Home ReisverhalenDuitsland Berlijn: gute Rutsch ins 2014!

Berlijn: gute Rutsch ins 2014!

door Chris
Berlijn: gute Rutsch

Berlijn is ook in de winter leuk en gezellig. Dit reisverhaal gaat over onze oud en nieuw viering in Berlijn: gute Rutsch ins 2014!

Onze vriendin en stedentripmaatje Annemieke heeft een nieuwe relatie, we maken even kennis met Richard en dat voelt meteen goed.

27 december
Chris:
In twee auto’s rijden we in 6 uren naar Berlijn, waar we vlak na elkaar arriveren in de Koloniestraße bij een rustig gelegen appartement.

We hebben bij Jürgen via wimdu.nl geboekt (een beetje laat met boeken dus niet echt in het centrum), maar omdat we wat eerder zijn, is er nog geen spoor van onze host Jürgen en ook via de opgegeven telefoonnummers krijgen we alleen zijn vriendin aan de lijn. Deze kunnen we al snel flink ongerust maken en na een tijdje staan we hem zelfs te roepen door de brievenbus, waardoorheen we een werkloze stofzuiger in de gang zien staan en we overwegen of we de politie moeten bellen….

Jürgen komt uiteindelijk toch, druk bezig geweest met de reparatie van de verwarming en het opsturen van een vergeten rugzak. Hij zegt dat hij nog 20 minuten nodig heeft, dus we informeren onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde kroeg/stube/biergarten. Jürgen drukt ons nog even gestresst een welkomstkado in de armen: een fles wijn en lekkere koeken.

Gezellige eerste avond

Als we pal voor de Bayerische stube staan, bedenken we dat dit het niet kan zijn, omdat er een veel snellere route naar toe is dan Jürgen ons uitlegde, dus we lopen eerst nog wat rondjes in de buurt. Uiteindelijk verwijst een hondenuitlater ons weer terug. Een man in een lederhose schenkt ons tamelijk grote pullen bier in en we hebben een heel gezellige eerste avond. Dan gaat de dame in de dirndl-jurk uitvoerig de tafels schrobben met een boender. Maar na een bus pledge en “leuke” schlagernummers begrijpen we pas echt dat het sluitingstijd is.

28 december
Ton geeft ’s ochtends onmiddellijk de pledge de schuld van zijn hoofdpijn… Nadat we ons m.b.v. paracetamolletjes en een lastige douche hebben opgefrist, vertrekken we naar de supermarkt om voor twee dagen ontbijtspullen en toiletpapier te halen.

Dan met de auto en de tomtom naar de fietsenverhuur in de Bergmanstraße in het centrum van de heerlijke wijk Kreuzberg, het fietsen huren was ons de vorige keer in Berlijn erg goed bevallen. Helaas zijn alle fietsen verhuurd, via een ander depot misschien morgen. Maar na wat overleg en gebel laten we het fietsenplan deze keer maar varen. Het autoritje naar de stad duurde immers al bijna een half uur. Dus fietsend heen en terug is dat een halve dagtaak.

Hippe wijk Kreuzberg

In de Bergmanstraße in Kreuzberg, lopen we gezellig rond en gaan enkele winkeltjes binnen. We lunchen met spinazie- en tomaatquiches in een grappig tentje, waar we aan een tafeltje onder een plank zitten. Hier besluiten we naar het vliegveld Tempelhof, het grootste stadspark van Europa, te gaan om dit aan Richard te laten zien. We fietsten vorig jaar over de landingsbanen van dit (nu) recreatiegebied en dat vonden we toen erg leuk. Helaas is het nu winderig en koud en er zijn veel hekken vanwege een onlangs georganiseerd evenement of zo.

In een ander deel van de stad komen we terecht in een winkelgebied met veel “zeemannen” en snackbarretjes, Ton koopt een warme sjaal.
We gaan weer terug naar het Bergmanstraße-gebied en parkeren voor Tibet House, bij binnenkomst blijkt dat we hier al eerder hebben gegeten en het is wederom heerlijk!

Annemieke: Bij thuiskomst vragen we ons af of de verwarming het eigenlijk wel doet? Of zijn we koud van vermoeidheid? De verwarming blijkt het niet te doen en we “rufen Jürgen wieder an”. Deze komt wederom behoorlijk gestrest aan en poogt door Jomanda-achtige technieken de boel weer aan de praat te krijgen. Dit is een avondvullende sessie. Eindelijk vertrekt hij, de verwarming deels gerepareerd, met de mededeling dat we hem altijd kunnen bellen, maar het liefst voor een biertje. ” Ist gut, Jürgen!”

In de steek gelaten pretpark

29 december
Chris: Dit keer wat vroeger wakker en gaan eerst naar het Spreepark, het miezert, dus dat verhoogt de zielige sfeer van dit verlaten pretpark. We waren hier eerder, in het zonnige voorjaar van 2012, het reuzenrad is ondertussen vastgeroest en de attracties zien er in de regen nog viezer en sneuer uit.

Het treintje is kapot, ze organiseren nu een rondleiding te voet (op zondag alleen om 13.00) dus daarvoor moeten we een uur wachten. Maar daar heeft men iets op bedacht: een versnaperingententje! We drinken waterige chocolademelk uit muffe kartonnen bekers met een ranzige toef slagroom uit een spuitbus erop, we zitten op natte vieze plastic stoeltjes en ook de tafelkleedjes hebben hun langste tijd gehad. Maar dit hoort dus allemaal bij de sfeer van de attractie! Ook het overig wachtende publiek, waaronder een enorme Scandinaviër, nodigt niet uit tot een interessant gesprek.

Dan blijkt de rondleiding 15 euro p.p. te kosten en twee uur te duren! Jongens hebben we daar wel zin in?

We druipen af naar het Pergamonmuseum op het museuminsel in het centrum van Berlijn. Onderweg komen we langs een toeristisch stukje oude muur.

Ampelmannetjes uit de voormalige DDR

We eten eerst bij “Happy Noodles”, gezond en knapperig. Voor het museum staat een enorme rij, dus ook dat slaan we vandaag over! De Alexanderplatz blijkt vlakbij, onderweg komen we langs leuke winkeltjes, waaronder het leuke ampelmann:

Op het Alexanderplatz besluiten Ton en Chris in de rij te gaan staan voor de liftmatige beklimming van de 368 meter hoge televisietoren. Als we na een half uurtje wachten bijna bij de kassa zijn, wordt er omgeroepen dat de wachttijd na het kopen van een kaartje nog 2,5 uur bedraagt! Mopperend verlaten we de rij. Als we ooit boven komen is het natuurlijk al lang donker, in Berlijn is het in deze tijd van het jaar al om 16.30 donker.

We vinden onze metgezellen ergens in een tentje en gaan weer richting Kreuzberg, waar we met Ton’s zoon hebben afgesproken om sushi te eten. Het is fantastisch, goede bediening en extreem lekker (voor een redelijke prijs). Onze vriendelijke Bob (Ton) brengt ons weer uiterst efficiënt naar onze uitvalsbasis. We brengen de avond door met een potje Duits triviant te spelen, altijd goed om de taal weer een beetje te oefenen.

Pergamonmuseum

30 december
Al vrij vroeg staan we in de winterse vrieskou in de rij voor het Pergamonmuseum, het lange wachten wordt verzacht door drie leuke Turkse meisjes en een rooster waar warmte uitkomt.

Na drie uur wachten zien we dat er steeds groepen van 20 à 30 mensen binnengelaten worden. Dan wordt er een koord gesloten en moet iedereen weer zo’n 10 minuten wachten. We spreken dus met de Turkse meisjes af dat we bij hen horen en ik roep nog naar achteren dat men daar ook bij ons hoort. Alleen een jongen reageert, dus ik besluit hem mee te trekken indien nodig.

Het hekje gaat inderdaad vlak voor de meisjes dicht, maar hun groep is werkelijk groter dus ze protesteren. Dus wij lopen ook mee, inclusief de Japans uitziende jongen. In de deuropening vraag ik hem vriendelijk “do you travel alone?”, terwijl de “insmijter” ons aanstaart. Binnen juichen we samen nog eens flink op deze objectief gezien povere overwinning.
We moeten nu eerst 12 euro p.p. (inclusief gratis headphonesetje) betalen voor we verder mogen.

Na het lange wachten in de kou, de overige rijen voor kassa, w.c. en garderobe, begrijpen de portiers die de tickets moeten scannen niet helemaal wat dat met een mens kan doen: een rugzak mag niet mee, maar de lockers zijn vol, een “plastic tutte” mag ook, maar die zijn er niet bij de garderobe, dus daar verwijst men ons weer naar de lockers, maar daar moet een euro in, en de portemonnee is al voorbij de chagrijnige portiers.

Ondertussen moet iemand anders alweer plassen en aangezien ook die rij alleen maar aangroeit… Enfin, na al dit gedoe, bezichtigen we het Pokemonmuseum (oeps, Pergamonmuseum) in een half uur.

Hongerig

Want men heeft ook niet bedacht dat er wel eens mensen chagrijnig kunnen worden door een gebrek aan voedsel. Na het lange wachten en de afgegeven rugzak, blijkt er dus geen enkel restaurant en zelfs geen rij voor een versnaperingenautomaat te zijn! Volgens een bewaker was er ooit wel iets, maar dat wordt net gerenoveerd.

De cursus teleurstellingen verwerken, die gisteren al begonnen was, gaat dus helaas gewoon door. En we zijn nog blij ook, dat niet één van ons nog heel graag heel lang in ’t museum wil blijven.
Om 16.00 duiken we de eerste de beste lunchtent in die we zien.
Onder het Sonycentrum is ook weer zo’n heerlijke onoverzichtelijke parkeergarage. We stappen ergens uit een lift en zien meteen een elfje dansen op indrukwekkende muziek onder een hoge blauwe koepel.

We drinken hier cocktails en gaan daarna naar ons appartement voor een gezellige kaartavond in onze stamkroeg, waar we ook genieten van een Beierse maaltijd. Richard leert klaverjassen en wint onmiddellijk! Als we naar ons slaapadres wandelen, staat het ijs al op de autoruiten.

Laatste dag van 2013, dus gute Rutsch ins 2014!

31 december
Niet al te vroeg wakker, rustig ontbijten, om de beurt douchen, het begint allemaal net wat te wennen…
Als eerste nu naar een internetcafé en een wifibar. Dan naar het winkelcentrum bij de Gedächtniskirche, waar de meeste winkels net dicht gaan, ach, die pech zijn we ondertussen ook wel gewend…

Na weer ergens van een lekker broodje te hebben genoten, willen we naar huis om wat uit te rusten voor vanavond. We hebben het plan om dan hier terug te komen, zodat we de auto in de parkeergarage kunnen zetten. En dan dus met de metro naar het grote vuurwerk bij de Brandenburger Tor te gaan!

Maar als we de parkeergarage in willen, lijkt die gesloten terwijl er toch een groot bord staat: 24 uur open. We vinden ergens een aanwijzing dat we naar links moeten lopen en vinden ergens een gesloten deur. Na veel gepruts weten we die m.b.v. het parkeerkaartje te openen! Als we even later met de auto voor het rolluik staan, gaat dat gelukkig vanzelf open.

Een paar uur later zijn we hier dus weer, we eten Italiaans en gaan dan met de metro naar het plein van de Siegessäule. Het is ondertussen 22.00 en er lopen veel mensen die kant op. Op het plein wordt iedereen door de politie tegengehouden om via de Tiergarten naar het vuurwerk te gaan. Wat nu? Hier twee uur staan wachten voor een matig zicht op het vuurwerk, ook de sfeer is hier niet geweldig.

Het plein bij de Gedächtniskirche

We besluiten terug te gaan naar de Gedächtniskirche, waar we in een veel gezelliger sfeertje het laatste uur van 2013 meemaken. De klokken galmen en om middernacht barst het straatvuurwerk los. Ook vanaf twee hoge gebouwen hier wordt vuurwerk afgestoken. Iedereen is geliefden aan het bellen. Als alle commotie weer wat is weggeëbd, gaan we naar huis zodat Ton ook nog even een biertje kan nemen. Morgen weer even naar huis rijden om op 2 januari weer aan een nieuw werkjaar te beginnen.

Maar wat hebben we het gezellig gehad met zijn vieren! Ondanks alle tegenslagen hebben we gewoon een hoop lol gehad en weer wat meer van Berlijn ontdekt.
Hierbij wensen we alle lezers veel succes in 2014!

In de winter is in Berlijn genoeg te doen, bereid je goed voor op openingstijden. Andere leuke bestemmingen in de winter met Oud en Nieuw zijn bijvoorbeeld Reykjavik en Londen.

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie