Home ReisverhalenBalkan, oostelijk Roemenië najaar 2015

Roemenië najaar 2015

door Chris

Natte bergen

24 september
Chris: Vandaag is het de dag dat we weer naar het barbecue-veldje aan het Cetate stuwmeer willen gaan, vanwege de afspraak met de garage. Heel voorzichtig, vanwege alle ratelgeluiden, rij ik de 50 kilometer. We komen dus lekker vroeg aan. Ondanks dat de zon achter de wolken is, is het heel behaaglijk.

We wandelen, lezen, doen een dutje en een zwempoging in het meer. Daar waar de grindweg in het meer verdwijnt, kun je goed lopen, daarnaast is alles drassig. Het wordt niet snel diep, maar fris worden we wel.

Dan beginnen de buitjes. We zitten onder de achterklep en gaan bij een plensbui voorin zitten. Dit gaat volgens een strak protocol. Ik pak de biertjes en zet ze voorin. Ton doet de stoeltjes naar binnen. Ik leg de natte badlakens die uitgespreid liggen in de voorcabine, uitgespreid op het bed. Ton doet de achterklep dicht. Dan pakken we allebei de badkleding die over de zijspiegels te drogen hangt en leggen die op de uitgespreide (of neergekwakte, al naar gelang de heftigheid van de bui) badhanddoeken. We doen elk de zijdeur dicht. Voorin instappen en deuren dicht. Klaar! Het leukste was natuurlijk dat we, toen we een keer alles in omgekeerde volgorde aan het doen waren, halverwege de procedure moesten omdraaien, vanwege een felle stortbui.

De beren!

Het gebrul/de berengeluiden dat we al de hele middag horen aan de overkant van het meer, komt nu dichterbij. De lik pindakaas van vijf dagen geleden zat er trouwens nog gewoon.

25 september
’s Nachts moeten we plassen, we horen de enge geluiden nu heel dichtbij! Ik wil de zware zaklamp pakken maar kan hem niet vinden. “Ach, het is licht genoeg”, zegt Ton, het is immers bijna volle maan. “Ik bedoel dat ik die beren met licht wil afschrikken, natuurlijk!”. En Ton wil ze juist graag zien! Toch durven we te plassen en we smijten snel de deuren weer dicht. Van drie kanten horen we nu het gebrul.

Als we wakker worden, blijkt zelfs het puppyhondje wat hier rondloopt, nog te leven. We nemen de tijd voor een rustig ochtendritueel en zijn ruim op tijd bij de garage.

Het bestelde onderdeel zal zo arriveren. We ontbijten in hetzelfde restaurant als vorige week, nemen nog maar een extra kop thee en gaan dan uitgebreid winkelen, waarbij we nog meer winkels ontdekken. Weer naar het restaurant voor een kop soep: voor slechts 2 euro krijg je een terrine, waar je minstens elk drie borden uit kunt halen.

Dan gaan we alvast naar de garage. Na een half uur is ons busje klaar, het extra geluidje was met een onderdeeltje van zes euro opgelost. Als we wegrijden is de vreugde van korte duur: het geluid waar alles mee begon, horen we alweer na twee minuten. We rijden weer terug naar de garage, de monteur hoort het ook en rijdt naar een gat in de grond met balken erover. Een andere monteur duwt ons busje naar voren en naar achteren. We horen het geluid! Volgens de monteur is het met vet erop weg en kan het absoluut geen kwaad.

Nederlandse minicamping in Roemenië

Opgelucht rijden we via Sighişoara en Medias naar de Nederlandse minicamping “Doua Lumi”, waar we door Hans fijn worden ontvangen. We rijden eerst 4 km door naar een restaurant op het volgende pasje: lekker eten, maar chagrijnige bediening, wel leuk zicht op een schaapskudde, die door een aantal honden wordt opgedreven. Dan begint het te rommelen in de verte.

Als we weer op de camping van Hans en Wilma arriveren begint het juist te stortregenen. Er zijn ook twee busjes gearriveerd. We observeren de bijbehorende mensen een tijdje als ze heen en weer lopen met hun hoofdlampjes, veel meer is hier nu niet te doen. Als het eens droog is, loopt Ton naar het huis waar ze zitten en vraagt of dit de bar is.

Het blijkt een prima ruimte voor een regenachtige avond en we spelen met vijf Duitse jongelui het ons onbekende maar superleuke spel “Bang”. Ik win want ik vermoord de sheriff. Twee meiden komen oorspronkelijk uit deze omgeving en hebben hun vriendjes en een vriendin meegenomen. Twee slapen in een klein huisje op de camping. Er is geen elektrisch op de camping, maar mijn iPad kan op het stopcontact in de wasruimte. Gezamenlijk met de Duitsers poetsen we onze tanden.

