop een “plazj” is, al kijken ze ons superverbaasd aan. Maar het pad wordt echt te drassig en we gaan ergens staan, het is hier eigenlijk best mooi! We proberen beiden nog een keer wandelend iets dat op een strand lijkt te zoeken, maar het wordt niets.
Chris: In de avondschemering komt er een stier aan, hij bromt vervaarlijk. We staan kennelijk in de weg voor zijn kudde. We gaan binnen zitten, maar het helpt niet. De kudde is van slag. De stier probeert eerst rechts om ons heen te komen, maar de kudde gaat links. Ze lopen met een ruime boog om ons heen naar een punt land bij het water en riet, waarschijnlijk om te drinken. Maar de stier, die nu ook linksom gaat, vertrouwt het nog steeds niet, hij bromt en gaat nu gillen, echt waar, nog nooit gehoord, terwijl ik toch op een boerderij ben opgegroeid. De kudde draait om en begint te galopperen door het bos, we horen takken afbreken, wat een paniek!
Niet lang daarna verschijnen er drie paardjes, zij storen zich totaal niet aan ons. Het lijken wilde paarden, het achterste heeft een grappig “koeienhoofd”. We horen in het donker de paardjes nog lang gezellig om ons heen hinniken en briesen.
4 oktober
We zijn dan wel gisteren letterlijk met een kluitje het riet ingestuurd, maar hebben ondertussen wel overnacht op een heel bijzondere plek. Veel dieren gezien, veel vogels gehoord vanaf het meer en verder geen mensen meer gezien! We rijden ondanks de regen van vannacht gemakkelijk door de blubberplekken, door het nauwe laantje, de haakse bocht en dan zijn we weer in Ponari.
Een heel mooi gebied
In Golubovci gaan we naar een supermarkt en bij Virpazar rijden we een smalle asfaltweg met enkele haarspeldjes de bergen weer in. Onderweg tappen we wat flessen badwater bij een klein kerkje.
In Rijeka Crnojevića eten we soep en kipgerechtjes aan het water bij de mooie oude brug. Er zijn hier veel restaurantjes aan het heldere water. Een stukje terug zagen we ook een camping aan de rivier. Vanaf de brug kijken we een tijdje naar futen, die je hier onder water razendsnel ziet zwemmen, zelfs een klein fuutje kan al heel diep duiken. Dan spreidt één zo’n beest op een rots zijn veren uit om te laten drogen in de zon, even omdraaien, de andere kant moet ook nog.
Dan zijn we snel op de grote weg naar Cetinje, in de verte zien we het mausoleum op een 1657 meter hoge bergtop liggen, dus dat is een goede richtingaanwijzer, want borden zien we hier niet echt. Omhoog gaan we dus en men is bezig de weg te verbreden. Helaas, toch op een smal stuk een touringcar als tegenligger, dus een stuk terug. Er komt ook een tunnel, die het laatste stuk van de pas goed afsnijd, maar wij moeten het nog met de haarspeldjes doen, wel zo leuk!
De baai van Kotor
Op een hoogvlakte zien we de andere kant van de tunnel en dan komen we over de rand van de hoogvlakte: wauw! Wat een uitzicht!
We hebben deze route al eens eerder gedaan, maar nu is het heel helder weer! We stoppen diverse keren voor nog weer mooiere foto’s. De weg is hier trouwens wat breder en heel goed te rijden. Als we helemaal zijn afgedaald en alle haarspelden (22 stuks?) hebben genomen, rijden we een heel stuk langs de baai van Kotor, een druk stukje, maar het gaat vandaag vlot.
Een eerste minicamping (Naluka Camp in Morinj) keuren we af, omdat de zon om 16.00 bijna achter de berg verdwijnt. Op de tweede minicamping, in Bijela, schijnt de zon gelukkig nog een hele tijd.
Beide campings liggen langs de drukke kustweg, voor ons even wennen na al die rustige plekjes. Maar een leuke boulevard heeft ook weer zijn charme. Na een wandeling gaan we wat eten en drinken bij de buren in de “Essbar”.
4 oktober
De hemel is stralend blauw, maar het is erg winderig. Dus niet zwemmen! We gaan weer naar de buren voor ontbijt, maar de kok zal pas om 13.00 arriveren. “Veeg dan “breakfast” even uit op je krijtbord”, zeggen we geïrriteerd. De douche is ook nog eens koud. Nou, genoeg gezeurd, op naar de Kroatische grens. Lees verder op pagina 10.