Heilzaam zout in Roemenië
Chris: De weg naar Piatra Neamt is erg goed en als we in dat stadje een broodje eten, horen we een raar schurend geluid bij het achteruit rijden. Al een paar dagen horen we een piepend geluid bij het gas loslaten in de lagere versnellingen. We besluiten een garage te zoeken. Bij de derde wordt een diagnose gesteld: de “bearing” (wiellager) van het linker achterwiel is gecorrodeerd. Ze smeren er een lik vaseline op en geven het advies om het binnenkort te laten repareren. Het geluid is inderdaad weg, maar na 100 km lijkt het heviger dan ooit.
We eten op een pas bij twee zussen, simpel en lekker eten, echter veel keus is er niet. Op camping Vasskert in Sovata bellen we met onze garage thuis en ook die adviseert om het hier te laten repareren.
Nou zijn we toevallig op een prachtige plek beland, er zijn (indien nodig) leuke huisjes te huur op deze camping en in de omgeving is genoeg te doen.
’s Avonds brengen twee skatende meisjes ons naar “de groene bar”. De tent blijkt een toptent voor lokale jongeren, dus er is veel te zien. We praten (nu hij er niet bij is) over een nieuw busje of campertje…
18 september
Om 10 uur staan we klaar om met de lieve campingbaas naar de garage te gaan. Morgenochtend om 8.15 (dus voor ons om 7.15) zal het nieuwe onderdeel er zijn en het erin zetten gaat twee à drie uur duren, dus we kunnen erop wachten!
We relaxen nog een heerlijk uurtje op camping Vasskert, waar nu verder niemand is.
Een warm zoutmeertje
Want we willen naar het warme en zoute beren-meer en dat is tussen 13.00 en 15.00 gesloten, want dan moet het water tot rust komen. Helaas is het seizoen afgelopen en het meer is afgesloten, alhoewel het vandaag hier 34°C is! Met behulp van een paar Hongaarse Roemenen vinden we verderop toch een fantastisch modderig zoutmeertje. Veel mensen smeren zich in met de heilzame modder en laten dit opdrogen in de zon. Sommige alleen hun pijnlijke lichaamsdelen, anderen hun hele lijf.
We kleden ons om en gaan te water! Het zout prikt in ogen en wondjes merken we al gauw. We drijven heel hoog op het zoute water. Hier vlakbij zijn ook nog enorme zoutpilaren.
Er staan nog steeds hele mooie huizen in de buurt van het beren-meer, het kuuroord van de elite rond 1900. Zelfs het Roemeense koningshuis had hier zijn verblijf. ’s Avonds eten we bij de pizzeria.
19 september
De attente campingbaas opent de poort voor ons en we zijn mooi op tijd bij de garage. We nestelen ons in de zon op onze stoeltjes. En niet veel later al in de schaduw. Het gaat wat langer duren want we hebben ABS.
Na een paar uur vragen we maar eens of er een restaurant in de buurt is, gelukkig wel! Een halve kilometer sjokken we in de brandende zon, echt een hittegolf hier nu! Een luxe motel met wifi, wij boffen maar weer eens. Dan weer lekker lezen in de stoeltjes bij de garage, de dikke boeken zijn bijna uit. Na ruim 7 uur wachten zegt de manager dat het klaar is! Op het ritje terug naar de camping is het geluid weg, wat een heerlijk gevoel!
De zoutmijn in Praid
20 september
Vol goede moed vertrekken we naar Praid voor de zoutmijn, maar als snel horen we HET GELUID weer. En nog een geluid erbij: een piepend geluid bij elke hobbel in de weg. Het is nu zondag, dus de garages zijn dicht.
Tussen de souvenirwinkeltjes vinden we een kassa en voor 25 RON p.p. word je met een bus de mijn ingereden. Dan nog een lange trap naar beneden. Kinderen krijgen mutsjes op en dikke kleren aan, maar de kou valt erg mee.
In dit leuke artikel van Olaf Tempelman staat dat het daar beneden constant zo’n 10 °C zou zijn, maar we zien ergens een bord: 15,6 °C en 58% luchtvochtigheid. Hele gezinnen verblijven hier uren, omdat het zo gezond is voor de luchtwegen. Er is dan ook veel te doen. Een klimpark, een bioscoop, een speeltuin, badminton- en tafeltennisgebied, een kerk. De meeste mensen nemen zelf eten en drinken mee, want er is alleen een cafetaria met wat biscuitjes.
