Daar loop ik zo mee weg…
Chris: Elbasan is slechts 23 km mooie weg dus daar zijn we zo. We kopen een mobieltje voor straks voor Spendie. Helaas is het postkantoor gesloten alhoewel er twee jongens zitten te internetten. In de brandende zon lopen we langs oude stadsmuren en opgravinkjes terug en vinden gemakkelijk de weg naar Cërrik waar we de auto laten wassen, we moeten wel een beetje schoon bij de familie aan komen.
Hier bel ik ook even met Tsjammie om te zeggen dat we vandaag komen, “arrij sot” volgens ons Albanese woordenboek. Hij klinkt erg blij door de telefoon, het is voor hem iedere keer maar weer afwachten of die rare Hollanders wel weer terug komen. En dit keer had hij zijn nieuwe beenprothese meegegeven voor reparatie in Nederland. Hij loop al 28 jaar op een houten been, dat niet kan buigen.
We rijden richting Gramsh en zien de pas waar ze wonen van ver al liggen. Leuk om ze weer te zien, alleen waar zijn Lemeh en Spendie? Het duurt even voordat we snappen dat ze in Griekenland zijn voor een probleem met Lemeh’s been, maar het is geen ziekenhuis waar ze is.
We pakken Tsjammie zijn beenprothese uit het busje en ik loop snel naar binnen om zijn krukken te pakken maar zie alleen een stok aan de muur hangen. Tsjammie doet gretig zijn nieuwe been om, vouwt zijn joggingbroek om zijn stomp, maar de gaatjes in de riem zijn niet goed, hij doet ‘m op het smalste gaatje maar het zit wel wat ruim.
Ik zie dat zijn houten been geen riem heeft maar een stoffen bandje. De eigenwijze 64-jarige wil geen stok of arm, na drie stappen zakt hij echter door de knie (die bij de nieuwe prothese wel kan buigen) en hij valt achterover.
Oefenschema
Gelukkig heeft hij zich niet bezeerd en we proberen het nog eens met ons aan elke arm maar hij wil niet meer. Later maken we nog een oefenschema voor hem en doen voor hoe hij moet oefenen, met krukken of twee hulpjes. Dit blijven we herhalen, maar het is nu aan hem.
Na de raki weer een traditionele rondleiding over het bedrijf, er is een pasgeboren kalfje, de navelstreng hangt nog aan zijn buikje. Twee mannen zijn aan de overkant van de weg een huis met twee kamers aan het bouwen voor Alban en zijn moeder Nedjemieje, beetje vooruitdenken dus, want hij is nog niet eens 8 jaar. Verbazingwekkend hoe Tsjammie op zijn oude been al die steile bergpaadjes neemt.
Raki voor vrouwen
De twee bouwvakkers (vader en zoon) komen er ook bij zitten en ze willen ook wel raki, Kruskovac of beerenburg. Ik moet lachen als één van de kinderen vraagt wat die zoete likeur is en het antwoord luidt: “dat is raki voor vrouwen”. Die korte cursus Albanees heeft toch iets opgeleverd, dingen als “komkommer” versta ik nu, maar tsjonge wat is het toch een moeilijke taal.
Maar goed, vanwege Lemeh denk ik, komen we op het onderwerp hoeveel operaties/ziekenhuisopnames heeft iedereen meegemaakt: Tsjammie natuurlijk één, Ton onlangs een blindedarmoperatie en de zoon van de bouwvakker een torticollis/scheefnek operatie, hij wijst van waar tot waar het litteken loopt, dat verklaart meteen waarom zijn gezicht werkelijk heel erg asymmetrisch is. De anderen nog nooit! Ook de stokoude moeder van Lemeh die net liftend arriveerde, nog nooit!
Fadmira, blij met haar uitvergrote trouwfoto’s, wil geen alcohol, ze geeft nog borstvoeding. Nedjemieje en Lemeh’s moeder lusten er wel een paar. Zelfs die heerlijk brutale Dennis lust dat zoete spul wel.
Ondertussen spelen we steeds met de kinderen en als de 9-maanden oude “Spendie” wel bij mij op schoot durft te zitten, komen we erachter dat hij helemaal niet zo heet, maar “Irvin”, iedereen moet lachen en als Drita hem even later een staartje in doet denk ik ook nog dat het een meisje is, maar dat is niet zo.
Traditionele maaltijd
’s Avonds gaan we naar binnen en het eten is klaar: we krijgen elk een halve schapenkop met de hersenen en de tong er nog in, we vinden het maar zozo, ’t is vast een hele eer maar er zijn nog genoeg dingen die veel lekkerder zijn, o.a. ontzettend lekker gebakken vers ei.
Als het al lang donker is gaan we in het busje slapen, moe van alle sociale toestandjes.
16 mei
’s Nachts regent het af en toe, om 7 uur wakker en naar het w.c.-huisje. Tsjammie en de oude oma zitten al op het terras. Drita komt langs om de asla te legen, iedereen die langs komt groeten we, dan gaan de oudsten naar school en we nemen alvast afscheid. Na het ontbijt van eieren vertrekken we en de oude oma wil wel meerijden naar haar huis in Llixt. Onderweg bedenken we dat onze stoelen nog binnen staan en gaan we weer terug. Er is al bezoek en deze mensen kennen we: Flamur met vrouw en dochtertje Vanesa en een nieuw zoontje. Weer terug in Llixt nog maar eens een ontbijt in een restaurant.
We zijn erg benieuwd of Tsjammie op zijn nieuwe been zal lopen als we in september 2012 terug komen. Als hij zit steekt het been ergens in de lucht of hij zit heel vreemd scheef met een recht been. Het piept en kraakt en zal het ooit eens begeven, dan zal hij wel moeten…. Lees maar verder op pagina 11.