Home ReisverhalenTurkije Turkije juli 2013

Turkije juli 2013

door Chris

Dit reisverhaal beschrijft een week vakantie in juli in Turkije. In een villa, hoog boven Kaş gelegen, genieten we van een schitterend uitzicht, vooral vanuit het zwembad.

We gaan dit jaar in juli in Turkije genieten van de Turkse zon. Hedzer (Chris haar broer) plant een reisje voor de hele familie naar Kaş in Turkije, de plek waar we ooit onze duikdiploma’s hebben gehaald. De moeder van beiden, Anneke, gaat mee, en ook zij heeft daar zo’n 15 jaar geleden gedoken. Verder de vrouw van Hedzer: Lidwien en een vriendin van haar: Margrieth, beiden hebben het syndroom van Ehlers-Danlos. Dus een geleidehond en wat rolstoelen e.d. moeten ook mee in het vliegtuig. Om dit op zich al wonderlijke gezelschap te completeren gaat ook de zoon van Chris mee en Ton kan het niet laten om ook een weekendje over te komen naar villa Isinda. Deze hoog boven Kaş gelegen villa heeft een schitterend uitzicht, vooral vanuit het zwembad!

“Odd sizes”

15 juli
Chris: Om 21.00 wordt mijn zoon door een vriend gebracht, nemen we afscheid van Ton en gaan we Anneke ophalen, vanwege haar polio moet er ook een handig inklapbaar scootmobieltje mee.

16 juli
We rijden in een opperbeste stemming naar Leiden, waar Hedzer en Lidwien wonen. Ik parkeer het busje in een zijstraat. We krijgen een lekker bakje koffie, want de reis is nog lang niet ten einde, en we maken kennis met de gelukkig superaardige Margrieth.

Om 2.00 komt de taxibus die ons naar Schiphol zal brengen. In plaats van gewoon even al die koffers en andere spullen in te laden, blijft de chauffeur maar aan zijn hoofd krabben en zeggen dat het misschien niet past. Misschien moet hij eerst een andere bus halen. We vinden dat we daar geen tijd voor hebben en stouwen net zo lang tot alles en iedereen er in zit.
Schiphol is niet ver en om een uur of 3.00 staan we alles alweer uit te laden. Voorwerpen met bijzondere afmetingen (odd sizes) moeten apart ingechekt worden, en ook de papieren voor Ben de hond zijn op het allerlaatst nog in orde gemaakt, al moest Lidwien daar zelfs met een dierenarts in Ankara over bellen. Uiteindelijk hebben we nog tijd om iets te eten/drinken en hebben twee van ons hun eerste gezamenlijke rookpauze.

Waanzinnige villa en zwembad

Anneke: We arriveren in de villa, een geweldige beloning na de vermoeiende reis! Vooral de vier uur durende autorit van Antalya naar Kaş was zwaar, al had Hedzer alles prima geregeld: de gehuurde Mercedes Sprinter stond op ons te wachten bij het verlaten van de luchthaven. We plompen meteen in het zwembad!

We bekijken de prachtige villa eens goed:

Turkije juli
ingang villa Isinda
Turkije juli
terras villa Isinda
hal eerste verdieping
Turkije juli
ligging van villa Isinda

17 juli
Chris: We zijn allemaal weer een beetje bijgekomen en de hobby’s kunnen worden opgepakt: Hedzer maakt mooie foto’s van de omgeving en de zonsondergang, Chris face-timed met Ton, Lidwien borduurt een Chagal, Margrieth ligt uren in de zon naast het zwembad, de jongste van ons gezelschap regelt via zijn laptop allerlei optredens (hij heeft een boekingskantoor) en Anneke rijdt op haar scootmobieltje door heel Kaş en vindt het leuk om geholpen te worden door aardige jongemannen.

Winkelstraatjes

Anneke: Aan het eind van de middag rijden Lidwien met Ben en ik op onze vehikels (Lidwien kan een soort elektrisch voorzetfietsje aan de rolstoel koppelen) de steile weg naar beneden naar het aan de haven gelegen centrum. Het is wel een beetje eng en we hebben veel bekijks, gelukkig is er vrijwel geen verkeer en de weg is breed. Beneden rijden we door leuke smalle winkelstraatjes, voor mij een feest van herkenning.

 

Als we weer terug willen bellen we Hedzer zodat hij ons met de bus op kan halen.

