Dik drie weken na ons vertrek uit Nederland bereiken we de hoge woontorens van Mestia in de Kaukasus, helemaal in het noorden van Georgië. Lees en reis maar met ons mee:
Na de bijzondere camping van prins Murat volgen we de rivier de Enguri. We kijken even bij een 271,5 meter hoge stuwdam, maar er is niet veel te zien, wel lekker ijs hier.
We ontmoeten hier een groep Nederlanders die een busrondreis maken. Tbilisi, Kazbeg (met hiking), Mestia, Batumi. Op elke plek hadden ze wel langer willen blijven!
Verderop langs de route een eenvoudig restaurant met uitzicht op het stuwmeer. Alweer chatsjapoeri, dat heerlijke Georgische kaasbrood.
De omgeving wordt onherbergzamer, de woeste Enguri rivier ligt soms ver beneden ons. Vele tunnels zijn onverlicht. Er zijn regelmatig aardverschuivingen op deze route. Op sommige plekken is de halve weg weggeslagen.
Hobbels, gaten, nieuwe stukken asfalt en dan weer hobbels en gaten. We willen vlak voor Mestia in de Kaukasus een overnachtingsplek scoren en vinden die in de Mazeri vallei.
Een prachtplek in de schaduw van een hoge den met een Georgische vlag (43.082757, 42.600885). Tijdens het schrijven in mijn dagboekje kijk ik af en toe verwonderd omhoog naar de enorme bergen. We hebben zicht op de 4700 meter hoge Ushba, echt schitterend!
Dan gaat de zon langzaam onder.
Mestia in de Kaukasus
21 augustus
Na een rustige nacht, doen we een vlot ochtendritueel, zodat we lekker veel tijd hebben in Mestia. We beginnen daar met een uitgebreid ontbijt aan het centrale parkachtige plein. Er is goede wifi, ook weer eens handig. Dan nuttige dingen zoals boodschappen doen en geld pinnen. We zoeken het bioscoopje omdat we de film “Dede” willen zien. Dan een drankje boven de rivier om de tijd te doden.
Om 12.50 wachten we in de schaduw tegenover de bioscoop. Er zijn nog drie anderen die ook graag de Engelse versie willen zien. Via een krakkemikkig trappetje klimmen we naar een donker zoldertje met ligstoelen. Een dame (de zus van het personage David) komt even wat vertellen en zet de projector aan.
We vinden de film “Dede” heel mooi, goed opgenomen en heel goed acteerwerk van amateur acteurs. Het geeft een goed beeld hoe de tradities hier in Svanetië waren zo’n 50 jaar geleden. We merken dat de makers er ook heel trots op zijn.
We bestellen in het restaurant aan de rivier o.a. ons lievelingsvoorgerecht: Georgische auberginerolletjes. Ik heb dit ondertussen thuis ook al een paar keer gemaakt volgens dit recept.
We willen nu door naar het nog hoger gelegen gelegen bergdorp Ushguli, waar de film zich afspeelt. Maar we rijden helemaal fout. Na een roadblock en een paar smalle steile weggetjes, rijden we terug naar de bioscoop. Daar maar even vragen, want we hebben geen bereik. Het blijkt dat we zelfs ten westen van het centrale plein al moesten afslaan. Maak dus niet dezelfde fout als wij. De weg is prima en vlak na de 1912 meter hoge Ughviripas vinden we een mooie plek.
Alweer een heerlijke plek en we worden bewaakt door een zwarte stier. Alhoewel er in het donker twee mannen komen, die de stier meenemen.
Hoe staat het met de route van Ushguli naar Tsageri?
Wat we nu willen doen, is de spannende route nemen via Ushguli weer terug naar de bewoonde wereld. Men is hard aan het werk om deze route te verharden met betonplaten. Maar hoe ver staat het ermee?
Lees binnenkort hier verder over onze reis naar Ushguli en verder.