Wales zomer 2011

door Chris

Dit reisverhaal gaat over trip in de zomer naar Wales en beschrijft opvallende Britse zaken die wellicht alleen buitenlanders opvallen.

Al jaren wil Ton graag nog eens naar Engeland, Chris is er nog nooit geweest en is huiverig voor regen en links rijden. We kunnen onverwacht even vrij nemen van ons werk en omdat we er dus niet een volledige vakantie aan “opofferen” gaat Chris overstag en ze boekt een overtocht bij Direct Ferries (135,50 euro retour), bovendien moet het in augustus toch mooi weer zijn daar! Of moet ik hopen op slecht weer vanwege de muggenoverlast? Ach wat maakt het eigenlijk uit…. Het is in Nederland de laatste weken ook nogal regenachtig.

Vanwege de toch relatief korte tijd (10 dagen) valt onze keus op Wales.

Wat we in ieder geval willen zien/ervaren is:
– een kathedraal, een kasteel en een oude mijn
– dwars door London en dan fish and chips eten, liefst op/in een oude krant(?)
– een niet toeristische steencirkel
– een echte Engelse tuin
– de Ierse Zee
– een roofvogelvoederplek (dit is niet gelukt en bewaren we voor een volgende keer)
– en natuurlijk vele landschappelijk fraaie routes
En zoveel mogelijk vrij kamperen of anders mini/boerencampings!

Een beetje saaie opsomming maar dit is uiteindelijk onze route: Calais, Dover, Canterbury, London, Oxford, Birmingham, Llangollen, Brenig-meer, Llanrwst, Llandudno, Bodnant Garden, Llanrwst, Beddgelert, Lleyn-schiereiland, bij Llanbedr aan de kust de bergen in, Barmouth, Dolgellau, via prachtig “wit” weggetje naar Llanuwchllyn en lake Vyrnwy, dan weer richting kust en bij Tal-y-bont vlakbij Aberystwyth de bergen weer in naar Nant-y-moch stuwmeer, Ponterwyd, Pontarfynach, Strata Florida Abbey, Tregaron, Llyn Brianne, Llandovery, Brecon met jazz-festival en rondrit, Abergavenny, Monmouth, Tintern Abbey, Bristol, London, Dover, Calais en naar huis. Totaal 2898 km.

Weekend Kent

5 augustus
Ton: Chris is om 14.00 al thuis, ik was de hele dag vrij, dus erg druk met van alles en daarom kunnen we om 15.00 al vertrekken. Nog even de camera ophalen en dan op naar Calais! Bij Smilde spelen we even de ramptoerist en bekijken onder het genot van een frikandel speciaal de afgebroken tv-mast. Een uur later zien we nog de mast bij Lopik, die is nog heel. Bij Utrecht en door Antwerpen hebben we even wat files, maar het valt mee. Als de zon erg laag staat en in ons gezicht schijnt, doen we ergens een dutje.
Bij Calais staat alles perfect aangegeven, bij een ticketoffice van Seafrance kunnen we voor £10 overboeken naar 2.15 i.p.v. 4.40 uur.

6 augustus
We wachten op de kade toch nog ongeveer 2,5 uur en genieten van alles wat er gebeurt: boten die leeg rijden: (vracht)auto’s gaan kriskras over viaducten, veel Duitse jeugd met al hun onzekerheden en grappig gedrag, een kunst-fietser die maar blijft oefenen en een balletjesspel voor Chris op de iPad.

Dan gaan we de gigantische boot op, wat een joekel. We staan helemaal vooraan tegen de klep, dit autodek blijft vrij leeg. Op een dek hoger gaat met veel kabaal een klep dicht om twee vrachtwagens met gevaarlijke stoffen af te zonderen. Na acht trappen komen we op het passagiersdek en zoeken een plekje. Chris leest en ik observeer: een meisje met smetvrees gaat op een papieren handdoekje zitten, haar vader eet de hele tijd, de moeder kijkt zorgelijk. Twee vrouwen proberen op de grond te slapen, enz.

Naar de spoedeisende hulp

Na bijna 1,5 uur kunnen we van boord. Het staat allemaal goed aangegeven maar omdat we zo opletten dat we links rijden missen we een afslag op een rotonde, maar ook dat komt snel weer goed. We vinden vrij snel het vooraf uitgezochte plekje bij bunkers bij Lydden, hier kunnen we wel even slapen.

