Via een niet toeristische route rijden we naar de Georgische rotsstad Vardzia. Hoog boven de Mtkvari ligt het enorme ondergrondse complex, gesticht door koningin Tamar in het jaar 1185. Maar wij naderen onze eerste Georgische bezienswaardigheid via de rand van de kloof! Nog veel hoger dus. De stad lag dan wel ooit ondergronds, in 1283 verwoeste een aardbeving een groot deel van de stad. De berghelling gleed weg zodat de grotwoningen zichtbaar werden voor eventuele vijanden. Maar pas in de 16e eeuw vertrokken ook de laatste inwoners.
Zoals je in het vorige verhaal “Dwars door Turkije” kunt lezen, pakten we de grensovergang Kenarbel / Kartsakhi. Meteen na de grens is er een benzinepomp: de diesel kost hier minder dan 1 euro per liter! We moeten hier een autoverzekering regelen, we kiezen voor 90 dagen, want we komen na Armenië weer in Georgië. Dit kost 90 GEL (Georgische lari) en dat is ongeveer 30 euro.
In de dorpen langs de weg liggen keurige stapels mest te drogen en sommige huizen zijn bedekt met aarde en gras. Het leven is hier hard op deze hoogvlakte van bijna 2000 meter hoogte. Het ziet er triest uit en Ton begint zich af te vragen wat ik bedoel met “een geweldige entree in Georgië”, waar ik over zat te pochen. We hebben namelijk altijd een goede taakverdeling: ik bedenk de route en Ton gaat gezellig mee. “Wacht maar af!”, zeg ik geheimzinnig.
We rijden eerst nog even door om in een wat grotere stad (Achalkalaki) een restaurant met wifi te zoeken, om de e-sim te installeren. De politie controleert hier op alcohol, er zijn veel straathonden en we vinden slechts een soort snackbar met één gerecht. Nee, het is nog niet meteen leuk allemaal, want wifi hebben ze ook niet.
Uitzicht op de Georgische rotsstad Vardzia
Maar dan gaat de eigenaar bij de buren een telefoon regelen zodat we toch wifi hebben, superaardig! En dat ene gerecht blijkt heerlijk: een opgerolde deegflap met vlees, kruiden, augurkjes, sla, tomaten en saus. Zo’n ding kost slechts 10 GEL en is erg vullend.
We rijden terug naar het dorp Vachiani, waar we afslaan naar het westen. Na ongeveer 17 kilometer staan we bij het gehucht Apnia op de rand van de kloof. De rivier de Koera (op zijn Georgisch Mtkvari) stroomt 500 meter beneden ons en daarboven zien we de Georgische rotsstad Vardzia liggen.
Wauw, wat een uitzicht!
We kijken even bij een kleine kerk van de heilige Demeter, de godin van de landbouw.
Er zijn ook oude grafstenen te zien en een paar lokale toeristen kijken er rond.
Hier stopt het asfalt:
We beginnen aan de mooie afdaling. Veel gekleurde vlinders vliegen met ons mee en een roofvogel cirkelt boven ons op de thermiek. We kunnen halverwege ergens ons badwater aanvullen. Het onverharde pad is niet heel slecht, maar ook niet heel goed. In een haarspeld, moeten we zelfs steken, maar dat komt omdat er een paar koeien in de weg staan. In verband met het koelingsprobleem van de motor, ben ik wel blij dat we naar beneden gaan. We krijgen steeds beter zicht op de bijzondere Georgische rotsstad Vardzia.
Ook als is het pad niet geasfalteerd, er staan wel verkeersborden! Hier slaan wij bijvoorbeeld af naar links en vinden een prachtige overnachtingsplek bij een verlaten huis (41.374995, 43.283576).
Er is een klein beetje schaduw, een lekker windje en we horen de toeristen die aan de overkant van de vallei in de Georgische rotsstad Vardzia ronddwalen.
15 augustus
Een bezoek aan de Georgische rotsstad Vardzia
Yes, er rijdt er een voertuig omhoog op de weg die wij gisteren naar beneden aflegden! We volgen hem en hoewel hij omhoog rijdt, heeft hij tweemaal zo weinig tijd nodig om de kilometers af te leggen. Wij deden er gisteren ruim een half uur over.
Iets na tienen zijn we bij de ingang van de Georgische rotsstad Vardzia om in de ochtendkoelte de stad te bezoeken. Het is namelijk open van 10 tot 19 uur. Op het grote parkeerterrein pikken we het laatste plekje in de schaduw in. Er komt een kok aangelopen met een groot mes en een weegschaal. Andere mannen slepen een dik varken uit de bus naast ons en leggen het op de wegschaal. De kop is er al half af. Met het mes wordt de kop er helemaal afgehakt, zodat het naast het dikke lijf op de weegschaal kan liggen. Had ik al gezegd dat we proberen geen (rood) vlees meer te eten? En zeker geen varkensvlees. Op deze reis is dat trouwens geen gemakkelijke opgaaf!
We lopen langs de souvenirstalletjes naar de kaartjesverkoop, waar we met de pin kunnen betalen, handig! Uiteraard hebben we goede schoenen, flesjes water en zelfs een zaklampje mee. We worden met zijn tweeën in een busje vervoerd naar het begin van de looproute.
Nu volgt een voor ons heftige wandelroute, want het is meteen al erg heet. Bij elke bezienswaardigheid beslissen we of het de omweg waard is, haha.
Vardzia bestond vroeger uit dertien verdiepingen met maar liefst 6000 kamers! Nu zijn er nog ruim 600 grotwoningen, een aantal kerken en een klooster met fresco´s.
De kerk en de geheime tunnel
Vanaf 1988 keerde een aantal monniken terug om de ondergronds stad op te knappen en dankzij hen kunnen toeristen nu deze bijzondere locatie bezoeken. Een aantal woont ook nu nog hier en dat konden we vanaf onze vrijkampeerplek horen: de kerkklok pingelt al vroeg om de monniken te wekken.
We volgen de aangegeven route door het doolhof en komen zo vanzelf uit bij de kerk.
Via een geheime tunnel gaan we weer naar beneden. Dit is een lange en onhandige afdaling, dus doe voorzichtig! Dit was vroeger één van de weinig manieren om Vardzia te bereiken vanaf de Koera rivier. Dan wacht ons nog een heet pad onderlangs het complex naar de kaartjesverkoop. De grottenwand ligt namelijk pal op het zuiden.
Afkoelen in de Koera
Na dit bezoek zijn we toe aan een ijskoud bad! We vinden een mooie plek aan de Koera (41.350653, 43.254093). Het water is hier niet diep, maar we koelen lekker af.
Vijf jonge jongens vragen ons om sigaretten, jammer voor ze, maar we roken niet.
Een stukje terug bezoeken we de 11e-eeuwse Georgisch-orthodoxe kerk Zeda Vardzia.
Het kleine kloostercomplex wordt bewoond door nonnen en ligt in een smalle kloof.
We eten tegenover de Georgische rotsstad Vardzia in een prima restaurant met o.a. spinaziesalade met granaatappelpitjes en heel veel knoflook, zalig. Als er iets klaar is wordt het gebracht en als we vol zitten, wordt Ton’s hoofdgerecht gebracht: heel veel kip! We laten het inpakken voor vanavond. De serveerster is een lieverd en ze spreekt heel goed Engels.
Hier vlakbij begint het weggetje omhoog en we gaan weer op dezelfde overnachtingsplek staan.
16 augustus
De route stroomafwaarts langs de Koera richting Khertvisi is schitterend! We ontbijten met Spaanse aardappelomeletten bij een relaxed tentje in Khertvisi. Boven ons bewaakt een kasteel de plek waar de Parvani rivier in de Koera stroomt.
We willen nu de Goderdzi pas gaan rijden.