18 juli
Anneke: In de villa zijn de meeste slaapkamers boven, dus de eerste nacht sliep ik op de bank: niet zo’n succes. De tweede nacht buiten in het Pasha-hok op een lekker dik matras. Geen insecten, maar wel wat meer lawaai: hondengeblaf, hanengekraai en natuurlijk de imam die zich af en toe laat horen. Vanaf deze plek horen we er een stuk of vier (exclusief de echo’s), die dwars door elkaar heen zingen, net niet synchroon natuurlijk. Beneden is een douche en w.c. en mijn kleren liggen in een hoek van de woonkamer.

De warmte valt reuze mee, het wordt meestal zo’n 35°C, maar er waait een fris zeewindje hier boven. Al die haarspeldbochten en steile weggetjes zijn voor onze ervaren chauffeur trouwens een peulenschil. De eerste rit naar boven had ik het wel een beetje benauwd.

Het boodschappenteam heeft vandaag een plastic tuinstoel voor onder de douche geregeld en zelfs een opblaaspomp voor het luchtbed. Tuinman Ogün zal zorgen voor een klein hellinkje bij één van de terrasdeuren.

’s Avonds eten we allerlei vissoorten bij Smileys.

Vrijdagmarkt in Kaş

19 juli
Chris: Het is vandaag vrijdag dus marktdag! Heel erg leuk om daar met zijn allen over te dwalen en allerlei dingen te kopen. Tegen de hitte zijn allerlei zeilen opgehangen om de temperatuur nog enigszins dragelijk te houden, vooral voor de kooplieden zelf.

Anneke: Ton is vanmiddag aangekomen en Hedzer maakt een heerlijk lamsbout klaar, wouw, wat is dat lekker!

Ton: Gisternacht om 0.00 uur ben ik van huis vertrokken. Alles ging prima, en op Antalya aangekomen stond, zoals afgesproken een taxichauffeur met een bordje “Ton van der Velde” haha. Na een dolle rit, hij reed 100 waar je 30 mag, scheurde door de bochten a la Schumacher, kwam ik aan in Kaş. Het eerste wat ik deed na de begroetingen, was een heerlijke plons in het prachtige zwembad.

20 juli
Anneke: Tuinman Ogün biedt aan ons te brengen naar een vlakbij gelegen Lycisch graf, het is nogal verwaarloosd.

Ton gaat naar de kapper en Lidwien laat zich lekker masseren.
Hedzer bakt vandaag walnoottaarten voor de verjaardag van zijn neef morgen. ’s Avonds eten we met zijn allen bij Evy’s restaurant, een Franse dame die hier al jaren een heel goed restaurant runt, ze is er zelf niet helaas. We eten in de prachtige tuin.

Luxe boottocht

21 juli
Anneke: Hartelijk gefeliciteerd lieve kleinzoon! We hebben een Island Trip geboekt met een boot, kapitein Ibo van TIA boat woont namelijk naast ons en vanaf ons zwembadterras regelden we dit gisteren even, zijn zuster Elün zal meegaan om voor ons te koken. Het is een vrij luxe motorboot en we genieten van het uitzicht op Kaş, het Griekse eiland, het helblauwe water en de gele rotsen. Op de eerste stopplaats is er gelegenheid tot zwemmen en snorkelen. Iedereen gaat het water in en het lukt me ook weer om aan boord te klimmen.

Dan lekker zonnen op het voordek, er is ook voldoende schaduw.

Chris: De tweede zwemplek is in de kring van kleine eilandjes, ooit was hier een vulkaankrater. Tijdens het snorkelen zien Ton en ik een groep sepia’s (een soort octopus), snel schieten ze weg. Even later zien we ze nog een keer. Prachtig!

We varen een nieuwe baai in, waar we gaan eten. Kapitein Ibo weet ondertussen dat Margriet geen gefrituurde vis verdraagt en ziet een boot met een barbecue waarop twee vissen liggen.

Margrieth: Na Turks beraad wordt mijn visje naar een buurschipper gegooid, op de grill gelegd, en weer netjes op een bordje terug gehaald, heel komisch!

Een verborgen strandje

Chris: Even verderop snorkelen we onderaan een rotswand waarin oude Lycische graven, ik zie een soort onderwaterrups, een heel apart beest.

