Diep in het binnenland van de Peloponnesos staat een wonderlijk kerkje. Er groeien maar liefst zeventien bomen uit het dak van de kerk. Binnen in de kerk zie je daar helemaal niets van. Omdat we dit wonder met eigen ogen willen zien, trotseren we heel wat kronkelige bergweggetjes in het binnenland van de Peloponnesos.
We verlaten de zuidkust en zoeken lang naar een overnachtingsplek. Er is ergens een brug weggespoeld, een klooster is onbereikbaar en na een uur zoeken stellen we onze eisen bij. Het wordt een eenvoudige plek bij een walnotenboom in een vallei met veel olijfbomen. Een aardige Griekse meneer komt even een praatje maken en vindt het uiteraard prima dat we daar (36.972945, 22.597845) overnachten.
3 oktober
We hebben geen bereik, we hebben ondertussen geen idee waar we zijn. We volgen maar gewoon de weg, die soms half begroeid is, soms is er een stuk weggespoeld en soms een stuk makadam. Na een kilometer of acht komen we door een dorp, waar we ons afval kwijt kunnen en water kunnen tappen. Daarna zijn we al snel in Sparta, dus boodschappen doen en snel weer weg, bah, erg druk.
Dwars door het Taygetos gebergte
We volgen een prachtige route dwars door het Taygetos gebergte. Door een smalle kloof gaan we met haarspelden omhoog.
Boven is het zelfs wat frisjes. Dan via een breder dal weer naar beneden tot we plots de grote stad Kalamata in de diepte zien liggen. Alweer trotseren we beneden het drukke verkeer om een strand met een douche te zoeken. Daar zijn ook vele restaurants aan zee. Dan alvast richting de bomenkerk van de heilige Theodora en heel toevallig vinden we een plek (37.304241, 22.000580) bij een kerkje van Agios Theodorus met uitzicht over de vallei.
4 oktober
Het is winderig en zelfs de kerk kan ons niet tegen de wind beschermen.
De wonderkerk in het binnenland van de Peloponnesos
Na nog eens 16 kilometer bereiken we na duizenden bochten de speciale wonderkerk van de heilige Theodora van Vasta. Door slecht bereik en borden alleen in het Grieks was dat meer geluk dan wijsheid.
Wanneer zij precies zou hebben geleefd is onbekend, maar het verhaal gaat dat zij wilde helpen haar stad Vasta te beschermen en dat kon alleen door zich als man te verkleden. Ze overleefde de aanval niet en sprak al stervende de woorden: “Laat mijn lichaam een kerk worden, mijn haar een bos van bomen, en mijn bloed een bron om hen water te geven.”
De kerk zou ongeveer in de 11e eeuw zijn gebouwd. Verwonderd bekijken we alles, de muren zijn opvallend dik, maar binnenin de kerk is inderdaad niets te zien van de bomen.
Elke boom weegt ongeveer 1000 kilo en is 15 tot 20 meter hoog. Het zijn esdoorns, steeneiken en hulstbomen. Al honderden jaren zijn de wortels niet zichtbaar! Het gebouw moet erg onder druk staan en het is een wonder dat het nog steeds intact is. Volgens onderzoek van de Universiteit van Patras met de hoogfrequente geo-radar volgen de wortels juist de openingen tussen de stenen, zodat ze gedeeltelijk ook zorgen voor versteviging van de kerk.
We branden vier kaarsen op deze bijzondere plek. Er is ook een klein souvenirwinkeltje en aan de overkant een fijn restaurant. Net als we de plek verlaten, komen er twee busjes aan met nieuwe toeristen. Wauw, wat was dit een bijzondere plek! Ik ben ook blij dat Ton er ook heel enthousiast over is.
Een onbekende archeologische opgraving
We rijden nu over een weg die ook heel erg kronkelt maar wat breder is, de meeste toeristen nemen dus deze weg. Precies in een haarspeldje komen we een touringcar tegen, maar er is gelukkig een zijpad, waar we even kunnen staan. Verder is hier nauwelijks verkeer hier in het bergachtige binnenland van de Peloponnesos.
Verderop bezoeken we de opgravingen van Licosoura, een 5000 jaar oud heiligdom voornamelijk ter ere van Despoina. Een jongeman opent het hek voor ons. Eerst kijken we aan de ene kant met o.a. een soort zwembad, dan met een trap aan de andere kant naar beneden voor de zuilengang en het offeraltaar voor Depoina.
Het is allemaal wat overwoekerd, dus het meest bijzondere is het kleine museum. De zes meter hoge beelden zijn replica’s, de originele staan in een ander museum volgens de jongeman. Hij laat op zijn telefoon zien hoe het er vroeger uit zag.
We besluiten naar een overnachtingsplek te gaan waar we ooit in 2006 waren. We vinden die plek niet maar een betere (37.495499, 21.961950).
Ton heeft al een paar dagen pijn aan zijn voorvoet. Hij denkt nu dat het weer een jichtaanval is.
5 oktober
In Kallithea doen we boodschappen, brood haal je hier in het café. Een zwemplek zoeken blijkt heel grappig. We rijden een halve kilometer over een pad waar grote rietpluimen overheen hangen.
Op de terugweg maken we daar een filmpje van en we krijgen diverse leuke reacties daarop.
Verstopt!
We willen gaan fietsen op een eikenbosplateau en zoeken een mooie plek in het bos. Maar het stikt er van de muggen. We rijden ergens een pad in en staan nu goed verstopt in de bosjes tussen twee Aleppo-dennen in.
Er is ook een aardbeienboom en het 70 centimeter hoge gras heet Verbena of IJzerhard. Geen mug te bekennen hier.
6 oktober
We genieten van ons heerlijke privéplekje (37.750165, 21.684336) en de geluiden van beneden: klokgelui, hanengekraai etc. In Panapouli willen we gaan fietsen door het Foloi-eikenbos. Helaas, we kunnen de tweede fiets er niet af krijgen, de schroef draait door.
Naar de dokter…
We gaan ergens naar een apotheek, de colchitinetabletten tegen jicht werken (nog) niet en Ton wil basische druppels. De aardige apotheker heeft dat niet, maar verwijst ons door naar een arts, in een aftands gebouw achter de kerk. Die heeft tijd voor ons en hij denkt aan overbelasting door verkeerde schoenen. De therapie is jodium (?) en brufen. Tagamet erbij vanwege de bloedverdunner die Ton gebruikt. Ondertussen ergens een heerlijk groentegerecht gegeten bij een hele lieve serveerster. Want even geen vlees en ander verzurend voedsel.
Na lang zoeken vinden we ook nog ergens een acceptabele overnachtingsplek bij een oude brug.
Vanwege irritante vliegen vroeg het busje in. We staan pal naast een pad, dat verder zo slecht is, dat er hooguit een tractor kan rijden. En dat gebeurt ’s avonds ook, als we in bed naar Breaking Bad zitten te kijken. Als verschrikte konijntjes kijken we in de koplampen, maar het gevaarte past er precies langs en rijdt verderop de rivier in. Moet voor de bestuurder een komisch gezicht zijn geweest.
7 oktober
We hebben vannacht allebei nagedacht over het probleem van de vastzittende fiets. Met vereende krachten en een schroevendraaiersetje lukt het ons om, via de draaiknop die niet stuk is, erachter te komen hoe het werkt. Daarna merken we dat in de vastzittende knop een plastic tandradrondje helemaal stuk is gedraaid. Met de waterpomptang halen we de fiets los. Met enkele kettingen zetten we hem weer vast. Zo, dan kunnen we de fietsen gewoon gebruiken en thuis regelen we wel een nieuwe knop.
De route is weer prachtig, we eten onderweg in een bergrestaurant. Daar zien we “breaking news” op de televisie over de losgebarsten oorlog in Israël en Gaza.
Terug in Kalavryta
Vlak voor Kalavryta doen we een geocache bij een oorlogsmonument op een heuvel met weids uitzicht. Erg leuk om door onze nieuwe hobby op plekken te komen, waar we anders aan voorbij zouden gaan.
Na wat zoeken voor een overnachtingsplek, gaan we gewoon weer naar de plek waar we 15 dagen geleden ook waren.
8 oktober
Boven Kalavryta zien we mooi de ochtendnevel hangen.
We rijden via een spectaculaire route naar de Korinthische Golf, halverwege een Griekse ijskoffie (frappé) in het zonnetje met uitzicht.
In zes dagen zijn we in een relaxed tempo door het binnenland van de Peloponnesos getrokken. Het volgende reisverhaal gaat over de tocht langs de Golf van Korinthe.