Slotakkoord in Brecon
Chris: Na alle eenzame bergweggetjes en het vrij kamperen van de afgelopen twee dagen voelt het ook wel weer goed om in de bewoonde wereld rond te lopen, het stadje Llandovery in Wales is echt gezellig en we kijken nog wat rond.
De camping in Brecon, waar we hebben afgesproken met mijn broer en zijn vrouw, heet Bishop’s Meadow, bij de receptie weten ze al dat we komen en ze zoemen met hun camera even in op de camper van Hedzer en Lidwien! Ja, dat zijn ze! Ach, zo gaat dat tegenwoordig dus, en de privacy is op zo’n overvolle camping toch al ver te zoeken.
In plaats van het nog lege achterafveldje zoals Hedzer voor ons had bedacht zet men ons vlakbij Hedzer en Lidwien op een scheef puntje gras. De eigenaar wijst even tot waar ons stukje gaat, in het gras staan keurig rechte strepen (van gif of door verbranding, hoe maken ze dat?) en een paar centimeter aan de andere kant van de streep zijn de scheerlijnen en auto’s van de buren.
Lidwien komt al op ons toegesneld en maakt daarbij een mooi slip-spoor in het natte gras waarbij ze bijna een dure caravan beschadigt met haar zware elektrische rolstoel.
Alweer die Britse vriendelijkheid
Het is echt leuk om ze weer te zien en al gauw hebben we het over de prachtige en grappige Britse gewoonten. Het is hun derde keer op de Britse eilanden, ze komen nu vanaf het Lake District. Hun mooiste verhaal over de Britse vriendelijkheid: “bedankt dat je ons erop hebt geattendeerd dat we nog niet rolstoelproof zijn, zoals de wet ons gebiedt”, als Lidwien weer eens met haar gevaarte een winkeltje verbouwt! We kletsen verder in het zwembad.
Er is dit weekend een jazz festival in Brecon en we halen kaartjes voor een optreden van Clare Teal vanavond om 19.00. Er gaat tijdens het jazz festival ongeveer elk half uur een busje vanaf de camping naar het centrum van Brecon.
Om 18.10 zitten we te wachten bij de halte, sommige mensen hebben een stapeltje plastic glazen bij zich, vreemd!
In het centrum volgen we een paar mensen die ook naar de Market Hall gaan en daar zien we Hedzer en Lidwien al aankomen. Hedzer op de fiets. Lidwien mag via een zij-ingang naar binnen en wij dus ook, we hoeven niet in de rij te wachten. We drinken (ginger-)ale. Het concert begint.
Na het concert vraagt men mijn mening, tsjaa, het was wel aardig, maar ik ben nu eenmaal geen muziekliefhebber en eerlijk gezegd heb ik meer genoten van het observeren van de beveiligers en hun zorgen om de nooddeur die steeds per ongeluk dichtklapte. Ik geloof dat de anderen het wel mooi vonden.
Een Engelse pub
We hebben nu een uur de tijd om wat te eten, want Hedzer en Lidwien gaan om 22.00 uur naar nog een concert. We komen bij een Italiaans restaurant terecht. Het eten is zalig en wij blijven nog even zitten voor tiramisu. En dan met zijn tweeën op zoek naar een echte Engelse pub!
Een eerste gelegenheid is heel druk met hyperactieve jongelui. In een tweede is men ringetjes aan het gooien om een stokje, de score wordt bijgehouden, wat een duffe toestand!
De derde is precies goed: niet al te vol en een life-bandje met keiharde Beatles- en Stonesnummers. Als twee antropologen bekijken we de Britse cafégangers, vanachter ons biertje uit plastic glazen die we moesten kopen! De meisjes maken zich niet druk over een vetrolletje meer of minder, het gaat erom dat je benen (met hoge hakken) en borsten kunt zien.
Ton: Twee stoere “rugby-spelers” zingen en swingen mee met de muziek. We zien een jongedame in een witte typische Engelse jurk met een vest erover en continue een grote witte handtas over haar arm. Je zou denken dat ze een typetje speelt, maar ze is echt. Diverse dames maat 50 en groter dragen rokken, topjes, jurken van maat 42 en kleiner. Alles puilt eruit, maar het maakt ze niks uit. Misschien vinden de boys dit wel aantrekkelijk.
Na een biertje lever ik de glazen weer in, maar ik mag ze houden! We lopen naar de bus en ook daar staan weer diverse mensen met hun lege glazen, grappig! Terug op de camping komen ook Hedzer en Lidwien net weer terug, slaap lekker!
Uitstapje
13 augustus
Na het douchen, eten, koffie e.d. gaan Hedzer en Chris een route uitstippelen om vandaag te gaan doen. Een echte “van der Velde-taak” dus. Lidwien en ik laten ons graag verrassen. Na een valse start (afslag Abergavenny, ja, van dat liedje) terug om te tanken en te pinnen, rijden we de geplande route. We zien ergens een kasteel en stoppen op de parkeerplaats. We lopen via een vijver met eenden en een zwaan door de tuinen en velden die steeds drassiger worden. Lidwien rijdt door alle blubber, geen probleem.
We zien het kasteel plots helemaal aan de andere kant en gaan terug.
We drinken thee met lekkere cake en dat soort dingen in het theehuis op de parkeerplaats.