We hebben minimaal ontbeten, dus we klimmen vrij snel via een andere trap (éénrichtingverkeer) weer omhoog en daar is dan plots toch een restaurant met kant- en klare gerechten. Vooral de goulash is heerlijk. De bus komt er precies aan als we het laatste stukje lopen en binnen drie minuten staan we weer in de hete zon.
Overnachting op een picknickveld in Roemenië
We overnachten aan het Cetate stuwmeer, er blijkt hier een camping, maar die is gesloten per 15 september. Het is nu echter een geliefde plek voor Roemeense gezinnen om te barbecueën op houtvuurtjes in de schaduw van hoge bomen. In het meer wordt gezwommen en er is heel veel ruimte om te spelen. We zetten ons busje ook op het hobbelige grasveld langs de rivier en lezen weer verder.
Voor het goed en wel schemert is iedereen vertrokken. In dit gebied schijnen de meeste beren van Roemenië te zitten. Het is dus tijd voor deel twee van het pindakaas-beren experiment. Ik smeer weer een kwakje pindakaas aan een boomstam.
21 september
De pindakaas zit er nog, dus het wordt niet opgegeten door mieren of torren. Dus het kan niet anders dan dat een beer op de vorige vrijkampeerplek de pindakaas heeft opgelikt! Het motregent, we hebben geen zin om in het meer te zwemmen.
Gisteren reden we door de vrij grote stad Odorheiu Secuiesc en daar gaan we heen voor een garage. Als we bovenstaande poorten fotograferen, vindt de politie dat verdacht en vraagt wat we doen, oh, toeristen! Ze controleren ons nummerbord, waarschijnlijk voor het vignet.
Bij het binnenrijden van de stad zien we toevallig meteen een Toyota garage. Ze hebben het druk en vragen hoeveel dagen we hier nog zijn. Tsja, eigenlijk zijn we op doorreis. Een diagnose stellen willen ze wel doen. Ga het stadje maar in, we bellen jullie voor 17.00.
Wachten in een middelgrote stad in Roemenië
We ontbijten (met wifi, eigenlijk hebben alle Roemeense restaurants wifi), shoppen en drinken thee in een ijssalon (ook met wifi). Na 3,5 uur komt het telefoontje.
Met behulp van uitgeprinte tekeningetjes worden er drie problemen uitgelegd: probleem 1 is een kapotte “spider” in de aandrijfas. Moeilijk te zeggen of we hiermee Nederland nog halen, maar we krijgen de informatie mee om het ergens te laten maken. Het onderdeel moet besteld worden en dat duurt vijf dagen.
Probleem 2 en 3 zijn minder urgent en geven slechts irritant gepiep. In de diagnose staat ook de prijs en de werkduur: 2 uur en 10 minuten. Wij, autobeten, hebben veel vertrouwen in deze garage en besluiten om het onderdeel te laten bestellen en een rondrit van een paar dagen hier door de omgeving te maken. We maken een afspraak voor vrijdag 25 september om 11.00.
We rijden zuidwaarts en eten in een Hongaars aandoend dorp: varkensnek en kipkaasschnitzels. Aan de rivier de Olt vinden we een rustige overnachtingsplek, tenminste als het vee en de vissers verdwenen zijn.
22 september
We verschonen het bed. In het vlakbij gelegen Rakoş zijn vulkanen: een zwembaar vulkaanmeer en een droge vulkaan met gekleurde rotsformaties. Het laatste stukje van de weg is onklaar gemaakt voor auto’s en daar liggen net allemaal waterbuffels in een riekende poel.
Een paar dode vulkanen
Een herdersjongen spreekt ons aan en loopt met ons mee. Een leuk joch dat alles doet voor onze aandacht, hij zit in de vierde klas en samen met zijn oudere broer beheert hij de kudde van zijn moeder. Het zwemmeer in de dode vulkaan is prachtig, het water is helemaal niet koud. De jongen wijst ons een veel koudere bron met helder drinkwater.
We reageren niet op zijn gebedel om geld, maar hebben bij het busje nog wel wat fruitreepjes en cola voor hem en zijn broer. Er zijn net allemaal geiten in de schaduw onder het busje gaan liggen. Vlakbij bekijken we nog wat basaltmuren, maar dat is niet heel bijzonder.
We rijden naar de droge vulkaan, het pad is dusdanig steil en hobbelig, dat ons busje het niet trekt, we lopen het laatste stukje.
Ook deze vulkaan is heel bijzonder, het is zo’n vulkaan met een toefje in het midden. Ooit hebben we gekampeerd in zo-één in Turkije!
Met wat teamwork manoeuvreren we het busje achteruit op het door regenwater uitgesleten pad. We vereren Rakoş nog met een bezoek aan de plaatselijke supermarkt en de verstevigde kerk.
Dan rijden we oostwaarts, de dikke geelbruine weg op onze kaart blijkt een hobbelig zandpad en komt kilometers verder uit bij een afgraving waar we grote moeite hebben om de doorgang naar Baraolt te vinden. Aldaar een prima restaurant. De auto heeft er alleen weer een geluidje bij gekregen: iets rammelt. Dus nu een schurend, een piepend en een rammelend geluid, de garage gaat het vrijdag nog druk krijgen.
Een camping met een waterprobleem
We zijn nu bijna bij camping The Valley, de laatste kilometers gaan over een slechte weg. We worden aangesproken door een Nederlands sprekende man, die hoopt dat wij de eigenaren van de camping zijn want die wil hij wel eens ontmoeten. Ton speelt het spelletje mee en geeft zijn nieuwe buurman een hand. De man vertelt dat de camping “op een laag pitje staat” en dat het zwembad zeker niet in gebruik is. Even verder moeten twee herders ons nog de weg wijzen, want het campingbordje is half omgevallen.
De Roemeense Bébé en Monique heten ons hartelijk welkom. Sinds half augustus is er al een waterprobleem, maar ze zetten een emmer water klaar zodat we de w.c. kunnen doorspoelen. De toiletten, wastafels en douches worden onmiddellijk voor ons schoongemaakt, al blijft de ruimte zelf wat muf. Morgen zullen we van een houtgestookte douche mogen genieten. Overbodig te vertellen dat we de enige gasten hier zijn.
De honden zijn hier echt nodig om de beren op afstand te houden, Monique zag er onlangs nog één! Ze komen nog vragen of we naar de zonsondergang komen kijken, maar we zijn bekaf, nog even lezen en dan slapen.
23 september
Na wat complimenten over de douche en de bijna niet blaffende honden, stoppen we in het dorp zelf, Ozunca Bai, even bij een mineraalbadje in de openlucht. Het water is geel, maar stinkt niet naar zwavel.
Het prachtige Ana Lake, ook in een vulkaan
De Pasul Hatod van 710 meter hoogte, heeft breed asfalt en in de haarspeldbochten kinderkopjes, een grappige snelheidsbeperking. Dan rijden we 17 km lang omhoog naar het Ana Lake, een bekendere zwembare vulkaan. Het eerste stuk is rampzalig, asfalt met grote gaten, de laatste 7 km door een prachtige omgeving over glad asfalt. We betalen 20 lei toegang voor de auto en dalen dan in de beboste krater weer af naar een grote parkeerplaats. Het prachtig gelegen meer is nu vlakbij. Twee jongens zijn net bezig om filmopnames te maken van een dame in een rode jurk, die een elektronische cello bespeelt.
Dit is hun facebookpagina. Hele mooie muziek en later gaan ze nog met een drone opnames maken. We zwemmen in het heerlijke heldere water, je zou het haast gedestilleerd water kunnen noemen, en absoluut niet koud. Het meer is ongeveer zes meter diep en heeft een doorsnede van een halve kilometer. We zien honderden vissen. Dan kijken we nog even bij een kapelletje verderop, van de naamgeefster van het meer.
We dalen weer af naar het gewone Roemeense leven en vinden vlak voor Baile Tuşnad een restaurant aan de doorgaande weg, de specialiteiten van het huis zijn erg lekker. Ergens volgen we een doodlopend weggetje de bergen in naar Harghita Bai, naast ons stroomt een rode rivier. Het is een hobbelende betonplatenweg, het geluid wordt heftiger. We slaan rechtsaf en staan meteen op een bijzondere plek!
Kilo’s zout om ons heen en het ruikt wat vreemd, een beetje muf. Lees verder op pagina 6.