Kinderfeest in Kaş
Chris: We rijden de laatste kilometers naar Kaş waar ik zo’n 12-15 jaar geleden een aantal keren met duikvakantie ben geweest, toen altijd met het vliegtuig. Bij Kaputaş-strand, ongeveer 20 km ten westen van Kaş stoppen we even en vanaf de brug loeren we ook in de smalle kloof.
Misschien morgen hier terug om de trappetjes af te dalen maar nu eerst naar Kaş! In Kaş rijden we naar de camping op het schiereiland tegenover het amphitheater, het ligt op loopafstand van het centrum. De camping is klein en er is nog maar één plek waar we kunnen staan, een massagetafel wordt snel weggehaald. Het is een heel relaxte en gemoedelijke plek.
Na een warme douche, vooral je haar wassen na 5 dagen alleen zeewater is een genot, lopen we naar het stadje en laat ik Ton alle plekjes zien die ik ken. Als we door de winkelstraat lopen zie ik in een kantoortje een vrouw die ik ken: het is Belma, die ook nog een jaar met Ger in Kroatië heeft gewerkt. Ze is getrouwd met Altuğ die mij ooit een rescue dive cursus heeft gegeven. Het is erg leuk om ze weer terug te zien. Ze hebben samen een boot: de “Palet” met duikuitrustingen aan boord en ze hebben het druk morgen: vanwege het Kinderfeest (Çocuk Bayramı) morgen komen er veel toeristen. We vertellen dat Ger vader wordt en ze vallen bijna van hun stoel van verbazing!
Een snoezig tafereeltje
We drinken wat in de Red Point Bar, er is een andere uitbater.
Vanaf een ander terrasje zien we een snoezig tafereeltje van een vader en een moeder in nachtkleding met een enthousiast springend kindje die de Turkse vlag op hun houten balkonnetje ophangen voor het feest morgen. Om 0.30 lopen we weer terug naar het busje dat natuurlijk nog niet “slaapklaar” is.
23 april
Om 9.00 worden we wakker van tromgeroffel. Het is vandaag Kinderfeest! Na een lekker ontbijt in het cafeetje op de camping met verschillende jams met hele vruchten, omelet en zelfs bruin brood, gaan we toch eerst maar naar dat feest want vanwege de hitte dansen de kinderen alleen ’s ochtends. Bij de haven lopen de mooi aangeklede kinderen ons al tegemoet.
In een grote kring toeschouwers dansen de kinderen in allerlei lagen wollen kostuumpjes. Het ziet er schitterend uit, al heb ik wel medelijden met ze want het is echt bloedheet vandaag.
Belma en Altuğ zijn bij hun boot bezig, ze vertellen dat het in hun herinnering inderdaad een ware marteling was: uren dansen in de zon.
De haven van Kaş is nog steeds pittoresk:
We lopen richting markt, het is vrijdag, en komen eerst nog een ander feest tegen. Eerst mogen de kleuters gelukkig in luchtige kleding dansen.
Het dansende meisje A.
Ton: Dan jongens met dikke pakken en een muts op, meisjes met veel kleren met een doek met zilverkleurige rondjes op het hoofd en een blauwe jas. Aan elke kant van het plein staan acht jongens en acht meisjes. De meisjes hebben elk een mand met sinaasappelen en een extra paarse jas. Op één na! Ik noem haar A.
A komt naar de groep meisjes waar wij bij staan en zegt dat ze hier moet dansen. Er zijn hier al acht meisjes en aan de andere kant zeven. Als ze overtuigd is dat ze naar de andere kant moet, neemt ze nog snel een paars jasje mee. Er zijn hier nu zeven paarse jassen, een vrouw (juf?) komt later de paarse jas terugbrengen. A heeft geen kapje op, vlak voor de dans begint wordt die snel door de juf op haar hoofd gezet. De dans begint. Na deel 1 gaan de blauwe jasjes uit en de paarse aan. Bij A gaat het ook goed. Na de dans met de paarse jasjes dansen de jongens. A rent naar de overkant en neemt snel een mand sinaasappelen mee.
De dans met de manden begint, aan onze kant is er een beteuterd meisje zonder mand, aan de overkant staat een mand ongebruikt. Wat is dat meisje sneu en ze kan er niks aan doen. Na een kwartiertje zweten in de hitte is de dans klaar. We drinken even verderop een flesje water. De dans-kinderen komen langs, elk paar van één jongen en één meisje dragen een mand mee. Behalve…A! Ze komt druk pratend en gebarend langs, zonder jongetje en zonder mand…
De moeders maken gezellig samen de gözleme voor de zwoegende kinderen:
Kleurrijke markt
De vrijdagmarkt is achter het busstation, we kopen thee en theeglazen en gaan terug naar de camping.