Het blijkt dat je via de weg naar het kasteel kunt lopen. We komen in een bruiloft terecht, de mannen en jongens allemaal in driedelig pak met slipjassen, de vrouwen in carnaval-achtige te kleine “dure” jurken en veel versieringen in en op het haar. Ook hier puilen de diverse vetrollen rijkelijk naar buiten. We bekijken een klein deel van het kasteel. Van buiten lijkt het heel wat, van binnen valt het erg tegen.
Dan verder, de heuvels in. We rijden over smalle weggetjes met af en toe een smal steil stuk, maar ook de camper heeft hier geen probleem mee. Tussen de schapen stoppen we voor een korte wandeling en koffie te midden van de schapenkeutels.
Terug in Brecon besluiten we om weer bij de Italiaan te gaan eten. Dat kan wel, maar pas om 21.45! In een rommelig tentje eten we eerst wat patat. We wandelen tussen de feestgangers door en zien de fraaiste uitdossingen en … vetkwabben.
Op het terrein van de campus, van waaruit het jazz-festival wordt georganiseerd, nemen we een lekker lager-biertje.
De slappe lach
Chris: Zelfs de mobiele toiletten op zo’n feestje zijn in Engeland brandschoon, met een schilderijtje tegen de muur. Bij de pizzeria hebben we het heel gezellig, we liggen af en toe helemaal in een deuk, vooral over onflatteuze foto’s, Hedzer die op een koe lijkt en we laten onze mannen hun zielige en grappige geluidjes maken wat natuurlijk helemaal niet lukt als je de slappe lach hebt.
Met het jazz-busje en dronken doch nog steeds uiterst correcte en rustige Britten rijden we terug naar de camping waar we nog even de boerenbruiloft in het wegrestaurant bestuderen, alweer een kolossale bruid.
Ton: Eén van de gasten is nog eens twee keer zo dik. Toch zijn er ook slanke vrouwen, veel zelfs, maar dat valt minder op. We gaan naar de auto en gaan meteen onder zeil.
14 augustus
9.30 wakker! Hedzer en Lidwien zijn al op. We drinken een paar nespresso’s, broodje, douche en dan inpakken. H & L gaan ook naar een andere camping. We nemen afscheid.
Na Abergavenny nemen we een toeristische route en daar komen we Tintern Abbey tegen.
Nu weer even de highway op! We nemen verderop ergens een tussenweggetje, doen een dutje, jagen wat (al of niet dove, maar zeker domme) kwartels op.
Bij een wegrestaurant nemen we “fish and chips” (met bonen en gekookte spliterwten), dus ons laatste doel is ook bereikt!
Via de snelweg, onder Londen door, naar Dover, waar we om 20.00 arriveren, ruim 4 uur te vroeg. We kunnen gelukkig voor £10 overboeken, sluiten aan in rij 157 en vertrekken al om 20.45. De boottocht gaat rustig.
Alweer pech
15 augustus
Na aankomst rijden we (rechts) richting België. Vlak voor Brugge tanken we en drinken we een kopje koffie, nu maar even kijken tot hoe ver we nog komen vannacht.
Maar na het tanken start de auto moeilijk en na 30 meter stopt hij er mee. We blokkeren de doorgang, gewone auto’s kunnen er nog langs maar vrachtwagens niet meer, die moeten achteruit. Met behulp van een paar Frans sprekende jongens duwen we het busje op een parkeerplaats.
Ik bel de ANWB, wachttijd: anderhalf tot twee uur. Even later belt de Belgische ANWB om te weten waar we precies zijn. “Binnen een uur is er iemand”, zegt hij. We zitten weer aan de koffie en houden de oprit van de benzinepomp in de gaten. Een groep pokeraars zit een tijdje naast ons sterke verhalen te vertellen.
Twee uur later bel ik de ANWB maar weer eens: de Belg blijkt in slaap te zijn gevallen. Maar over twintig minuten zal hij er zijn! Het is ondertussen 4 uur ’s nachts, de klok moest ook nog een uur verder. Na veel gedoe lukt het de motor te starten, er zit lucht in de leidingen. Hij waarschuwt om de motor niet uit te zetten, dus nu moeten we ook nog eens doorrijden naar huis. Om de beurt een kort dutje achterin en om 9 uur zijn we thuis.
Conclusies
Dus ook het allerbelangrijkste doel weer bereikt: gezond en wel weer thuis. En Engeland: “We love you, see you next time”.
Naschrift: We hadden niet verwacht dat Engeland en Wales zo anders zijn dan Nederland! Een paar opvallende zaken zijn:
- smalle wegen, smalle toiletten/douches.
- mooi versierde huizen met veel en grote schoorstenen.
- overgewicht, vette ontbijten, zoete verleidingen.
- de enorme vriendelijkheid, zelfs dronken jongelui zeggen al sorry als men over drie meter met je dreigt te botsen.
- de verduidelijkende teksten bij bordjes die op zich al erg duidelijk zijn:
- de muurtjes, waarom zijn die er eigenlijk? Ze zijn wel mooi maar ze benemen ook vaak het uitzicht.
- inderdaad de regen, gelukkig duurt het meestal niet lang, veel wind.
- inderdaad links rijden en ook bij ons was het snel gewend zoals iedereen had voorspeld, toch af en toe bij het omkeren of wegrijden even een foutje gemaakt, gelukkig zijn de meeste Britten erg rustige rijders.