Men begint in Albanië te zorgen voor genietmomenten door bij toeristische hoogtepunten voorzieningen aan te leggen: leuk aangeklede eettentjes, versnaperingen bij een uitzichtpunt, schattige terrasjes bij het water. Dus niet meer eten aan een wiebelige tafel op een krakkemikkige stoel in een kale ruimte en eten wat de pot schaft. Ach, alles heeft zijn charme, maar dit bevalt ons ook wel.
We rijden via de nieuwe grensovergang aan de Cijevna rivier, die in Albanië de Cem heet, Albanië binnen. Na een paar overweldigende haarspelden komen we bij het uitzichtpunt, waar we altijd zullen stoppen, hoe vaak we hier ook al langs zijn gekomen.
Een stuk verder, aan het Shkodërmeer bij Ivanaj, eten we bij restaurant “Syri i Sheganit”. Alweer genietmomenten in Albanië, want het uitzicht is prachtig en het eten verrukkelijk.
We kijken bij de gelijknamige bron, helaas is het hekje van de mooi aangelegde steiger kapot. We besluiten naar de Britse camping te gaan en de toegangsweg is nu geasfalteerd. Voor en achter ons een stoet van caravans en campers! De camping is dus ook al vol om 14.00. We mogen wel op het naastgelegen veld in de volle zon staan voor 5 euro p.p. en dan gebruik maken van alle voorzieningen. Nee, bedankt, zo’n plek kunnen we zelf ook wel vinden.
Fijne campings
Op zoek naar een vrije plek aan het meer komen we op camping Hysaj terecht: schaduw en rust!
We draaien een wasje, de wasmachine staat natuurlijk in de damesafdeling van het sanitair, haha. Dan lekker zwemmen in het lauwwarme meer van Shkodër. We zitten gezellig in het restaurant met een Duits stel en dan wordt er een groot scherm opgezet. De voetbalwedstrijd Albanië – Polen wordt geprojecteerd, ongeveer een halve minuut voorlopend op het eveneens grote televisiescherm. We horen nog twee keer gejuich in ons busje en inderdaad blijkt het 2-0 geworden.
11 september
Ondanks dat het gras nog lang nat blijft, is de was droog! Opbreken, afscheid nemen en dan zowaar 18 kilometer afleggen naar onze favoriete camping in Albanië: camping Legjenda.
Al gauw liggen we in het mooie zwembad. Dan lezen, een middagdutje en de nieuwe dingen bekijken op de camping. Er is een grote uitkijktoren bij gemaakt.
Om 17.00 op de fiets naar het centrum van Shkodër: eten op een terras in de Idromeni straat bij Sofra. Dan doen we een labcache, onze nieuwe hobby. De antwoorden zijn best lastig te vinden.
Dan nog een biertje voordat we ons als ware Albanezen in het chaotische verkeer van Shkodër storten. Gelukkig zijn ze hier erg gewend aan fietsers.
Urbex: zomervilla van koning Zog
12 september
We boeken nog een nacht bij en fietsen naar Shirokë waar we een andere hobby beoefenen: urbex! Op de heuvel, uitkijkend over het meer van Shkodër, staat hier namelijk de verlaten zomervilla van koning Zog. We wringen ons tussen een hek en een muur om de trap op te lopen die naar de villa leidt.
Mooie en bijzondere plek, we bekijken alle kamers en voorzichtig de balkons.
Bij de talloze restaurants aan het meer kan vanaf 12.00 gegeten worden, het is druk en na een uur hebben we een peper- en zoutstelletje, bestek en twee bordjes (en zeven dode wespen). Spaghetti en risotto, niet heel moeilijk toch? Het blijkt niet eens zo lekker ook.
We fietsen weer terug over de goede boulevard langs het meer, blijf wel letten op ontbrekende putdeksels! ’s Middags relaxen we op de camping, want het is erg warm. Op de camping kan je trouwens ook fietsen huren. Ik geef je meteen een tip om prettiger naar het centrum van Shkodër te fietsen: langs de Drin en de loden moskee en de Kir. Deze route is ook vrijwel vlak en veel rustiger dan de weg aan de andere kant van het kasteel. Onderweg hebben we hier leuke gesprekjes met kinderen, die Engels op school leren!
13 september
De stroom valt uit, dus ook geen water meer. Na een half uurtje doet alles het gelukkig weer. We gaan (zonder fietsen, handig) naar de “lavash” bij de ingang van de camping. Je auto laten wassen is altijd één van de genietmomenten in Albanië! Heerlijk schoon en fris kun je je dan weer op de stoffige wegen storten.
Visnetten in de Drin
Net voorbij het drukke Lezhë volgen we de Drin naar zee. Hier een restaurant op het brede strand, maar geen schaduw. Iets terug zagen we een restaurant bij van die grote ophaal-visnetten. We zijn de enige gasten in restaurant Kneta, de eigenaresse spreekt Engels, Italiaans en Albanees door elkaar. Haar man haalt tot onze vreugde drie keer het visnet op. Grote vissen vallen in een fuik, kleine worden opgegeten door slimme vogels.
We eten “levreku” (zeebaars), gefrituurde paling, ingelegde tomaten en paprika’s, patatjes, Griekse salade, kaas en een soort crème fraîche. Fruit uit de tuin toe.
Bij Fushë-Krujë zoeken we (lang) naar de route naar Krujë, want we willen een 4 x 4 route naar Tirana nemen.
Lees hier over ons grappige avontuur op die 4×4 route of ga verder vanaf Tirana:
Vanaf Tirana nemen we de rustige snelweg naar Elbasan. Het is tijd om een plek te zoeken en we rijden ergens de bergen in. In een dennenbosje (41.172327, 20.111876) kunnen we genieten van het uitzicht en een mooie zonsondergang.
15 september
Ton begint zwerfafval te verzamelen, maar we hebben per ongeluk enorme afvalzakken gekocht, dus er ligt gewoon te weinig rommel.
Genietmomenten in Albanië: het Ohridmeer
We rijden naar het Ohridmeer voor een fijne zwempartij, we weten wel een fijn strandje: 41.050936, 20.645671.
Dan wat rondlopen en eten in het stadje Lin. Een hond loopt met ons mee door het restaurant en raakt op het terras aan het water in gevecht met een andere hond. We hebben een gesprek met acht Belgen die hier ook eten.
Verderop kijken we bij een nieuwe minicamping “Red Stone Camping Beach Bar”, een echt steil toegangsweggetje en geen schaduw te bekennen. Dan weer naar de fijne camping Idi met veel schaduw en geen andere gasten.
We fietsen via de boulevard van Pogradec naar een geocache bij een oud treinstation, aan de westkant van het Ohridmeer is een fietspad aangelegd. Geocachen is nog een relatief onbekende hobby in Albanië, we zien mensen dan ook verbaasd naar ons kijken.
Dan een ijskoud biertje in de Irish pub, Sherlock heet het, waar ze weizenbier op de tap hebben, het is ook meteen drie keer zo duur. Dan zitten we nog lang buiten op de camping en genieten van de sfeer.
16 september
We gaan met onze leesboeken op het strand zitten. Daar is een flamingo aan het foerageren! Dus verrekijker en camera erbij pakken. De flamingo heeft dezelfde tactiek als de zwanen: het zand omwoelen door te trappelen met de poten en dan “iets” eten.
Plots zie ik een witte flats uit zijn achterwerk komen en ook grappig: Ton komt iets te dichtbij en de flamingo gaat er vandoor. In zijn vlucht blijkt hij jeuk te hebben en met zijn lange nek port hij in zijn buik, terwijl hij gewoon door vliegt! In het water voor Pogradec strijkt hij weer neer.
Genietmomenten in Albanië: de bronnen bij Drilon
De zwanen worden lastig gevallen door meerkoeten, die een graantje meepikken, de zwanen halen af en toe nijdig uit naar die luie beesten.
Bij het zwemmen ontdek ik dat de krullende sporen in het zand door oesters gemaakt worden. En Ton ontdekt waarom er allemaal kleine gaatjes te zien zijn: daar komt koud water uit. Het stikt hier (en verderop bij Drilon) dus van de koude bronnen, dit water komt allemaal uit het hoger gelegen Prespameer.
Het middageten doen we op de camping, dus de zoon gaat eerst oma (met wat potten en pannen) ophalen. Uiteindelijk krijgen we heerlijk eten. Na een middagdutje fietsen we naar Drilon.
We willen de bron van al dat water zoeken en fietsen langs een kanaal naar een dorp. Een paard drinkt hier helder water, maar het water in het kanaal staat vrijwel stil. We fietsen door het dorp en ook hier merken we dat de kinderen op school Engelse les krijgen. Ze reageren vaak verlegen, maar vinden het erg leuk.
Op de camping praten we met een Française, er staan twee Franse camper naast ons. Met later nog zeven fietsers is de camping vol. We eten spaghetti bij “oma” en kijken nog wat netflix.
17 september
Deur open en dezelfde mensen lopen weer rond dezelfde tijd langs het meer. We doen wat nuttige dingen en nemen dan afscheid van Orina en haar broer. Hartelijk dank voor deze fijne plek en goede zorgen. Dit voelde als een minivakantie in onze reis. Bedankt voor de vele genietmomenten in jullie mooie Albanië!
We zijn zo bij de grens met Noord Macedonië en het kost ons dit keer maar liefst 40 minuten om er doorheen te komen. Lees hier eventueel verder over onze belevenissen in Noord-Macedonië.