Dit is deel 1 van een fantastisch reis: onderweg naar Istanbul!
Twaalf weken vrij! Ons reisdoel is Georgië en Armenië, want we hebben zoveel mooie berichten gehoord over deze twee prachtige landen! Dus ik heb uren gespaard (Ton is al met pensioen) en bijzondere plekken gezocht. Daarna weer veel “geskipt”, want we willen ook vakantierust. Rekening houdend met het weer gaan we eerst naar de Kaukasus (het is de zomer van 2024), dan naar Armenië en dan via de Turkse Zwarte Zee kust en Griekenland weer terug, want het zal dan al oktober zijn. Geniet maar lekker met ons mee!
Ik begin nu maar gewoon bij het begin: we zijn onderweg naar Istanbul! Hier willen we volgens onze planning een dikke week over doen.
Onderweg naar Istanbul
27 juli
Om 21.22 zijn we klaar met koelkast en vriezer ontdooien, afwasmachine uitpakken (we hadden nog een gezellig etentje) en de laatste dingen inpakken. In de buurt van Osnabrück slapen we tussen de ronkende vrachtwagens op een Parkplatz aan de snelweg en plaatsen we onze eerste “Polarstep”. Polarsteps is een gemakkelijke app waarop familie en vrienden je reis kunnen volgen. Heerlijk, we zijn onderweg naar Istanbul (en verder!)
28 juli
Omdat de zon nog laag staat en we naar het oosten rijden, stoppen we op een parkeerplaats om in het zonnetje onze eerste vakantiekoffie te maken.
Dan staat ons eerste bezienswaardigheid onderweg naar Istanbul op het programma: de Grüne Citadel in Magdeburg. Parkeren is een probleempje: op straat moet je eerst een Duitse app downloaden ( laat maar) en een parkeergarage met een hoogte van 2.10 meter, geeft 20 keer ons bankpasje terug. Uiteindelijk parkeren we een heel stuk verderop bij een gesloten supermarkt, het is zondag.
Het speelse en kleurrijke gebouw is ontworpen door de Oostenrijkse kunstenaar en architect Hundertwasser, een bewonderaar van Gaudi.
Een leuk artikel over dit gebouw vind je hier.
We lunchen op een binnenplaatsje bij een fontein met lekkere omeletten.
Tsjechië
Dan weer even een stukje rijden, een vignet kopen voor Tsjechië en de beoogde camping in Litoměřice (50.531204, 14.138884) vinden. Zoals bijna elke Tsjechische camping verkopen ze bier van de tap, dus daar beginnen we mee. We staan op het laatst te vergeven plekje: tegen een niet meer zo witte muur, waar het frituurvet langs druipt, de stemmen van de mensen aan de bar komen uit het open raam. En dan zet men binnen de frituur aan en staan we in een heerlijke lucht.
Maar ach, er is een leuk stadje vlakbij dus veel zullen we niet op deze camping zijn. We lopen onder het spoor door en zien meteen een creatieve fietsenstalling.
Litoměřice is een rustig typisch Tsjechisch stadje. Kijk, de dakramen op de laatste foto lijken wel ogen!
We vinden zelfs een fantastisch Nepalees restaurant met een terras, dus onze eerste echte avond kan niet meer stuk!
29 juli
Bij Humpolec van de snelweg af om te eten en te tanken. We zoeken ook meteen even een plek om een oud briefje van 200 kronen (ongeveer 8 euro) te wisselen. Bij een bank lopen we naar binnen, maar daar kunnen ze geen geld wisselen, stel je voor: een bank die geld wisselt. De employee wijst vaag de weg naar een postkantoor, maar dat kunnen we niet vinden. Wat een gedoe, we leggen het maar gewoon ergens neer.
Het wijnkeldertjesdorp onderweg naar Istanbul
De overnachtingsplek van vandaag is een camperplaats aan de rand van het dorp Vrbice (48.919666, 16.901677). Dit is een gemaaid grasveld zonder informatie. Er is een paal voor elektrisch, maar die zit op slot. Er staat al een Pools busje, dus wij gaan er ook maar staan. Vanuit het huis er tegenover komt wel geluid, maar men doet de deur niet open.
In dit dorp zijn vele wijnkeldertjes, sommige kelders hebben zelfs tot wel zeven verdiepingen! Overal zie je pijpjes uit de grond omhoog steken. We bekijken er één van binnen. Het is zeer fotogeniek allemaal.