26 september
Na een rustige nacht horen we het gezellige geluid van de kippetjes bij de buren. Hans doet net de poort open en nodigt ons nog uit voor het welkomstdrankje: hij gaat koffie zetten. We horen wat van zijn verleden bij het Rode Kruis, hij was o.a. in het Albanese Vlorë bij de Kosovaarse vluchtelingenopvang, de mafiapraktijken aldaar waren ziekmakend. Wij vertellen over ons veel rooskleuriger beeld van het land Albanië. Hij (en Wilma) willen de camping binnenkort gaan verkopen en dan gaan reizen…
Ton gaat nog even zwemmen

De weerkerk van Wurmloch in Roemenië

en dan gaan we op advies van Hans ergens een weerkerk bekijken, het wordt die in Wormgat (oh, nee Wurmloch). Maar toch, eenmaal door de poort, waan je je in andere tijden. Een klein museum en een spannende klokkentoren met uitzicht!

Via de enge trap weer naar beneden. Dan een binnendoor-route naar Ocna Sibiului, waar alle zoutbaden al gesloten zijn. We vinden nog wel een “restaurant”: een donker kamertje waar op een geplastificeerd A4-tje de te bestellen gerechten staan. Maar wat we kiezen kan niet worden klaargemaakt, de ober wijst drie gerechten aan die ze nu wel kunnen leveren. Bittere gegrilde kip en nog iets taais, echter geserveerd met gegratineerde aardappelschijfjes, echt lekker! (hoogtepunt van de dag?) We mogen hier ook nog wel even zwemmen voor 20 lei p.p. in een koud zoutbad waar honderden vliegen op drijven. Nee, dank u beleefd.
Een echte snelweg gaat om Sibiu heen en dan gaan we een zijdal in voor een plekje. Het duurt even maar dan heb je ook wat.

We zitten nog lang buiten te lezen tot de kou ons naar binnen jaagt.

de mooiste weg ter wereld volgens “Top Gear”

27 september
In de regen een verkort ritueel en rijden maar. We rijden de Transfagaraşan op, met 2034 meter de op één na hoogste pas van Roemenië. Volgens “Top Gear” zou dit mooiste weg ter wereld zijn. Misschien is dat wel zo, we kunnen het niet zeggen, omdat we geen uitzicht hebben.

Maar aan het aantal bochten te merken, zal het zeker zo zijn en we besluiten om ooit weer naar het prachtige Roemenië te gaan! Even voorbij het kasteel van Dracula eten we de lokale specialiteit, vette worsten en uitgebakken kaantjes, jak!

Groeiende stenen in Roemenië

Bij Costeşti bekijken we de zogenaamde “groeiende stenen”, heel gek spul! Ondanks de regen zien we ze niet groeien trouwens.

Dan rijden we in het gelijknamige dorp naar het klooster Bistrita, tussen het klooster en de rivier begint een spectaculair weggetje door een kloof. Aan de overkant van de rivier twee in de rotswand uitgehakte kruizen, en dan begint het niet geasfalteerde weggetje zich door het nauwe gedeelte te wurmen, de rivier past er eigenlijk net niet meer naast. En woest is die rivier door de vele regen van de afgelopen dagen.

Iets voorbij een pad naar een grotkerkje in de grot “Peştera Liliecilor” vinden we een prima plek voor de nacht. Een blauw autootje racet over het pad, heen met de achterklep open, terug steeds met de klep dicht. Een herder met vier koeien, een gele regenjas en een grote gele plu, probeert door de beslagen ramen naar binnen te gluren, wat doet dat rare busje daar? Heel soms is het heel even droog.

28 september
Alweer een (te) kort ochtendritueel. De rivier is nog meer aangezwollen, het bruine water wil zo snel mogelijk naar beneden. We beklimmen het steile “pad” naar het grotkerkje, het is niet ver, maar halverwege geven we het op: te glibberig nu, jammer!
Al gauw vinden we een ontbijtrestaurant.

Toch ook nog de Transalpina in Roemenië

Vanwege de regen, en dus geen uitzicht, kiezen we niet voor de Transalpina, maar een “snellere” route naar Petroşani, het stadje waar we 10 jaar geleden een leuke tijd hadden in de tuin van lieve Roemenen. Helaas worden we in het dorp Bumbeşti-Jiu na wat wegwerkzaamheden tegengehouden door vier mannen en een plastic barricade.

De mannen staan onder hun plu’s te kletsen en laten soms een auto door, maar wij moeten blijven wachten. Er is ook een stoplicht dat soms op groen springt. Als wij willen doorrijden schuiven ze snel die barricade weer voor ons busje. Wij moeten daar wachten, we zijn de enigen trouwens. Als er zelfs een grote bus door mag, gaan we maar eens vragen. De weg blijft tot 18.00 gesloten! Waarom de mannen, die gewoon Engels kunnen spreken, ons niet eerder van deze informatie voorzien, blijft een raadsel. Dachten ze nou werkelijk dat we zeven uren met een draaiende motor zouden blijven wachten???

