Fietsen in Frankrijk 2018
In de zomer van 2018 gaan we fietsen in Frankrijk. Onze fietsvakantie begint op de fijne camping “La Cascade” in het Franse Tonnerre. Hedzer en Lidwien zijn ook weer van de partij, samen met de honden Mazzel en Freek. Op de camping is veel schaduw, de plekken zijn ruim en er zijn weinig andere gasten, heerlijk relaxed dus. Eerder had ik al iets geschreven over de bijzondere karstbron in dit plaatsje.
We gaan vroeg fietsen, want het zal vandaag zo’n 37° C worden. Een prima fietspad langs het Canal de Bourgogne. Bij sluishuisje 87 keren we weer om, totaal 33 kilometer, rustig beginnen!
Sluishuisjes
De volgende dag nog vroeger en de andere kant op. Bij sluishuisje 101 serveert een slaperige man ons waterijsjes en koude cola. Hij jaagt een geit van de picknicktafel en vertelt dat een ander geitje laatst met zijn pootje klem kwam te zitten in de picknicktafel en daarna met zijn hele lijf over de rand sloeg: knak! Met een provisorisch verbonden poot ligt het in een beschut hoekje. Totaal 41 kilometer gefietst.
Dan vermaken we ons een dag met vooral luieren, zwemmen, lezen, tafeltennissen, honden uitlaten en hapjes opwarmen in de airfryer, maar dan grote schrik: vanuit mijn ooghoeken zie ik iets uit de boom vallen (dit was waarschijnlijk een prooidiertje), dan stort zich een forse gifgroene slang naar beneden, pal langs Hedzer’s hoofd. Ik sta op en gil. De slang heeft een patroon van zwart en groen, is vrij dik en minstens een meter lang. Door mijn gekrijs is hij snel verdwenen, maar hij komt nog even terug om te kijken, met zijn tongetje tast hij onze geuren af en verdwijnt weer. Later zien we hem nog twee keer. We vermoeden dat het een geelgroene toornslang is, gelukkig ongevaarlijk voor mensen.
De dame in de gele jurk
Om 18.00 begint er in de Saint Pierre kerk boven op de heuvel een concert van een ensemble uit Wit Rusland. Het is erg steil, Lidwien wordt door lieve Fransen de heuvel opgeduwd, wij duwen onze fietsen omhoog. De struise dame in gele jurk die bij de ingang baboesjka’s stond te verkopen, blijkt de mezzosopraan. Verder vijf dames die razendsnel hun cimbalen bespelen, een drummer, een violiste en een man die verschillende gitaarachtige instrumenten bespeelt. Een zeer gevarieerd repertoire, erg boeiend. Helaas zitten de houten kerkbanken echt niet lekker op den duur, het is bloedheet in de kerk en de programmablaadjes zijn net te slap om er goed mee te kunnen wapperen.
Na het concert is er niets meer open, we nemen Bourgondië-onwaardige happen mee naar de camping vanuit een Turkse snackbar.
De volgende dag verplaatsen we ons naar camping : “Le Pré du Roi”, uitgekozen vanwege de schaduw en omdat er verder eigenlijk niets is, behalve dan een koele zwemplek in de Yonne. ’s Avonds fietsen we nog 15 km langs de Yonne en het naastgelegen kanaal naar het zuiden tot het fietspad bij een camping stopt.
Om 8 uur arriveert het brood op de camping, daarna springen we meteen op de fietsen. In Cervant eten we croissantjes op een bankje. Na 35 fietskilometers onder een steeds hetere zon zijn we terug, dus de rest van de dag luieren en zwemmen.
Voorbereiding noodweer
Tijdens de avondmaaltijd zien we een ouder stel druk doende met het spannen van een zeil over auto en caravan, bezems en kussentjes worden eronder gelegd. Het is een hele klus en het zeil is net te krap natuurlijk. Alle campinggasten hebben net allemaal in de eigen taal een geel waarschuwingsbriefje gekregen: wat te doen bij een doorgebroken stuwdam of een wolkbreuk? Nou, we moeten dan onze waardepapieren pakken en naar het verzamelpunt bij de afvalcontainers gaan. Vooral de auto’s laten staan! Shit, we zien een andere caravan helemaal ingepakt staan en een man begint zijn luifel in te klappen. Die locals nemen wel erg veel voorzorgsmaatregelen! We klappen ook maar de luifel in en zetten de meeste spullen binnen.
Inderdaad, na het klamme in slaap vallen met beide deuren open, word ik wakker van onweersflitsen. Vanuit de verte klinkt een aaneengeregen gerommel. Het komt snel dichterbij en het begint te druppen, deuren dicht. Al gauw een hels kabaal vanwege hagelstenen op ons busje. Waren die locals dus echt niet gek bezig. Heerlijk afgekoeld slapen we verder.
Historisch stadje
We verplaatsen ons naar camping Saint-Vital vlakbij het charmante stadje Cluny waar we de naastgelegen “voie verte” op fietsen naar het zuiden. De route is erg steil en voordat we de langste fietstunnel van Europa (1,6 km) bereiken hebben we al bijna 100 hoogtemeters overbrugd. We duwen zelfs een paar keer de fietsen omhoog, Hedzer de zware duofiets en Lidwien pakt haar krukken erbij. Gelukkig brengt een stevige regenbui verkoeling!
Met natte kleding moeten we dus door die koude tunnel. En eigenlijk meteen weer terug, want na de tunnel valt er niet veel te beleven. Beneden schijnt de zon gelukkig weer, de kleren drogen snel en de warme damp komt van het asfalt. (totaal 15 km)
We zijn een dag bezig met een fietsreparatie, het verkrijgen van een toegangskaartje voor het zwembad (lukt niet) en het observeren van een groep kleddernatte Franse jongeren, die met hun begeleiders het muffe wifihok binnen vallen. Het regent onafgebroken. Blij dat we niet op de fiets zitten! En ’s avonds lekker uit eten.
Christelijke jongerenbolwerk
Dan is het weer mooi weer en doen we de geplande fietstocht van gisteren: naar het noorden, naar het bekende christelijke jongerenbolwerk Taizé. Wel eens wat over gehoord en gelezen: veel gezang, veel corvee en vieze maaltijden. Je kan er gewoon naar binnen wandelen.
Bij het stationnetje van Saint Gengoux keren we weer om, wat een heerlijke schaduwrijke fietstocht was dit! (record: 46 kilometer)
’s Avonds een concert in een kerkje: vier mannen, strak in het pak, twee violen, een altviool en een cello.
We verkassen naar het meer van Annecy, alwaar een prachtige fietstocht van 43 km en veel zwemmen in het meer.
En dan weer naar een vlakkere fietsroute: de via Rhôna (stroomopwaarts van Lyon). In 2019 fietsen we trouwens nog een flink stuk van de via Rhôna ten zuiden van Lyon.
We sluiten de reis samen af in Chamonix, waar we met een kabelbaan de top van de Mont Blanc benaderen en met een grappig scheef tandradtreintje naar de grote gletsjer Mer de Glace gaan, die behoorlijk was gesmolten sinds Lidwien hier als meisje ooit was. Dit smelten van gletsjers hadden we al gemerkt aan de Pasterze Gletsjer bij de Großglockner, de hoogste berg van Oostenrijk. Hedzer en Lidwien rijden nu (in 13,5 uur) naar huis en wij gaan nog vijf dagen door Zuid Frankrijk trekken.
Ons gezamenlijk fietsen in Frankrijk was in 2018 een heerlijke afwisselende en sportieve aangelegenheid!