De laatste stopplek is bij een smalle spleet in de rotsen, waar je door heen kan zwemmen. Ik zwem twee keer richting spleet, het ziet er zo gaaf uit, maar het is hier ijskoud vergeleken met het warme zeewater. De derde keer besluit ik om maar gewoon door te zetten en eigenlijk heb ik ook geen idee waar ik terecht zal komen. Kapitein Ibo en Elün zijn al verdwenen in de smalle spleet. Halverwege komt de kapitein me tegemoet en helpt me de zware stroming door. En dan valt mijn mond open van verbazing, we zijn in een soort doline terecht gekomen: steile rotswanden bijna geheel rondom. En ergens ontspringt die koude bron. De kapitein zegt dat je om de hoek kunt lopen, daar is inderdaad een klein strandje en zo kun je ook weer naar de boot terug zwemmen.

Ibo showt nog even zijn elegante en gevaarlijke duiken, hij vertelt dat een vriend van hem hier jaren geleden is omgekomen, het geeft hem kennelijk geen angst.

En dan varen we weer terug naar de haven, wat was dit een geweldige dag!

Luchtig buitelen

22 juli
Chris: Ton en Tzanto gaan paragliden! Ik ga mee naar het springpunt op 650 meter hoogte om alles vast te leggen, Hedzer zal vanaf de haven (het landingspunt) foto’s schieten. Maar de instructeurs kunnen zelf veel betere foto’s maken:

Met de chauffeur rij ik weer naar beneden in de terreinwagen, en in de haven blijken ze net allebei veilig geland! Ze vonden het fantastisch! In de oude duikschool van Ger kunnen we eerst de foto’s bekijken, voordat we ze aanschaffen.

Ton: Voor mij zit het er weer op. Ik word met dezelfde taxi, andere chauffeur, naar het vliegveld gebracht. Eerst bij de verkeerde terminal, maar voor 5 euro werd ik in een gele vliegveldtaxi naar de goede terminal gebracht. Vanuit het vliegtuig zag ik boven Frankrijk onweer. Een prachtig gezicht van bovenaf. In Nederland was het heerlijk en droog weer. Om ongeveer 4 uur kon ik vermoeid maar voldaan mijn bed induiken. Veel plezier nog allemaal in het mooie Kaş!!

Het “Pasha”-hok

23 juli
Chris: We moeten nu toch eerst weer even helemaal bijkomen van het enerverende weekend en hangen afwisselend rond aan de grote terrastafel, het beschaduwde “Pasha”-hok met de dikke kussens of op de ligbedjes aan het zwembad met af en toe een frisse duik.

24 juli
De sportievelingen onder ons maken een uitstapje naar het prachtige Kaputaş-strand.

Vele traptreden naar beneden. Helaas kunnen we niet meer in de kloof erachter komen.

Ook bezoeken we enkele keren en in wisselende samenstelling het nachtleven van het gezellige Kaş.

Kalkan

25 juli
We willen vandaag Kalkan bezoeken, dit stadje ligt ongeveer 30 km westwaarts aan de kust. We drinken wat bij het strand en bezoeken vele winkeltjes.

26 juli
Margrieth: We zijn trouwens blij in Kaş te zitten en niet in Kalkan: veel te toeristisch, teveel terrassen, veel te steile straatjes voor de rolstoelen en opdringerige restauranthouders.

Chris: Op de laatste dag lezen we nog even de voorschriften in de map van villa Isinda: op de dag van aankomst moet je het beddengoed eraf trekken om te controleren of er schorpioenen in zitten en als er kinderen in het zwembad willen, moeten we firmly “no” zeggen “and then ignore them”.
Dan de beruchte “Kaş-fuck-off-night”: na de laatste souvenirtjes duikt Hedzer nog even romantisch met Lidwien het zwembad in.

Een Turks sprookje

Margrieth: Al met al een heerlijke 10 dagen!

Lidwien: En dan is het alweer ineens de laatste dag van wat voelde als een wereldreis. Turkije was een land dat altijd al tot mijn verbeelding sprak, maar waar ik nooit eerder was geweest. Nu weet ik dat het ècht het land van 1001 sprookjes is. Ik viel van de ene opwindende ervaring in de andere. Allereerst het gezang, vijfmaal per dag de oproep tot gebed. Dan al die prachtige bloemen, vooral bougainville. Op straat kraampjes, ouderwets aandoende notenkarretjes, fruit en overal prachtig handwerk, tapijten, geborduurde kleden.