’s Avonds als we naar een leuke serie kijken, wordt er op ons busje geklopt. Een man die een bepaalde taal goed beheerst, vertelt veel. Zou het die Pool zijn? Of is het de eigenaar van de camperplaats? Hij weet me duidelijk te maken dat we bij het derde huis moeten betalen en ik weet hem duidelijk te maken, dat ik me ga aankleden en eraan kom. Bij een groen huis moeten we dus betalen. De man vertelt ook nog dat hij de hele dag op zijn wijngaard had gewerkt en daarom pas na negenen op ons busje klopte.
30 juli
We doen onze oefeningen en ons koffieritueel op deze prachtplek aan de rand van het dorp en het bos. Af en toe komt er een mountainbiker of een hondenuitlater langs.
Een klein stukje Slowakije
Aan de andere kant van de nabij gelegen grens met Slowakije rijden we naar een zanderige zwemplas. Het is een fijne en warme zwemplek.
Toch ook wel eens leuk om in de zomer op reis te zijn. Over een paar dagen piepen we wel anders, want het gaat namelijk bloedheet worden.
De volgende stop is bij het voormalige “IJzeren Gordijn”. Op de plek waar de Morava in de Donau stroomt staan op een monument de eerste woorden van de toespraak van Winston Churchill in 1946: “From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic, an iron curtain has descended across the continent.” Dit was het begin van de Koude Oorlog.
Het is een toeristische plek met een paar restaurants, dus we eten ook meteen even hier. Het eten is matig, maar in de plantenbak naast onze tafel zien we een kolibrivlinder!
We rijden weer verder zoals we gewend zijn (om de beurt een uur). Gelukkig kunnen we ook bij de volgende grens gewoon doorrijden, niks geen IJzeren Gordijn!
Op de snelweg naar Budapest is het erg druk, veel vrachtverkeer. We hebben besloten op deze reis de fietsen niet mee te nemen. Maar als je fietsen achterop je auto hebt, vergeet dit dan vooral niet te melden bij het kopen van een vignet! Voor die fout zijn wij de vorige keer in Hongarije genadeloos afgestraft door vier (dezelfde) boetes. Dit heeft ons honderden euro’s gekost. Een reactie op een bezwaarschrift hebben we nooit gehad.
Een bijzondere camping in Hongarije
We rijden naar een bijzondere camping, het heet “Farmunk” (47.631183, 18.374399) en ligt in de buurt van Tata. De jonge eigenaar van de enorme lap grond met enkele meren, heeft goede herinneringen aan “vrij kamperen” en gunt die ervaring aan iedereen. Wat een leuke filosofie en ons op het lijf geschreven! En wat is het hier mooi! Je kan eventueel een bootje pakken.
We lopen een rondje om het meer, waaraan we een plek in de schaduw hebben gevonden. Er zijn veel loslopende dieren, ook een schattig ezeltje. We komen de eigenaar (Mark) tegen en hij zegt dat hij over een kwartiertje bij ons komt. Op een elektrische brommer met twee aanhangkarretjes komt hij aangereden. We kopen jam en heerlijk gezonde hapjes voor vanavond, geven wat extra geld en horen enkele wetenswaardigheden over deze plek. Zoals een vrouw die hier ergens in een boomhuis woont, een man uit het dorp met honing maken als hobby, die hier zijn bijenkastjes heeft staan. Mark verkoopt de producen aan de campinggasten en die mogen hier vrij staan. Wat een leuk concept!
Aan de overkant van het meer beginnen gasten met een camper een kampvuur. Het is hier werkelijk een paradijs voor kinderen. Sanitair is basic: zwemmen in het meer en composttoiletten.
31 juli
Al om 7 uur draag ik de stoeltjes naar een zonnige plek. De jam, gemaakt door “de community”, zoals Mark het gisteren noemde, smaakt heerlijk. Bij het weggaan vullen we ons badwater bij uit een slang. Deze plek is nog in ontwikkeling, ze zijn bezig om putten te slaan. Dan openen en sluiten we het toegangshek.
En weer onderweg naar Istanbul
In het zuiden van Hongarije eten we in een prima restaurant, het dagmenu kost slechts €6,50 en bestaat uit soep en daarna keus uit verschillende eenvoudige schotels.
De grenspassage met Servië duurt slechts 20 minuten. Maar het is ondertussen wel heel erg warm. We zijn lang bezig om de aangeschafte Airolo e-sim op mijn telefoon te krijgen.
De gloednieuwe camping “De Populierenpoort” is helaas alweer gesloten, maar we vinden toch een prima plek in het bos (45.836156, 19.634963) naast een strandje.
