Home ReisverhalenMarokko Hebberige Hassan laat ons Tetouan zien

Hebberige Hassan laat ons Tetouan zien

door Chris

Hebberige Hassan laat ons Tetouan zien

“When you think about Tetouan, you will always think about your friend Hassan”. De kleine man met pet drentelt voor ons uit, steeds omkijkend of we hem wel volgen. Hij wil ons beslist de speciale plekjes van de binnenstad van het Marokkaanse Tetouan laten zien, maar over geld wil hij het niet hebben. Binnen 10 minuten zijn we verdwaald in de smalle steegjes van de medina en zeggen we tegen elkaar: “ach, laat het maar gebeuren, we hebben hem nu al nodig om ons busje terug te vinden”.

Dat busje staat in een soort van parkeergarage: een steil gat in de grond (we loerden naar het lage plafond en de betonnen richel verderop, Hassan wenkte ons “why don’t you trust me?”), haakse bocht, een auto werd weggezet en toen moest Ton uitstappen zodat ik de auto tussen een stoffig vehikel en een muur kon manoeuvreren.

Geen parkeerplaats

Hoe zijn we eigenlijk in deze situatie terecht gekomen? We parkeerden op een groot veld bij een begraafplaats en wilden net de fietsen eraf halen, toen er een militair op ons af kwam: er zal zo een begrafenis plaats vinden, dus de komende twee uur mogen jullie hier niet parkeren. Was het Frans of Engels wat hij sprak, ik weet het niet meer, maar zijn verzoek was duidelijk. Hij verwees ons naar het centrum en daar klampte die Hassan ons dus aan. “Parking whole day for 1 euro”, beloofde hij.

Heerlijke maaltijd

We hebben honger en laten ons eerst naar een goed restaurant brengen. Een doodlopende steeg verandert in een restaurant met fonteintjes en mozaïeken en we worden voorgesteld aan de eigenaar.

Een ober serveert ons ongevraagd grote kommen groentesoep. Daarna krijgen we elk twee stokjes gegrild rundvlees en een heerlijke kiptajine met couscous.

Ondertussen arriveert er een grote groep Japanse toeristen, ze krijgen allen hetzelfde eten als wij en het is leuk om ze te observeren: bijzondere kapsels, veel selfies en soms halen ze iets uit een potje om bij de maaltijd op het bord te draperen. Er hoort muzikale begeleiding bij hun arrangement: vier man gekleed in witgrijs gestreepte djellaba’s en bordeauxrode fezzen met o.a. een viool, een gitaar en een trommel. De vioolman houdt zijn instrument niet onder de kin, maar gewoon op schoot. De eigenaar loopt met zijn handen op de rug tussen de tafeltjes door, de ober doet al het werk.

Een uurtje later wacht Hassan ons op. Hadden we natuurlijk al gedacht. Hij brengt ons eerst naar een uitzichtpunt op een dakterras en wijst aan achter welk raam hij zijn jeugd heeft doorgebracht. Gelukkig brengt hij nu het geduld op om me mijn foto’s te laten nemen, hij is zich waarschijnlijk al zeker van zijn vette buit.

Weldadige Argan-olie

In een traditionele farmacie met kruiden geeft een man, staand achter een plastic desk op rolpootjes ons een uiteenzetting over de geneeskrachtige werking van de lokale kruiden. Jammer dat de toestand van zijn gebit zijn woorden onderuit haalt. Ton krijgt een snelle massage met argan-olie en ik bestel wat van die gezonde crèmepjes. We vergeten natuurlijk helemaal dat we horen af te dingen en krijgen daarom nog allerlei cadeautjes erbij. Ton o.a. eucalyptus voor zijn chronisch verstopte neus. Dit werkt goed trouwens: in een gaasje wrijft hij de blaadjes stuk en snuift er aan elke avond voor het slapen gaan.

We lopen verder langs kraampjes van Berbervrouwen met Mexicaans aandoende hoedjes en typische tatoeages op de kin. Hij stopt bij een kraampje en laat wat kleurrijke Berberproducten zien. Als ik zeg dat ik niet geïnteresseerd ben om zulke producten te kopen, zegt hij gepikeerd: “maar ik vertel jullie alleen maar iets over de Berbertraditie”.