Over het algemeen heb ik de Turken als ongelooflijk behulpzaam en gastvrij ervaren. Ik hoefde maar even niet vooruit te kunnen met rolstoel of fiets en hup, daar waren behulpzame handen. Wel is men doorgaans heel direct. Koop je niet dan is men chagrijnig.
We hadden het gezellig in de groep en werden erg in de watten gelegd door onze familieleden. Voor hen niet niks om met zoveel vierwielers en één viervoeter op pad te zijn.

Zwemmend in ons eigen zwembad met uitzicht op zee, voelde ik me Maxima gelijk, wat een weelde! Ben liep stoer met een rood lapje om zijn nek dat we nat hielden (om misverstanden te voorkomen: Ben is een HOND!). Het was wel warm, maar met al het water om ons heen en een airco in huis en auto, was het prima te doen.
De boottocht vond ik geweldig. Hoe mooi die omgeving en wat heerlijk om in dat azuurblauwe water zo van de boot af te duiken.

Lezen heb ik nauwelijks gedaan, slechts één boek. Wel heb ik veel geborduurd, maar helaas zonder resultaat: alles verkeerd uitgemeten, dus het plafond van Chagall wordt nu door mij gerestaureerd. Zo meteen naar huis. Ik zal jullie missen!

De “laatste dag”

Hedzer: Op aandringen van mijn zus schrijf ik in het vliegtuig ook nog even wat: De “laatste dag”: Lidwien zat wegens mijn snurken al om 7 uur buiten! Toen ik haar miste hebben we de gelegenheid te baat genomen om in de ochtendkoelte alvast te pakken. Langzamerhand kwam de rest ook binnen druppelen, waarna, onder af en toe een dip in het zwembad “het grote inpakken” heel relaxed verliep.

Vismaaltijd

Na een emotioneel en zweterig afscheid van Ogün, vertrokken we om 13.40 richting Antalya. Halverwege heerlijk gegeten in Ulupinar, een restaurant in de bossen in de bergen met veel krekel- en watergeluid.

Om 18.00 aankomst Antalya Airport, rental car probleemloos ingeleverd, waarna het grote inchecken kan beginnen: altijd spannend met drie rolstoelen, geleidehond en heel veel bagage. Deze keer was Ben de complicerende factor: er was op een kleine hond gerekend. Na een half uurtje heen en weer bellen tussen de vliegveldbobo’s kwam het akkoord: Ben mocht mee!!

Bij de bagagecontrole werd weer eens bijna de sondeslang uit Lidwiens buik getrokken (geen fooi voor deze hulpvaardige medewerker). Ook moest ik afstand doen van mijn heerlijke fles saladedressing (op de markt voor 18 euro gekochte zwarte drab in een colafles, nog een wonder dat we niet meteen werden gearresteerd), die ik dom genoeg in mijn handbagage had gedaan.

Drama

Het grootste drama was echter dat ik met mijn neef nog even gezellig een biertje had gedronken en toen heel ontspannen (en ruim op tijd!) de boarding gate binnenkwamen om te ontdekken dat de rest al het vliegtuig ingedreven was. Mijn boardingpas en paspoort lagen gelukkig nog bij de balie, maar het paspoort van mijn neef was onvindbaar. Maar met onze natuurlijke charme wisten we ons toch het vliegtuig in te lullen, waarna het paspoort na enig zoeken gevonden werd. All’s well that ends well, alleen is Lidwien nog een beetje boos (maar dat trekt wel weer bij).

Over een paar uurtjes landen we op Schiphol en zit een leuke, luxe en ontspannende vakantie er weer op.
P.S. Vliegen is ook niet meer wat het geweest is. Zo krijg je standaard niets meer aangeboden (alleen koffie en broodjes te koop voor €3), maar je krijgt wel gratis proefpakketjes van Robijn (één per persoon, hoor!). Wat een treurigheid!

Chris: Het belangrijkste doel van al onze reizen is ook dit keer weer gehaald: gezond weer thuis! Behalve het scootmobieltje van Anneke en een cameraatje zijn ook alle spullen heelhuids teruggekomen. Zelfs een vergeten tas werd nog nabezorgd.
Voor degenen die geen genoeg kunnen krijgen van de verhalen over het mooie Kaş is hier nog een link naar het verhaal van Ton en mij in 2010, toen waren we wèl met het rode/grijze busje.

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie