In 2019 gaan we weer fietsen op de vrijwel vlakke Via Rhôna. We concentreren we ons ditmaal op het stuk ten zuiden van Lyon. We beginnen op een camping in Tain de ‘l Hermitage. Mijn broer Hedzer en zijn vrouw Lidwien zijn weer onze reisgenoten. Freek en de nieuwe geleidehond Boyd gaan ook mee.
Vanwege Hemelvaart is het druk op de camping, aan het eind van de middag staat er een lange rij voor de poort en de eigenaar moet iedereen teleurstellen. Maar niet als je gereserveerd hebt! Veel campers zijn neergestreken op de parkeerplaatsen van de supermarkten. Lidwien verhuurt bij de receptie onze plek onder aan twee desperate Nederlanders met caravan. We stonden met onze twee bussen toch samen op één plek om wat beschutting tegen de wind te creëren. Het oudere stel vertelt dat de snelwegen vol met files staan en komt als diepe dank af en toe een praatje maken of de honden aaien.
Achter het campinghek is een vlak fietspad naast de Rhône, via een brug in het stadje fietsen we nog een heel stuk naar het noorden.
De volgende dag een wat grotere uitdaging: naar Valence in het zuiden, heen en terug is dit 49 kilometer. Na espressootjes bij een lieve serveerster op een eilandje in de Rhône zien we de Isère zich bij de Rhône voegen. In Valence bewonderen we het uitzicht vanuit het Park Jouvet.
Op het Aristide Briand plein met palmboompjes lunchen we warm. De uitstraling is luxe, de obers zijn zeer attent en de desserts verrukkelijk.
Chocoladefabriek
Tain de ‘l Hermitage heeft een te bezoeken chocoladefabriek. Informatieve filmpjes en ruikproeven: aroma’s zoals amandel of sinaasappel kunnen de chocoladesmaak complementeren, best moeilijk nog, de oplossingen staan onder de flap. Ook de “jungle” is erg leuk gedaan met enge beesten en slangen op de vloer. Af en toe klinkt er een schrikkerig gilletje van iemand die ineens een schorpioen naar zijn voeten ziet kruipen.
Voor de negen euro toegangsprijs hebben we onbeperkt chocola mogen proeven, dus als we licht misselijk de winkel aan het einde van de tour betreden, zijn we verbaasd dat veel mensen met luxe dozen chocolade het pand verlaten.
“Het blijft trekken”
De volgende camping pal aan de Via Rhôna is camping Lion bij Bourg St. Andeol, volgens sommigen “een sombere camping met eenvoudig sanitair”, maar “het blijft trekken”. Hedzer heeft gisteren onder onze lachsalvo’s de recensies voorgelezen. Het wordt erg warm de komende dagen, dus die schaduw is welkom!
De vriendelijke dame bij de receptie schrijft ons in en een aardige heer brengt ons naar een bepaalde (?) plek in het enorme bos. Wat een verademing vergeleken met de vorige camping, de dichtstbijzijnde gasten staan minstens 50 meter verderop! Als je op de fiets naar het sanitair gaat, moet je je daarna even oriënteren waar onze bussen staan tussen de bomen, de paden zijn onduidelijk en lopen lukraak door het bos. Kortom een heerlijke camping! “Het zal blijven trekken!”
Non biedt hulp
De plaatselijke supermarkt is echter wat moeilijk te vinden, maar een non biedt haar hulp aan: in een slakkengangetje fietsen we achter haar aan. Ik voel me raar verdacht, alsof we haar willen beroven of zo. Gelukkig stapt ze stevig door en na lange tijd komen we bij een “Lidl”, verderop is nog een supermarkt, zegt ze en we bedanken haar hartelijk.
Aan het eind van de dag fietsen we naar Lapalud, een onverwacht leuk stadje.
Op de terugweg zien we twee dikke beverratten de weg oversteken naar een sloot. Bij een geitenboerderij met een verkoelende bron in de tuin, kopen we zes verschillende soorten geitenkaas. Verderop laat een roofvogel per ongeluk iets vallen op de weg, het blijkt een lange vette worm!
Een dag later fietsen we naar het noorden, veel schaduw, leuke afwisselende tocht.
In ons eindpunt Viviers ploffen we neer op een terras, we kunnen hier drankjes krijgen, maar de sandwiches en salades zijn nog niet beschikbaar, alhoewel het voor een potje bier niet te vroeg is, zien we aan drie apart zittende eenzame mannen, die ons gadeslaan. In de tegenover liggende bakkerij kopen we een aardbeientaart die prima in de fietstas past.
Genieten
Om 19.00 heeft Hedzer een tafel gereserveerd in het beste restaurant van de stad, dus we hebben nog tijd om het zwembad in te duiken. We spelen “lummel” met twee Franse kinderen, eerst de Nederlanders tegen de Fransen en dan de vrouwen tegen de mannen, zodat we ons best kunnen doen, want eerst moesten we de kinderen een beetje onopvallend laten winnen natuurlijk.