We snorkelen en luieren de rest van de middag, we zien een murene in een kooi. We eten pancakes met thee bij Angela, ze werkt vandaag voor het eerst hier op de camping en haar baas maakt het haar niet gemakkelijk.
Chris: Af en toe horen we een deel van het servies sneuvelen en denken we: “als zij het maar niet is”
Om 19.00 vertrekken we met een zak vol kleding naar het stadje, we hadden gisteren van Evy gehoord dat ze kleding verzamelt voor arme kinderen in de bergdorpen. Ton is z’n pillen vergeten dus die gaat terug op de scooter samen met Mehmet, die bij Evy achter de bar staat.
We eten verschrikkelijk lekker (en veel) van de door Evy gemaakte entrecote en een andere lap vlees met romige champignonsaus. We praten met een Nederlands gezin met drie kinderen die sinds twee jaar in Istanbul wonen, ze willen hier in de buurt een vakantiehuisje kopen. Dan vermaken we ons de hele avond met rondlopen, terrasjes pikken en nog een mannenmuziekgroep met woest tromgeroffel bewonderen.
Om 23.30 lopen we terug naar de camping.
24 april
Om 8.15 wakker, eerder al lekker de deur open gedaan voor frisse lucht. Alweer een strakblauwe hemel met een brandende zon! We ontbijten bij Angela, het is veel goedkoper dan gisteren, foutje van haar? We doen niet moeilijk, zij heeft het al moeilijk genoeg met zo’n irritante baas.
Tsja, wat nu? We zijn ondertussen zo lui geworden dat we niet meer weten wat we willen (doen).
Ton: Zwemmen dan maar, je moet toch wat….
Uitzichtpunten boven Kaş
Chris: We nemen afscheid van Angela en vertrekken van de camping, 60 lira (ongeveer 30 euro) voor twee nachten, niet goedkoop maar wel alles prima in orde. Op het schiereiland rijden we een rondje en daarna bekijken een paar uitzichtpunten boven Kaş. Ook voor paragliders een mooi vertrekpunt!
Dan naar Büyük Çakil Beach (oftewel het grote kiezelstrand, het kleine kiezelstrand is in Kaş zelf) ongeveer 1 km ten zuidoosten van Kaş. Dit is ook nog wel te lopen behalve als het erg heet is, je moet een flinke heuvel over. We mogen in de tuin van restaurant Ada overnachten.
Het water is prachtig helder. We nemen een overvloedig maal van vis met een bier erbij, doen een slaapje en gaan dan Kaş weer in om afscheid te nemen van iedereen, want wat leer je in een paar dagen hier altijd een hoop mensen kennen!
Ons volgende doel is bier drinken bij Ada, het is gezellig met een voetbalwedstrijd op t.v. en een kampvuurtje aan de overkant. We krijgen zomaar een bord patat met mayo. Uiteindelijk vertrekken we met de internettoegangscode naar het busje maar we krijgen het niet voor elkaar.
Afscheid van de Ada-familie
25 april
De oma van het restaurant arriveert achterop de scooter en gaat meteen de kippen voeren. Eén kip zit op minimaal vier kuikens van één dag oud, een andere moet nog vijf dagen op haar eieren blijven zitten. We ontbijten met verse eieren dus, olijven uit de tuin met oregano, eigengemaakte appel- en aardbeienjam, kaas, veel tomaten/komkommer, honing, wit brood, thee en boter van schapenmelk vermoed ik. Oma maakt met behulp van haar kleinzoon een houtvuur voor de bruine bonen.
Bij het snorkelen zien we weer veel gepen (Belma vertelde nog dat deze vissen vanuit de Rode Zee hier naar toe gemigreerd zijn evenals een soort ballonvissen) en veel gekleurde vissen. Er stroomt wel ergens koud zoet water in deze baai. Op strandstoelen warmen we ons weer op en lachen om en met een zwaarlijvige Turkse zwemmer die continu wordt achtervolgd door twee eenden. We nemen afscheid van de Ada-familie, betalen en vertrekken uit Kaş.
Het was heel bijzonder om hier weer geweest te zijn, maar ik verlang ook weer naar de rust van de natuur en met z’n tweetjes zijn. Lees maar verder op pagina 7.