Onderweg krijg ik wat last van mijn buik. Om 3.30 Engelse tijd gaan we liggen maar de slaap wil niet komen. De pijn wordt steeds erger. Chris wordt wakker van mij en probeert een diagnose te stellen. We gaan voor de zekerheid een ziekenhuis opzoeken. Chris moet nu wel rijden, links, en dat gaat uiteraard prima. In Canterbury geeft de navigatie Hospital lane aan, we vragen de weg aan een man die zijn hond uitlaat, er volgt een omstandig verhaal. Ik kreun: “please” en we kunnen verder. Het is vlakbij.

We worden heel snel geholpen, eerst allemaal routinedingen zoals een ECG en een infuus, ook om bloed af te nemen. Als na een paar uur de chirurg komt is de pijn net weer verdwenen! Na een heleboel vragen en een onderzoek vermoedt de chirurg dat het gal- of nierstenen waren die er nu door zijn. Ik mag naar “home”!

Chris: Iedereen voelt erg met ons mee dat dit gebeurt op onze eerste vakantiedag (nacht) in hun land. Gelukkig voelt Ton zich weer goed en we proberen nog wat te dutten op de E.H. voordat we weg mogen. ’t Wordt steeds drukker en de chirurg heeft andere dingen te doen maar als de brief voor de artsen in Nederland klaar is mogen we om 9.00 weg. We rijden heel daas rond op zoek naar een slaapplek en dat vinden we in een bos.

De Canterbury Cathedral

We slapen ruim twee uren, zo dat voelt beter! Nu op zoek naar een pinapparaat en de Canterbury Cathedral.
Op een parkeerplaats moeten we met Engelse Ponden betalen, het pasje accepteert de meter niet. We vragen iemand naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. De man denkt razendsnel na en komt tot de conclusie dat het handiger is als hij ons 2 pond geeft en dat we die later maar eens terug moeten brengen in zijn kapperszaak hier vlakbij. Vlakbij het centrum vragen we twee jongens naar een pinapparaat. Tsjonge wat zijn de mensen hier supervriendelijk en attent want als we toch de verkeerde straat in dreigen te lopen, komen ze meteen weer even naar ons toe.

Het is gezellig druk (op zaterdagmiddag) in de winkelstraten en we kopen ergens twee shirts, er zijn mooie ouderwetse paskamers helemaal achterin de winkel. Dan op een mooi pleintje met een zingende jongeman met een gitaar in de rij voor de Kathedraal, de toegang is 9 euro p.p.

Het is toch indrukwekkend! Ga zelf maar kijken! Ik wil alleen nog even opzoeken waarom vele doden worden afgebeeld met een hondje aan hun voeten. Middeleeuwse voetenwarmers? (het blijkt een symbool van loyaliteit te zijn)

geborduurde kussentjes met namen
twee doden
mooie witte muren

Terug bij het busje eerst naar de kapperszaak en omstandig bedanken, een lieve eerste indruk van Engeland. In een klein winkeltje gerund door Indiërs kopen we lokaal bier en een stokbrood. In een Marokkaans restaurant kunnen we nog net van een lopend buffet met allerlei verschillende gerechten genieten.

Britten zijn vreselijk lief

We rijden maar weer terug naar de bunkers bij Lydden, we moeten toch echt eens een hele lange nacht maken. We zijn uitgeput en drinken het 9% bier om zo lekker te kunnen slapen. Als het stopt met regenen bekijken we de bunkers, het is een munitieopslag uit de tweede wereldoorlog en bestaat uit allemaal lange gangen met aparte kamertjes.

reisverhaal Wales zomer
overnachting bij bunkers
bij de bunkers van Lydden
van Lydden

Ton: We beginnen net aan ons tweede biertje, 9% dat hakt er in! En plots komt er een politieauto aanrijden. Oh, oh, wegwezen dus, met een aangeschoten kop, balen! Een agent vraagt wat we hier doen en Chris vertelt van de E.R. en dat we niet geslapen hebben en nu even willen slapen! “No camp?” “No camp!” “just a nap” “Allright, we’ll leave you in peace then” zegt ie! Wat lief!!

Alweer een lieve Engelse daad, niet regels zijn regels maar beoordelen van de situatie en personen. Helemaal geweldig! Als het biertje op is verduisteren we de bus en gaan slapen. Na een uurtje wordt er met een vrolijk deuntje op de deur geklopt. Chris doet slaperig open, weer politie, Chris vertelt van de eerste politie en dat die het okay vonden. De politieman zegt: “Yes, I know, is everything okay?” Ze zorgen zelfs voor ons! Vervolgens kunnen we heerlijk doorslapen en worden we niet meer gestoord.

The landlord

7 augustus
Kennelijk is er toch nog een keer politie langs geweest want er zit een keurig in plastic verpakt briefje achter de ruitenwisser met de volgende lieve tekst namens de politie van Kent: We have noticed that the gate may be locked when you try and leave. If this is the case please call police on (telefoonnummer), quoting reference (dossiernummer). With compliments and regards. Chris wordt om ongeveer 6 uur wakker en ziet het briefje. We doen rustig aan, we zien zo wel hoe dat met dat hek zit. Hee, we hebben hier geen bereik! Nou niet piekeren, zien we straks wel. We rijden het pad op naar de weg en ja hoor: het hek is dicht met een grote ketting.

We stappen uit. Ik ga bellen, we hebben hier net één streepje bereik! Ik krijg een heel aardige jongedame (zo klonk ze) aan de lijn en met het referentienummer weet ze wat er aan de hand is. Ze vraagt of we snel hulp willen. Ik zeg: “Ja, graag, het is hier nogal koud”. “Okay, I’ll call the landlord”. We gaan eerst maar eens koffie maken want dit kan wel even duren. Na vijf minuten stopt er een soort jeep en een alleraardigste man met pretogen stapt uit. We hadden al bedacht dat we uitgebreid onze excuses zouden gaan aanbieden, want we hadden wel gezien dat het eigenlijk verboden terrein was.

Rave party’s

De man legt uit waarom het hek op slot zit: op deze plek worden wel eens drugsparty’s door de jeugd gehouden, ze spreken dan af met speciale codes via internet etc. en dan wordt er snel apparatuur opgebouwd en dan heeft het hele dorp last van een dreun de hele nacht. Hij had ons wel gezien gisteren maar had er niet aan gedacht nog even te kijken of we er nog waren voordat het hek op slot ging. Hij zegt zelfs: “Sorry for locking you up!”. Zijn Britten vriendelijk of niet? Het kan niet meer stuk, ongelooflijk! We nemen handenschuddend afscheid.

Het kwartje valt: daarom was er zoveel politiecontrole, het was zaterdagavond in de vakantie. Daarom kwamen ze nog even kijken of we wel echt sliepen….
Chris is ook in één keer Brit-o-fiel geworden, en te pas en te onpas zullen we de gevleugelde uitdrukkingen gebruiken “We’ll leave you in peace then” en “Sorry for locking you up!”

We rijden richting London en bij een benzinepomp met eettent stoppen we. Ik tank met de creditcard voor een maximaal bedrag van £59, de tank is nog lang niet vol want 1 liter kost £1,39 Om 6.55 is de eettent nog gesloten maar we kunnen alvast gaan zitten, ze gaan over vijf minuten open.

“black pudding”

Chris: We bestellen twee “easy starters”, de chirurg had immers gezegd dat Ton voorzichtig moest zijn met vet voedsel. Dit blijkt toch vet! behalve de bonen in tomatensaus (en daar is hij nou net geen liefhebber van) is alles verschrikkelijk vet: gebakken ei, spek, worst, in boter gefrituurd brood (werkelijk heel erg vet!) Om het vet wat te verdoezelen wordt het geserveerd met mayo etc. De serveerster had nog gevraagd of we “black pudding” wilden hebben, okee, lekker, chocoladepudding! Dit blijkt dus een vet gebakken schijfje bloedworst.

We rijden nu dwars door Londen en we zijn verrukt: we komen over de schitterende Tower Bridge, het 125 meter hoge reuzenrad (London Eye, Millenium Wheele), over de Westminster bridge met de Big Ben naast the Houses of Parliament, Victoria Station, Buckingham palace, Harrods en Heathrow.

En nog een heleboel andere gebouwen die we niet herkennen. Ton vindt het waanzinnig leuk om zelf door Londen te rijden, hij is hier al drie keer eerder geweest. En ik krijg nu een gelegenheid voor een eerste indruk. En die is goed! Het is ook helemaal niet druk op zondagochtend en de Britten zijn erg netjes in het verkeer. Na een uurtje verlaten we Londen alweer.

Nu even twee uurtjes doortuffen op de snelweg met een onderbreking op een “Services”, in file loop je naar de toiletten, helemaal achteraan zodat je onderweg voldoende verleid kan worden, er zijn ook pinapparaten. Bij het busje eten we stokbrood van gisteren.
En dan passeren we na een hele hoop rotondes de grens met Wales, al merk je daar verder niks van. Lees maar verder op pagina 2.

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie