Het bokje is het haasje
De Macedoons-Albanese grens over en in Tushmenisht een langdurig en luxe ontbijt, er is wifi. Het wordt nu steeds zonniger!
In Pogradec gaan we shoppen. Tot onze stomme verbazing zien we een tegel van Anne Frank in de winkelstraat liggen. Op de fijne camping in Hudenisht aan de westkant van het meer, eten we in het restaurant, men herkent ons zelfs! Ton een heerlijke korab en ik kipfilet met notensaus.
Er staan 17 witte campers op een rij aan het meer, Fransen, allemaal bezig met elektrische snoeren en wasrekjes. We wurmen ons tussen twee gevaartes door op zoek naar een trappetje om te water te gaan. De zon schijnt ondertussen uitbundig en helemaal fris maken we ons klaar voor de laatste drie uurtjes rijden naar de Albanese familie, die we vandaag voor de achtste keer zullen bezoeken.
Voor de achtste keer op bezoek bij de Albanese familie
Als we bij Elbasan zijn, belt Spendie, en we zeggen dat we er bijna zijn. Even later zien we hem op zijn brommertje en we begroeten hem hartelijk. Hij gaat nog even de laatste levensmiddelen inslaan.
Bij de familie is iedereen aanwezig, zelfs oma Lemeh, die de laatste keren in Griekenland was. Ook een broer van Spendie, Tani, die in Griekenland heeft gewoond is er met zijn vrouw en twee zoontjes. En verrassing: Spendie en Fadmira hebben een vierde zoon gekregen! De kleine Kleidie is alweer 14 maanden. Irvine lijkt ondertussen sprekend op zijn oudere broer Flori, en de oudste (Dennis) is ondertussen een stuk rustiger geworden.
Drita is ondertussen 15 jaar geworden en een bedeesd pubermeisje, haar broer Alban is een stevige jongen. Ook een zus van Lemeh, Camila, is aanwezig, een vrouw met humor, blijkt later op de avond.
De bok wordt geslacht en met een stuk tuinslang wordt er lucht in de buikholte geblazen, dan nog even boven het vuur dichtschroeien(?) en hij kan in de houtoven buiten.
Na de slacht van het bokje gaan we aan de koffie met raki. Ik haal een fles kruscowatz uit de auto en als ik dit heerlijk zoete drankje “raki voor vrouwen” noem, is er geen man meer die ervan wil proeven, grote hilariteit! Dan moet er gepraat worden over de reparatie van het dak, Tani en een neef spreken goed Engels.
De reparatie van het dak
Er waren problemen met de eigendomspapieren van het huis, die staan nog op naam van een reeds lang overleden voorvader. Er is nu een soort vete tussen twee groepen nakomelingen met vermeende rechten op diverse lapjes grond. Ze hebben al een groot bedrag, nodig voor de reparatie bij elkaar gesprokkeld en wij willen ook wel wat doneren. De contacten met de mikrokredietbank hebben namelijk niets opgeleverd.
Na al het proosten en praten is het bokje gaar en kunnen we aan tafel.
We krijgen allebei meteen een stuk extra vlees op onze volle borden, “uit respect”, vertaalt de neef. Na het eten loopt Lemeh met ons mee naar de waterkraan buiten om onze handen te wassen. Een gedeelte van het bezoek vertrekt en even later duiken we ons busje in. Nog even flossen en dan heerlijk slapen.
24 september
Spendie heeft de geiten al gemolken en de melk wordt op het houtfornuis gekookt.
Ik loop met de oudste kinderen mee naar de schoolbus. Twee buurkinderen komen met enorme planten aanlopen, daar hebben ze voor gezorgd deze zomer.
Twee bezoekjes
Na het ontbijt van warme melk willen we wel weg want we zijn uitgenodigd door de zus van Lemeh en de broer van Spendie. Spendie gaat mee en we bezoeken eerst de mooie oude dame die bij haar zoon en gezin inwoont. Het huis is een stuk luxer dan die van de boerenfamilie en we moeten lachen om de dolfijnen aan de glazen salontafel met daarop een bouwpakket van een zeilschip.
We krijgen iets heel lekkers op een schaaltje bij de koffie, geen idee wat het is. Bij het afscheid krijgen we nog enkele cadeautjes waaronder mooi gehaakte kleedjes. Dan brengt Spendie ons bij een flatgebouw in Elbasan, waar Tani sinds kort woont. Alweer koffie met koekjes in het nieuwe appartement, zijn vrouw is een lekker gek mens.
We lachen om Spendie die hier op het balkon moet roken. Tani staat erop dat we gaan brunchen in een restaurant, hierbij komen we langs zijn pas geopende Griekse-accu-winkel. Zijn vrouw geeft de baby de borst in het restaurant en als die op papa’s arm in slaap valt, scheurt zij ons weer naar hun huis in de pittige audi.
En dan zijn we weer lekker alleen, geen sociale verplichtingen meer! Het is ondertussen 12 uur, het is warm, we trekken op een parkeerplaats korte broeken en sandalen aan, en rijden naar de kust. Lees verder op pagina 8.