Ode aan de herders
Om een praatje zijn ze meestal niet verlegen en geef ze eens ongelijk: de hele dag en elke dag met je kudde lopen is niet meteen heel boeiend. Hier mijn ode aan de herders, vaak boeiende mensen met gevoel voor humor. Op onze eenzame vrijkampeer-plekjes horen we ze vaak van verre aankomen. Met hun speciale roepjes leiden ze de geiten, schapen of koeien in de door hen gewenste richting.
Als hij (want meestal zijn het mannen) ons ziet, is het meestal even aftasten van twee kanten, voor ons is het dan belangrijk hoe communicatief hij is. Met de een kun je moeiteloos een uur communiceren met behulp van gezamenlijke woorden en gebaren. Bij een ander hoop je maar dat de geiten snel de buik vol hebben.
IJs-brekers
Eerst gaat het meestal over waar je vandaan komt en hoeveel kinderen je hebt. Iets over voetbal kan ook het ijs breken. Wat soms goed werkt is elkaar woorden leren, gewoon wijzen op iets en het woord in je eigen taal zeggen. Hier kun je aardig wat van opsteken, dit leert immers gemakkelijker dan uit een boekje.
Soms krijgen we iets van hun eigen lunch om te proeven, wij beginnen dan meestal crackers met Hollandse pindakaas te smeren om iets terug te kunnen doen. Of we bieden iets te drinken aan. De herder op de foto hier boven zagen we zelfs twee keer op hetzelfde afgelegen strand.
En is de herder op bovenstaande foto misschien een Vlach? We ontmoeten hem op een veldje in de bergen in het noorden van Griekenland. De hele middag hadden we al de knallen van zijn geweer gehoord, echoënd tegen de berghellingen.
Na maximaal een uur gaat de herder altijd weer verder, thuis moeten immers de geiten ook nog gemolken worden. En dan moet er waarschijnlijk ook nog iets met die melk gebeuren. Nee, ik benijd herders daarom niet.