Het tafeltje is gelegen op een klein pleintje, waar drie meisjes fanatiek aan het touwtjespringen zijn. De serveerster werkt hier nog maar drie dagen, studeert geneeskunde en spreekt een aardig woordje Engels. Maar als de overige drie tafeltjes ook bezet zijn, is het haar al gauw te druk. De kok komt meehelpen met bedienen en toch is het eten lekker. Geen ijssalon te vinden in het dorp, maar op de camping immers nog een aardbeientaart!
Sur le pont d’Avignon
Dan hebben we weer een zeer zware verplaatsdag: maar liefs 50 kilometer zuidwaarts en we staan in Avignon op een camping met de naam van DE brug. Nou ja, eigenlijk heet die brug heel anders en is het per definitie ook helemaal geen brug.
We kiezen plekje 19 en 20 met heel veel schaduw, lassen een rustmomentje in en gaan aan het einde van de middag het centrum van Avignon in. Naast de camping is een gratis pontje dat elk kwartier vaart van 10 – 12 uur en van 14 – 18 uur. Ook fietsen mogen gratis mee. Voor rolstoelers is het een tamelijk zware tocht, maar het lukt! Avignon is een mondain stadje met luxe winkelstraten en veel toeristen, hetgeen ook veel zwervers aantrekt, die om onduidelijke redenen allemaal één of meer honden bij zich hebben. In de nabije omgeving van het centrum staan wat smoezelige tenten of kapotte auto’s, waar mensen in verblijven.
Na shoppen, terrasje en etentje op het plein voor het Pauselijk Paleis (matig en erg duur), fietsen we over de brug terug, wel zo gemakkelijk. En mooi:
’s Ochtends om 8.30 de honden in de bus met koeljasjes aan en de airco op vol, de arme dieren zullen waarschijnlijk meteen in de zon gaan liggen als we weer “thuis” zijn. Al gauw fietsen we van de ene minirotonde naar de andere en erger: het blijft maar stijgen. “Hè?, de Via Rhôna was volgens het boekje toch zo goed als vlak?” Pas bij een nare rotonde die wel een snelweg lijkt, geven we het op: dit kan niet de goede weg zijn.
Rap Frans
Misschien een vreemde plek om te vragen, maar een klant van een speelgoedwinkel denkt snel na en ik zie de route al in haar hoofd zitten. Kwestie van dit even uitleggen aan een niet zo goed Frans sprekende Hollandse. Gelukkig noemt ze op een bepaald moment in haar rappe verhaal een straatnaam. We hebben een cruciale afslag vlakbij de Rhône gemist waardoor we ons nu bevinden in het hoge “Les Angles” in plaats van in het lage. Lidwien toetst de straatnaam in en we zoeven lekker naar beneden, zelfs met haarspelden. We komen bij een oude lavoir weer op het fietspad.
Leuk door bosjes en langs mooie tuinen, dan kapot asfalt, onder twee spoorviaducten door en een bloedheet stuk langs de dijk van de Rhône, wel met bloeiende brem.
In Aramon, waar op het eerste gezicht niets te beleven lijkt, een heerlijke verrassing: een beschaduwd terras met genietende mensen en vrolijke lampionnetjes. We lunchen warm met het menu van de dag.
Terug bij de lavoir rechtdoor, een bord: “route barré”. Gelukkig kunnen we langs een paar graafmachines en hoeven we niet die haarspelden omhoog. We komen bij de brug uit, dus de camping is nabij.
Uitstapjes
Vanwege de hitte vandaag geen zware fietstocht, we gaan naar Arles, de stad van Van Gogh, op een uurtje rijden. Lees hier over onze tocht in de voetsporen van de beroemde Nederlandse schilder. Vincent heeft dit stadje niet voor niets uitgekozen!
Op een andere dag gaan we (gedeeltelijk met de fiets) de Mont Ventoux op. Lees hier het stoere verhaal!
En dan ben ik jarig: na het toezingen mag ik kiezen wat we gaan doen: het wordt een RUST-dag! Koffie, ontbijt en cadeaus in de zon en dan lekker lezen. We lunchen in de “Rue de Teinturiers” met de waterraderen. ’s Avonds word ik getrakteerd op een diner in een chique restaurant, waarbij ze het voor elkaar hebben gekregen dat ik tijdens het toetje met vuurwerksterretjes in het Frans wordt toegezongen!
De rustdag is iedereen zo goed bevallen, dus nog eentje! En dan klopt Hedzer ’s ochtends op ons busje: wakker worden, om 9 uur vertrek!
Champagne
Na een voorspoedige reis zijn we aan het eind van de middag in Épernay, lees eventueel hier wat daar te beleven valt.
De laatste avond is het onderwerp van gesprek: de oneindigheid van het heelal, waarbij Hedzer een idee heeft dat me kippenvel bezorgt. Er zouden volgens hem oneindig veel Hedzers zijn, die in exact dezelfde omstandigheden op exact dezelfde aardbollen leven. We hebben contact met een oude wiskundeleraar van Lidwien, volgens hem en volgens de wereldberoemde wetenschapper Stephen Hawking is dit niet het geval. Gelukkig maar: “Hedzer, je bent uniek!”