We gaan zwemmen en kunnen zelfs een biertje drinken op een terras aan het strand. Terug bij het busje stopt er een boswachterachtige auto. We trekken snel wat meer kleren aan, de boswachters slepen wat dode takken van het pad en wij lachen om onze paniek. Vrij kamperen in Servië is meestal geen enkel probleem dus.
1 augustus
De boswachter komt weer eens langs, maar alweer laten ze ons met rust. Eerst maar even wat lezen in de schaduw, want het is maar 200 km vandaag. Op het heetst van de dag beginnen we te rijden. Handig denken we, want dan hebben we rij-wind (we hebben geen airco). Bovendien staat de zon dan zo hoog, zodat hij niet naar binnen schijnt. Maar het is echt bloedheet en als we na 2,5 uur aankomen op camping Avala (44.618873, 20.554154), blijkt het beloofde zwembad verdwenen. Vorig jaar was er een ongeluk mee gebeurd, dus vandaar. Gelukkig is er wel een koude douche!
We drinken Italiaanse biertjes op het terras en bestellen een fantastische pizza, de middelste maat en dat is ruim voldoende voor twee personen.
Muggen!
Als het donker begint te worden, merken we dat er veel steekmuggen zijn. Een groot deel van de nacht zijn we bezig met deuren open/dicht (er schijnt een giga-lamp naar binnen), muggen vermoorden, azaron smeren en proberen niet te krabben. Tegen zonsopkomst is het nog steeds 30°C. We doen de deuren open en zitten in een koel windje, de lakens zijn kleddernat. Als de zon opkomt slapen we nog even tot 7.30.
2 augustus
Het is een echt doortrekkerskamp. Gisteren waren we hier als eersten en kwamen er nog zo’n zeven groepjes, ook veel jonge kinderen. Vandaag vertrekken wij als laatsten, rond een uur of elf.
Het lampje van “olie bijvullen” brandt, we proberen het oliepeil te controleren, maar de peilstok zit muurvast. In het eerstvolgende dorp zien we een garage. Een stevige jongeman helpt ons onmiddellijk met kruipolie en het oliepeil blijkt erg laag. Er gaan twee bussen motorolie in. Ondertussen hebben we leuk contact met zijn vader die Duits spreekt omdat hij voor de ADAC heeft gewerkt.
Dan de autoput op en in een kafana bij Batocina goedkoop en goed eten. Bij Niš slaan we af richting Sofia en rijden door een mooie kloof.
Ik had op google earth een veelbelovend plekje aan de river de Nišava (43.301194, 22.192740) gevonden en die blijkt geweldig! We gaan meteen het ijskoude rivierwater in, het is misschien maar 50 cm diep, maar zo lekker koud! We kunnen mooi in de schaduw staan hier.
Dan komt er een meneer in een aftands autootje. Hij pakt een hengel en gaat pal voor onze stoeltjes staan vissen. Ton vermaakt zich met het observeren van de vissende man, ik ga een meer privé plekje zoeken. Dat lukt helaas niet. Na een uur vertrekt de vismeneer met zo’n 40 minivisjes.
Sjoerd is ook onderweg naar Istanbul
We bereiden ons voor op een mug-loze nacht. De klamboe gaat over het busje heen en bedekt zo beide schuifdeuren. Om half tien is het voldoende afgekoeld en kunnen de deuren dicht.
3 augustus
Tegen de ochtend wordt het koud en we pakken er een deken bij. Maar de slaap wil niet meer komen en plots zegt Ton: “Is er misschien een tijdsverschil met Bulgarije?” We hebben namelijk om 13.00 afgesproken met Sjoerd, de zoon van Ton. Hij is al bijna vijf maanden lopend onderweg vanaf zijn woonplaats Berlijn naar Istanbul en in Sofia gaan we samen ergens eten. Nu kunnen we helemaal niet meer slapen. Als we om 8 uur vertrekken, dan hebben we voor maximaal 2 uren reistijd en een uur wachten bij de grens nog een uur speling en zijn we er om 12.00.
Helaas staan we werkelijk waar drie uren lang in de brandende zon in diverse rijen. De snelweg was trouwens praktisch leeg, dus waar komen al die auto’s vandaan? De douaniers nemen zelfs allemaal tegelijk een half uur pauze, geen enkele beweging in alle rijen. Een boosaardig toeterconcert heeft geen enkel effect. Op een gegeven moment loop ik wat rond en sta ik een tijd in de schaduw van een vlaggenmast. Je zou denken: “Wat sneu!”, maar de schaduw is niet gering. De mast weegt namelijk 9000 kg, is 43 meter lang en de Europese vlag in de top is maar liefst 10 x 4 meter! Alles beter dan in het busje zitten, geen airco, natte broek en shirt, niet fijn.
Etentje in Sofia
We appen Sjoerd dat we er nu echt bijna aankomen, tanken goedkoop in Bulgarije en zien Sjoerd al staan voor het restaurant. Parkeren en knuffelen. En dan heerlijk eten en alle verhalen horen en vertellen. Het is heel gezellig en na een uur of twee verlaten we het restaurant en nemen afscheid. Succes Sjoerd met je laatste 20%!
Bij het busje blijkt dat we een wielklem hebben. We moeten met een Bulgaars nummer bellen, maar de verbinding wordt verbroken want ze verstaan ons niet. Ton vraagt een voorbijganger of hij wil helpen en ik pin ondertussen ergens geld en na een half uur is ook dat probleem opgelost.
Nu een overnachtingsplek vinden. We staan aan een onverharde weg bij een leuke zwemplek (42.287597, 24.217829).
Dan komen er drie jongens sigaretten bietsen. Hebben we niet en we converseren even via google translate. Omdat er wel meer dorpsjeugd zou kunnen komen hier, gaan we verderop op een Park4Night (42.291910, 24.211930) plek staan. Die plek is inderdaad heel rustig, aan een meer.
4 augustus
Een stille nacht, prima temperatuur met één schuifdeur open en geen steekmuggen vanwege de klamboe. Vandaag slechts 180 km zodat we de volgende ochtend de Bulgaars-Turkse grens kunnen pakken. Je weet maar nooit hoelang dat allemaal weer duurt.
Eerst maar eens een ontbijt in Tsalapitsa. Op het parkachtige plein hier staat een Sovjet standbeeld van een stoere dame met haar armen omhoog, een prima plek voor een ooievaarsnest.
In Lyubimets vlak voor de grens eten we snackbarachtige happen en Shopska salade. Een jongeman helpt met vertalen en al gauw gaan we van het Engels over op Nederlands! Hij werkt al drie jaar vanuit Den Haag om zonnepanelen te plaatsen en glasvezelkabels aan te leggen.
Overnachten aan de Maritsa
Dan naar een op Google Earth gevonden plek (41.865536, 26.082381) en het is alweer perfect: een geheel verlaten grindvlakte, een zwemplek in de snelstromende rivier (de Maritsa) en veel schaduw. Wat wil een mens nog meer?
Al gauw komen een vader en een zoon een uurtje vissen. Aan het begin van de avond nog enkele groepjes mensen, ze komen zwemmen, wandelen met de hond of met een tractor wat grind pakken. Maar dan is het stil. We bekijken nog een aflevering van “Bed en Breakfast Vol Liefde” en beginnen met een nieuwe netflixserie “Ratched”. Halverwege de nacht doen we de zijdeuren dicht en slapen onder alleen het laken heerlijk verder.
5 augustus
Eerst nog even zwemmen en dan naar de grens met Turkije. Tot onze verbazing zijn er slechts tien auto’s voor ons! Wel moeten we nog een hal in voor controle en na de grens kopen we een soort chip voor het Turkse tolsysteem, dus al met al zijn we nog wel even bezig. Dan pinnen, boodschappen en eten in de drukke stad Lüleburgaz.
In een picknickpark bij İnceğiz betalen we een klein bedragje voor de toegang en volgens de portier mogen we daar ook wel overnachten. De meeste picknickers gaan alweer weg en we rijden nog een flink stuk door tot we een prima overnachtingsplek (41.184333, 28.380234) zien. Er zijn in dit park ook grotwoningen te ontdekken.
6 augustus
De nacht was heel stil. We vertrekken vrij vlot, want er zijn veel vliegen die op het afval afkomen. En we moeten vandaag Istanbul en de Bosporus passeren!
Over de Bosporus
Dat gaat heel gemakkelijk over een rustige snelweg met acht banen en de geweldige “Yavuz Sultan Selim-brug” of “de derde Bosporusbrug”. De enorme brug is meer dan twee kilometer lang, de pylonen waar hij aan hangt zijn 321,9 meter hoog. Dit was in ieder geval in augustus 2016 een hoogterecord voor een hangbrug, want toen was de brug klaar. Als we er overheen rijden zien we rechts de skyline van Istanbul:
We zijn dus niet meer onderweg naar Istanbul! Nu verder naar Georgië en Armenië! Lees nu verder op deel 2: Dwars door Turkije.