Het ouderenhuis
Chris: Via het Moldavische Străşeni, waar we morgen het ouderenhuis willen bezoeken, rijden we nu eerst nog iets naar het zuiden, we willen overnachten op camping “Banana Park”. De “snelweg” is hier net vernieuwd en we staan op de meest linker baan(!) te zoeken naar het toegangspad, een vrachtwagen wijkt uit…
Er is slechts één camping in Moldavië
Het blijkt inderdaad een camping en voor 10 euro mogen we overnachten op het beton. Wifi is goed en gratis. Elektrisch wordt aangesloten en er lijkt een wc en douche aanwezig. De zon begint weer te schijnen en het is aardig heet. De familie vertrekt, het zoontje blijft achter bij de campinghulp. Wij gaan zwemmen, de chloorlucht van het campingbad komt ons al tegemoet!
Eerst verjagen we de geiten, die de coniferen op de camping en het bijbehorende hotel erg smakelijk vinden en na het zwemmen (heerlijk afkoelen!) bekijken we de levensgevaarlijke glijbaan eens goed, met een ladder moet je omhoog en daarna is de glijbaan zo steil, dat je waarschijnlijk een onverwachte kant op gelanceerd wordt! Gelukkig zitten er stickers op geplakt, dat je niet mag roken, dus dat scheelt dan weer levens!
Terug bij ons busje, komt de jonge campingkat superverontwaardigd uit ons busje stappen en rekt zich eens lekker uit, we hadden hem per ongeluk opgesloten! Het toilethuisje is niet fris en het licht doet het ook niet.
21 september
De douche is een straaltje koud water op navelhoogte of een koude stortdouche van boven, dus er is keus! We zijn gauw klaar en rijden eerst terug naar Străşeni, waar we aardig moeten zoeken naar het ouderenproject, dat we al zo’n 12 jaar steunen. We vragen diverse keren en dan weet een Russisch sprekende vrouw, na mijn imitatie van de oudere die met een stok loopt, wat we bedoelen. Ze zet haar volle boodschappentassen midden op het stoffige pad en loopt een stukje met ons mee.
Meteen links naast de oprijlaan zijn er links de drie vakantiehuisje, die ik ken van internet.
De lieve Veronica
Het is ongelofelijk, maar we zien meteen twee vrouwen lopen en één daarvan blijkt Veronica, de directrice! Ze heeft (of maakt) tijd voor ons! Eerst krijgen we thee met koekjes en vertelt ze ons over het ouderenproject: ongeveer 360 à 380 (!) ouderen uit Străşeni en de omliggende dorpen, krijgen hulp via dit project.
Enkelen wonen er permanent, dit kost ongeveer 400 euro per maand, vaak betalen hun kinderen dit. Anderen hebben dit geluk niet en krijgen op deze locatie toch zorg en vrolijkheid! Ze kunnen er bijvoorbeeld douchen, evt. met hulp. Ondertussen krijgen we na de thee een rondleiding van Veronica. De vrouwenbadkamer is net heel mooi opgeknapt:
Verder kan de was worden gedaan, er kan een maaltijd worden genuttigd, er is Engelse les, men kan handwerken, tv kijken, lezen… Een Moldavische dame praat in het Engels met ons en zingt spontaan een lied voor ons, nadat ze zich heeft verontschuldigd voor haar eenvoudige kleren (en voor de zekerheid haar jas tot bovenaan toe heeft dichtgeknoopt).
In de tuin worden tomaten en komkommers gekweekt, zodat die niet op de markt hoeven worden gekocht.
Hele mooie vakantiehuisjes
Een andere bron van inkomsten , naast de sponsors uit Nederland, Kroatië en Oostenrijk, zijn drie mooi ingericht blokhutten voor 2 à 4 personen.
Als je hier gebruik van wil maken: Castania Holiday Homes Moldova. Goede recensies via: tripadvisor. Veronica vertelt dat er binnenkort een speciaal programma voor een camperreis is gemaakt. Deze reis heeft ondertussen in 2018 heeft ondertussen plaats gevonden met 11 campers en was een groot succes, zie hier het verslag van een paar dat ook mee was. Het plan is dat deze reis in 2019 herhaald zal worden: drie weken met de NKC (vanaf 26 augustus 2019) met allerlei activiteiten, klussen en uitstapjes samen met of voor de ouderen.
Jeu de boules
Als Veronica ons een prikbord laat zien met allerlei aandenkens, die vrijwilligers uit andere landen hebben achtergelaten, bedenken wij dat we ons jeu-de-boules spel zouden kunnen geven. Veronica denkt dat de ouderen dit spel niet kennen, maar misschien kunnen wij het voordoen? We halen het op en Ton weet gelukkig de spelregels. Men komt op het terras zitten en nadat we het een keer voor gedaan hebben, Veronica vertaalt, zijn er meteen vrijwilligers die het ook willen proberen.
Een medewerker komt ook foto’s maken en de spelers zijn meteen enthousiast. Het is erg leuk om het spel te leren, klappen, juichen, lachen en wijzen, communiceren is niet zo moeilijk!
We spelen het spel samen zo’n zes keer en dan is het ze wel duidelijk. Veronica vraagt of we samen met het cadeau en de ouderen op de foto willen.
Een paar mensen nemen de ballen weer mee om verder te spelen, leuk! en wij gaan naar binnen om onze spullen op te halen en we krijgen nog een paar lieve cadeautjes van Veronica mee.
Warm gevoel
Met een heel warm gevoel nemen we weer afscheid, petje af voor Veronica, haar staf en haar vrijwilligers! Als we weg gaan zijn een paar fanatiekelingen nog aan het spelen en we zeggen “la revedere” (=tot ziens) tegen de anderen.
Wat een leuk bezoek was dat!
Ondertussen is het lunchtijd en in het centrum van Străşeni vinden we een terras waar ze “business-lunch” op de kaart hebben staan: kippensoep, dan een gevulde courgette met een gehakt-achtig ding in een heerlijke saus, met nog een tiramisu na volgens Moldavisch recept, heerlijk! Het is het gaan stortregenen, maar gelukkig is het terras overdekt! Nog even een tas vol boodschappen uit de nabijgelegen supermarkt mee en dan hebben we nog tijd om naar het kasteel Manuc Bei in Hînceşti te rijden, dit was een tip van Veronica. Lees verder op pagina 6.