De enige andere route is volgens de mannen de Transalpina, dus toch! Via een aantal dorpen bereiken we de route: meteen staat er een lange vrachtwagen in een haarspeld: de bocht iets te krap genomen en enkele wielen bungelen boven de diep waterafvoergoot. Krik eronder. De hulpdiensten komen er al aan volgens de chauffeur. Dit is trouwens echt geen handige route voor hele lange vrachtwagens.

In het dorp Rânca eten we heerlijk in een gloednieuw restaurant met een opgezette beer, hmm toch blij dat we die beren niet in levende lijve tegen gekomen zijn, die nacht bij dat meer!

En ook zo komen we NIET in Petroşani

De fietser die we omhoog zagen kruipen in de mist, zit hier nu ook te eten. Zo meteen rijden we de 2145 meter hoge Urdele pas op. Na de waarschijnlijk zeer mooie route, slaan we linksaf naar Petroşani. Na een aantal kilometers over een erbarmelijk slechte weg worden we ook hier tegengehouden door een norse wegwerker, ook hier gaat de weg om 18.00 pas open. Dus twee van de drie toegangswegen naar een best grote stad, zijn gewoon afgesloten! Zouden ze dit van elkaar weten? En het gaat hier niet even om een blokje om of zo. De Transalpina heeft bijvoorbeeld een totale lengte van 146 kilometer, en harder dan 50 km/uur kun je eigenlijk nergens.

Naast de weg naar Sebeş bivakkeren mensen in plastic hutjes met open vuurtjes, sneu gezicht zo in de regen. Er is een levendige paddenstoelenhandel, dus je kunt wel raden wat die mensen hier doen. Sebeş is nog 90 kilometer bochtenwerk, maar dan: snelweg! Bij Aurel Vlaicu er weer af voor alweer een Nederlandse camping: camping “Aurel Vlaicu”. Alweer een hartelijk welkom, maar de sfeer op de camping is helaas niet zomers: geen andere gasten en het regent de hele avond en nacht.

29 september
Uiteraard zit er geen water meer in het zwembad en alle afvalemmers zijn omgewaaid.

De douche is helaas koud. Zullen we zo snel mogelijk naar Hongarije rijden en daar ergens in een warm thermaalbad gaan liggen?

Nog even een thermaalbad meepakken

Zo gezegd, zo gedaan. Na nog zo’n 40 km snelweg, rijden we over een gevaarlijke, doch tamelijk snelle tweebaansweg naar Arad, daar de snelweg weer op tot bij het Hongaarse Kiskunmajsa, waar een heel goedkope thermaalcamping is: voor 15 euro heb je ook meteen toegang tot het naastgelegen thermaalbadencomplex. De hele camping staat dus ook vol met vnl. Duitsers.

30 september
Dan op weg naar het volgende thermaalbadencomplex in Lipot, hier waren we op de heenweg ook. Helaas moeten we 2 uur wachten tot de camping open gaat. We laten ons weer lekker verwarmen in het thermaalgebeuren. Dan even zoeken naar een klein campinkje, die moeten hier bij bosjes aan de Donau-armen liggen. Ja, we vinden er eentje, er is niemand en hoe we ook bellen met de aangegeven telefoonnummers, er is alleen iemand die “hallo” zegt. We besluiten maar gewoon te blijven, al zijn hier geen voorzieningen.

Later komen er toch nog twee jongens kijken, ze vertellen dat de eigenaar in Boedapest is en dat het prima is als we een nachtje willen blijven.

En nog even een Duitse camping

1 oktober
We komen al vroeg aan op een Duitse camping aan de Donau, het is namelijk weer heel zonnig!

In het naastgelegen restaurant zijn we eigenlijk niet welkom, maar vlakbij is een leukere tent. We doen weer eens iets voor het eerst van ons leven: we steken het spoor over als het alarm al gaat! In het restaurant is een vrouw die meteen alle attributen van de tafel naast haar op de bank legt. We kijken elkaar veelbetekenend aan: niets is leuker dan het onopvallend bestuderen van iemands neurosen. Dan gooit iemand een pak kaarten op tafel…

2 oktober
Helaas zitten we ook nog een nacht op een camping in Nederland, ik zal jullie de frustraties besparen (heeft voornamelijk te maken met een slagboom en gesloten toiletten). Het belangrijkste is dat we gezond èn met ons busje, dat weer rijdt als een tierelier, weer veilig in Friesland aankomen!

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie