Aan de Korinthische Golf is het goed toeven. Lekker in een rustige zee zwemmen en vaak zijn er stranddouches om het zout weer af te spoelen. En als je geen overnachtingsplek aan een strand kunt vinden, rij je simpelweg het achterland in voor een fijne plek met uitzicht!
In het vorige reisverhaal reisden we in zes relaxte dagen door het binnenland van de Peloponnesos, dus het eerste wat we doen is zwemmen op een mooi strand. Bij het snorkelen zien we heel veel sardientjes.
Meteen ook maar even eten op het strand: gefrituurde kalamares en gegrilde oesterzwammen.
Het toeristentreintje
Dan willen we kamperen in de Vouraikos kloof. Tussen Diakopto en Kalavrita loopt namelijk een toeristentrein door een hele mooie kloof en je kan daar ook langs het spoor wandelen. Het moet spectaculair zijn! We vinden snel een fijne plek (38.175740, 22.189486).
We staan in de schaduw van een plataan en een vijf meter hoge oleander, tussen het snel stromende riviertje en de hoge rotswand. Nu wachten op het toeristentreintje aan de overkant van het water, maar hij rijdt vandaag niet? We zien wel een paar keer wandelaars op of naast het spoor lopen.
9 oktober
We rijden de kloof verder in. De wandeling vanaf het Niamata stationnetje het mooiste gedeelte van de kloof in, laten we passeren, want Ton zijn voet gaat nog niet goed. (Thuis bleek het toch jicht te zijn.) Je kan trouwens ook via google streetview de beelden bekijken.
Al snel zijn we weer bij de Korinthische Golf en onder het toeziend oog van een boetende visser snorkelen we op een mooie plek. Dan een authentieke (lees: alleen oudere mannelijke gasten) taverne en voor 17 euro eten we allebei onze buikjes rond.
Omdat het erg heet is, gaan we een plek in de bergen zoeken. Het wordt een prachtplek (37.782058, 22.853129) op een beschaduwd picknickveld bij een kerkje van Pantaleimon.
Aan het einde van de middag komt er een familie met wat jonge kinderen chillen.
10 oktober
We schonen het terrein wat op, al ligt het meeste in of bij de uitpuilende vuilnisbakken. We kijken nog een keer naar het weidse uitzicht vanaf de uitkijktoren. Rond elven dalen we het smalle steile weggetje weer af.
Naast het kanaal van Korinthe zwemmen en douchen we op een vrije camperplek die ook op de app P4N staat.
Daarna halen we de fietsen eraf.
Diolkos, een antieke oversleepbaan
Eerst bekijken we de “diolkos”, dit is een primitieve spoorlijn voor ossenkarren. In de oudheid was de Kaap Malea een gevaarlijke kaap bij stormachtig weer. Hee, een dag of tien geleden kampeerden we daar (de kaap Malea is op de rechter punt) en die route wordt vandaag de dag nog steeds druk bevaren, zagen we. De vrachtschepen werden in de oudheid aan de ene kant uitgeladen en alles werd vervoerd op de wagens die door ossen zo’n zes kilometer werden voortgetrokken. Je ziet duidelijk de wielsporen die in de stenen zijn uitgesleten. Men is net bezig met restauratiewerk.
Aan de andere kant werd alles dan weer op een ander schip geladen. Op deze manier scheelde het zo’n 350 kilometer varen. De stad Korinthe is hierdoor erg welvarend geworden. Er waren toen al plannen om een kanaal uit te graven, maar het kanaal is pas voltooid in 1893.
Dan fietsen we naar Loutraki voor een restaurant, die zijn er genoeg. Hongerig bestellen we weer te veel. Dan fietsen we langs het kanaal, maar al gauw mogen we (bij een rioolwaterzuivering) niet verder. We zien wel nog bunkers uit de Tweede Wereldoorlog.
Over de afzakbrug rijden we weer naar het vasteland van Griekenland. Als er een schip door het kanaal komt, dan zakt de hele brug naar beneden.
Hoog boven de Korinthische Golf
In Loutraki volgen we de zee en al gauw staan we op een plek (38.009622, 22.947726) met giga uitzicht op het dorp Perachora en de Korinthische Golf.
Het is er doodstil en we zien hier niemand, al rijdt er op de weg onder ons wel eens een auto. De heerlijk geurende planten met gele bloemetjes hier heten “kleverige alanten”.
11 oktober
Op het strand van Sterna kunnen we niet zwemmen en/of overnachten, want er wordt net een groot hotel gebouwd, de betonauto’s blokkeren het pad. Jammer, maar een paar honderd meter terug, kunnen we zwemmen bij een restaurant.
We parkeren bij restaurant Hera aan de binnenzee, het Vouliagmeni meer en we fietsen er omheen. Er is een kanaal dat dit meer met de zee van de Korinthische Golf verbindt. We fietsen dus alles twee keer, erg relaxed fietsen hier.
In het kanaal staat een flinke stroming. Uiteraard eten we in restaurant Hera aan het strand.
Een afgelegen strand aan de Korinthische Golf
Omdat we op het Sterna strand niet kunnen overnachten, gaan we voor het Mylokopi strand. Dit strand is alleen per 4×4 te bereiken, er staan ook borden die dat aangeven. Het blijkt te kloppen! Naar beneden gaat nog, maar de volgende dag zijn we maar wat blij met onze 4×4 Toyota Hiace! Het steile pad bestaat uit zand met hele diepe kuilen. Gelukkig duurt het gehobbel maar twee kilometer. De aanblik bij aankomst is prachtig:
Er staat een vrachtwagen met een container erop gebouwd: kleine ramen, een witte hond, de bewoner(s) zien we niet. Een personenauto met wat jongelui die op het strand liggen. Om de hoek is een tweede strand en daar staan we nu, helemaal alleen! (38.055590, 22.910314)
Geweldig uitzicht, in de verte zien we de gebergtes boven Diakopto op de Peloponnesos! En mooi zicht op een charmant vissershuisje, dat tegen de rotsen is aangebouwd precies op de plek waar de twee stranden elkaar ontmoeten.
We horen de golfslag op ons eigen strand, vrij rustig, gebroken door de rotsplaten alhier. En die van het buurstrand: veel krachtiger doordat het zandstrand daar glad is.
’s Avonds komen de jongelui de ietwat teleurstellende zonsondergang vanaf “ons” strand bekijken. Wij zitten ondertussen alweer binnen afleveringen onze favoriete serie te kijken.
12 oktober
We snorkelen op het zandstrand. Ton wordt helemaal blij van honderden grote vissen, die om hem heen zwemmen bij de rotspunt. Ook dichter bij het strand geniet ik van vele vissen en een anemoon.
De steile weg omhoog valt dus niet mee en boven controleren we of de fietsendrager nog goed zit en of de kentekenplaat er nog op zit. Die heeft wel eens de neiging om bij schrapen over de bodem eraf te vallen. Alles zit nog goed!
Nu volgt een prachtige omgeving met jonge dennenbomen. Af en toe een stukje verbrand. Af en toe een wateropslagtank van de brandweer. We eten in een klein dorp, naast de bakker is een authentiek restaurant.
De reddende engel
Dan even een geocache meepakken, denken we! In het dorp Psatha rijden we fout. We denken dat we over het strand moeten, maar het is de weg erachter. Ach, daar om de hoek komen we wel weer op het asfalt… Maar de kiezels op het strand worden steeds losser. De auto begint te zwalken en stopt na een laatste stoot gas. We zijn net niet bij die hoek! Wat trouwens niet uitmaakt, want er zit een hek voor.
Wat een domme actie van mij. Achteruit wil natuurlijk ook niet meer. Ton begint planken te zoeken en ik ga op zoek naar een vriendelijke Griek met een 4WD. Twee vrachtwagenchauffeurs hebben geen tijd, maar verwijzen mij naar een groepje mannen, dat ergens koffie zit te drinken.
En, ja hoor! Twee aardige mannen trekken, met een toyota 4WD met hele brede banden, ons in een mum van tijd weer op het asfalt! Ik had Ton alvast gebeld om de fietsen eraf te halen, zodat de trekhaak vrij was en bovenstaande foto had ik gemaakt om onze penibele situatie uit te leggen. Laten die mannen nou allemaal goed Engels spreken.
Ik probeer de eigenaar van de auto nog 50 euro te geven, maar de man weigert resoluut. Wat een lieverd!
We rijden nu bij de Korinthische Golf vandaan en willen in een paar dagen de oostkant van Griekenland doorkruisen om uit te komen bij de snelle autoput. Oh, en laat die geocache maar zitten…