Het vrolijke noorden van Roemenië
12 september
Chris: De Roemeense grens gaat snel, al zijn we meteen een uur kwijt, maar dat ligt meer aan de andere tijdszone. Voor de eerste keer moeten we deze reis onze paspoorten te voorschijn halen, men kijkt even in het busje en klaar. We kunnen meteen ook een Roemeens vignet kopen: 7 euro voor 1 maand. In Satu Mare zoeken we een bankomaat op en op de Huta-pas een restaurant. Het bedienende meisje blijkt als 5-jarige in plaatselijke folklore op de menukaart te prijken.
En dan willen we weer bij “Het Vrolijke kerkhof” (of op zijn Roemeens: Cimitirul Vesel) kijken, we waren hier al eens, maar het is echt heel bijzonder, vooral als je wat vertalingen hebt weten te bemachtigen, zoals hier en hier.
Oude en nieuwe graven zijn gemakkelijk te herkennen aan de helderheid van de verf.
We rijden het dal verder in, zelfs voorbij camping Poieni, want we willen eindelijk wel weer eens vrij kamperen. Een dikke kilometer voorbij de camping (de weg is net makadam geworden) zien we een mooi veldje langs de rivier.
Even later komt er ook een Duits stel met hun busje staan, ze maken een vuurtje, wel gezellig eigenlijk. Maar er rijdt best veel verkeer langs, voornamelijk om hout uit de bergen te halen, al dan niet met paard en wagen. Als ik tijdens een wandeling een hele mooie privé-plek vind, verkassen we daar naar toe.
En zitten we de hele avond aan de rivier.
De Maramures, een bijzondere streek in het noorden van Roemenië
13 september
Het is vandaag zondag, erg leuk om door deze streek (de Maramures) te rijden. De mannen hebben veelal zwarte hoedjes op en soms een bodywarmer van vilt. De vrouwen dragen hoofddoekjes en prachtig wijd uitstaande halflange rokken, meestal met een klein bloemmotief.
We kijken eerst naar houten wasmachines in de buurt van camping Poieni, een koe schrikt zo van ons busje dat ze over het prikkeldraad een tuin in vlucht, waar ze onmiddellijk aan de hooistapel begint.
Op weg naar de 78 meter hoge van eikenhout gemaakte kerk aan de andere kant van de hoofdweg in Sapanta, komen we langs een wankel loopbruggetje. De houten kerk is prachtig, het zou de hoogste van Europa zijn die geheel van hout is gemaakt. De kerkdienst is net afgelopen.
Er zijn mooie details, zoals de wenteltrap. En dan die bloemenzee! Het is in deze streek de gewoonte om voor een huis van een huwbaar meisje een boom op te tuigen met pannen en potten.
In de dorpen zien we veel mensen samen wat drinken in de café’s of op de bankjes voor de huizen, bijna ieder huis heeft er één.
Alweer een heerlijke overnachtingsplek in Roemenië
We eten ergens de door de ober aangeprezen lokale specialiteiten en dan rijden we bij Ieud weer een bergdal in en vinden een heerlijke overnachtingsplek.
14 september
Slechte nacht, Ton is verkouden geworden. We doen lekker rustig aan , de douchezak ligt op het dak op te warmen. Als we klaar zijn met lezen in de zon, is het ding nog steeds niet warm, maar we willen de aankomst van de stoomtrein in Viseu de Sus meemaken. Dus een frisse douche. We rijden een leuke binnendoor route, maar komen toch te laat. De “Mariuta”, de 100-jarige stoomlocomotief, staat trouwens nu in het depot.
We eten in een restaurant met een zwembad en genieten alweer van de dorpse tafereeltjes, het hooi moet binnengehaald en de kerk moet gepoetst.
Dan rijden we omhoog naar de Prislop-pas. Het asfalt is hier inderdaad niet al te best. De gemiddelde snelheid in Roemenië is erg laag, niet alleen door de wegkwaliteit, maar ook door de lintbebouwing: vaak zit er maar een halve kilometer tussen twee dorpen. Lees verder op pagina 4.