Leerlooierij

En dan wijst hij ons een bordje boven een poort, “tanning house” staat er in het Engels naast. We gaan dus een publieke leerlooierij binnen. Plots staan we weer in de buitenlucht en zien we links een man met ontblote onderbenen in een gat trappen. Het ruikt hier echter niet fris. We zien huiden in de gaten in de grond, die liggen te, ja, wat gebeurt hier eigenlijk?

De huiden van schapen, geiten en dromedarissen worden hier, na het schoonmaken, gedrenkt in zout en zuur en daarna gekleurd. Hassan loopt snel door, maar bij de ergste stank maak ik foto’s:

We dachten dat deze leerlooierijen alleen in Fez waren en die wilden we juist niet bezoeken omdat er ook kinderen zouden werken.

Afdingen vinden we niet gemakkelijk

Via het koninklijke paleis brengt Hassan ons weer terug naar ons busje en dan begint de ellende. Wat gaan we hem betalen? We vinden 20 euro een mooi bedrag voor hier en voor twee uurtjes werk. Maar nee, Hassan wil het drievoudige (tip: deel het bedrag dat je in zo’n geval wilt geven door drie), belachelijk! Uiteindelijk geven we hem 40. Na deze hele actie zijn we zeker 130 euro armer. Als troost hebben we volle magen, een paar souvenirtjes en een heleboel leuke foto’s.

Zonder schade rijden we de krappe parkeergarage weer uit en Hassan wijst ons hoe we het gemakkelijkst de stad weer kunnen verlaten. Even verderop tanken we en dat is in dit land dan wel weer goedkoop. Ons volgende doel is Chefchaouen, daar moet een leuke medina zijn!

Dit vind je misschien ook leuk

4 reacties

Mentje 15 april 2019 - 15:42

Leuk geschreven Chris. Veel informatie in een relatief beknopt verhaal. Goed gedaan! Liefs, Mentje

Reply
Chris 15 april 2019 - 18:39

Dankjewel Mentje, liefs Chris.

Reply
Karel 29 november 2019 - 09:49

Sorry hoor, maar waarom klagen jullie over een ‘hebberige’ Hassan? Jullie komen aan in een land, waar veel mensen werkloos zijn en elke dag moeten vechten om te overleven. De souk van Tetuan ken ik goed. Ik geniet er regelmatig van de beste thee van het noorden voor slechts 3 dirham op het plein “Ghasa el Kebira’. Daar zie ik de toeristen voorbij sjokken, meestal dus in het gezelschap van een ‘gids’. Die sleept jou dus niet niet naar ‘mijn’ theehuis…. Neen, jullie komen terecht in een toeristenetablissement. Het hele theater wordt opgevoerd inclusief muziek, en je ziet er slechts andere toeristen. Prijzig ook. Een familie kan er een hele maand van leven daar. Je wordt meegetroond naar allerlei winkeltjes…. Al bij al, 130 euro voor twee uurtjes te samen. Wat hebben jullie nu eigenlijk beleefd? Helemaal niks. Heeft u de bedelaars gezien; de vrouwen langs de kanten van de nauwe straatjes die hun groente proberen te verkopen; de armoedzaaiers die spullen uit hun huis aan de man proberen te brengen omdat er anders ’s avonds niks te bikken valt? Ik denk het a niet. U beweegt zich in een door u uitgedachte droom.

Reply
Chris 13 januari 2020 - 20:20

Hoi Karel,
Sorry, ik zie nu pas je bericht. Dank voor je reactie. Het was dus de bedoeling om de stad op eigen gelegenheid te ontdekken, maar dat mislukte. We waren net een dag in Marokko en wisten nog niet goed wat te verwachten. Normaliter geven we ons geld en onze aandacht aan kleine winkels en restaurantjes, zodat zo veel mogelijk mensen kunnen meeprofiteren van onze luxe positie om te reizen. Dit zul je ook wel op onze site hebben gelezen. Helaas hebben we ons laten overdonderen door deze meneer. Jammer, he? Groetjes, Chris.

Reply

Schrijf een reactie