Het Selgedal
Ton: Bij de afslag Aspendos zien we een “prachtige” (dus niet) ouwe 13e eeuwse Seldjoeken brug over de rivier Köprüçay, die grotendeels opnieuw gebouwd is.
We kopen er bananen (bah), wisselen 20 euro papiergeld voor euromunten bij een man die zegt dat de bank niet oké is, en eten een pancake, lekker.
Het theater van Aspendos is erg toeristisch, verderop een lange aquaduct:
We moeten nu eerst terug naar de kustweg voor een brug om aan de oostkant van de rivier Köprüçay te komen en in Taşağıl slaan we linksaf het Selgedal/Köprülü Kanyon in. Het is een kronkelige weg, we rijden langs dorpjes, het is hier erg mooi. Vlak voor Beşkonak/Bozyaka slaan we linksaf om weer over de rivier te gaan, Chris weet een mooie via google-earth gespotte overnachtingsplek en die vinden we snel.
We staan zo’n 40 meter boven de rivier met uitzicht op een grote bocht met vijf vertakkingen die later weer bij elkaar komen. Er is veel stroming en geraas. We zien bergtoppen met sneeuw. We staan zelf op een soort groot grasveld. De afgrond is zeer steil, bijna loodrecht. Wat een uitzicht hier!
Aan de andere kant loopt een pad met veel diepe kuilen en plassen naar de rivier waar het water heerlijk fris is, morgen badderen? Er komen twee tractoren grint halen bij de rivierbedding, één van de bestuurders heeft een hagelwit en gestreken overhemd aan.
Als we weer naar boven lopen horen we luid gejuich. Wat zou dat zijn? Niet die twee boeren. Rafters misschien? We hebben ze gemist dan. Boven aangekomen zien we even later wel twee bootjes met rafters.
Dan ontleden we nog een raar pluizig ding dat we vaak in bomen zien hangen, het lijken spinneneitjes. We gaan extreem vroeg slapen want na zonsondergang wordt het ijzig koud.
Stapels met enorme pannenkoeken
28 april
Chris: We badderen inderdaad in de rivier, de stenen zijn glibberig, heerlijk fris lopen we weer naar boven. Het badwater is op dus we poetsen onze tanden met drinkwater. We gaan op zoek naar een waterkraantje en de mooie oude bruggen (deze wel???) van het Nationale Park Köprülü Kanyon, dan naar het bergdorp Altınkaya, waar resten van de oude stad Selge zijn te vinden.
Ton: Even verder begint de “aanklamp-dag”. Eerst lift een oude man een paar kilometer met ons mee. Bij een plek met nog authentieke oude brug stoppen we. Hier beginnen tevens de rafttochten. Aan de ene kant zien we mensen die worden voorbereid op hun tocht, ze moeten met peddel naar de overkant zwemmen, drie blonde schoonheden met mini-bikini’s klimmen net uit het water. Aan de andere kant een niet gerestaureerde Romeinse brug over een zijkloof met prachtige stroomversnellingen in het blauwgroene water.
We gaan weer verder en bij een splitsing is een “mooie” brug (weer niet) en we worden aangesproken door iemand die ons wil laten raften. Alle mogelijkheden worden opgesomd. “Nee, we houden niet van raften”. We lopen naar de brug, knap nagebouwd, en lopen weer terug en weer komt die vent zeuren. “Als we terugkomen misschien”.
Dan begint het gebied voor niet-toeristen: mooie (asfalt) bergweggetjes, haarspelden en klimmen maar, door een schitterend berglandschap met iets wat lijkt op stapels enorme pannenkoeken.
Dan staan er vier mannen langs de weg met één motor. Een man vraagt in het Duits of we twee mannen mee kunnen nemen naar Altınkaya, we kunnen maar één passagier meenemen, dus de oudste man gaat mee.
Het amfitheater van Selge
In het dorp biedt een jong meisje ons flappen brood aan, nee bedankt. Dan laat een jonge vrouw ons stoppen. Ze zegt zoiets, in half Duits, dat we van de burgemeester hier moeten stoppen en dan tien minuten lopen naar de bezienswaardigheid. Chris zegt dat we naar het volgende dorp willen, maar volgens de dorpsvrouw hebben ze daar alleen “nep-ruïnes”. Onze passagier wijst dat hij naar links wil. De vrouw wimpelen we af, ze vindt nog wel dat we haar handwerkspullen moeten bekijken als we terugkomen, oké dan.
Ongeveer 300 meter verder stapt de man uit, wij parkeren iets verder en willen wel wat eten. Er staan meteen acht vrouwen om ons heen. Niet opdringerig, we gaan met één mee, ze geeft ons een eenvoudig maal. We hebben uitzicht op het midden in het dorp gelegen oude amfitheater.
Als we weer weg willen komt ze met een stapel handwerk, we wimpelen het af door te zeggen dat we al zoveel van dat spul hebben. We rijden langs het oude theater.
En rijden verder de bergen in. We komen zo dus helemaal niet terug bij die eerste vrouw… Het pad wordt slecht, prima voor ons. De uitzichten wisselen van de ene pracht naar de andere. Schitterende vergezichten, kleine landbouwterrasjes, onvoorstelbare rare rotspartijen, diepe ravijnen en alles in de eerste of tweede versnelling. Genieten dus.
We moeten twee keer een hek open doen, de tweede heeft een oud wieltje. We rijden een dorpje binnen en zien mensen water tappen uit een slang. Een familie uit Antalya is bij oma op bezoek geweest en neemt heerlijk bergwater mee in de achterbak.
Bergwater en bloemen
We sluiten aan, de oude vrouw vult ook onze flessen, dan gaat de slang in een gat bovenin een hok, ze wijst op de besneeuwde bergen waar het heerlijke water vandaan komt. We bedanken haar hartelijk. Het dorp is echt heel mooi gelegen.
Ongeveer 14 kilometer na Altınkaya komen we weer op een asfaltweg, links ligt het bergdorp Ballıbucak en rechts kom je na 6 kilometer weer bij een brug over de Köprüçay rivier. We beginnen weer wat zin in eten te krijgen en zien een bord Çaltepe 2 km, weer over de rivier: rechts komt de rivier in alle breedte aanstromen en links verdwijnt hij weer in een nauwe kloof. Ongelooflijk.
In het dorp is verder niks, we keren om en geven wat speelgoed aan twee jochies, bij de volgende kruising is plots een restaurant, hoe is het mogelijk. Er werkt een jonge knul die al naar ons toekomt, het menu is forel, omelet, salade en cola. Wat willen jullie? Doe maar forel en salade. Heb je pommes frites? Ja, ja. Drinken? Fanta? Nee, cola. Oké, cola. We krijgen een teil oud brood, dit is waarschijnlijk de patat. De rest is heerlijk.
Tijdens het eten komt de jongen ons bloemen brengen. Hij vindt het leuk om even met ons te praten, vraagt m.b.v. ons woordenboekje naar onze beroepen, we laten nog ons busje zien. Het afrekenen is een en al spraakverwarring. Dit was leuk, zo in de middle of nowhere!
We rijden weer verder en zien het riviertje naast ons opzwellen van het natmaken van de voetzool tot redelijke badkuipformaten. Na enkele opties vinden we een steil pad met daaronder een leuk grasveld, een stukje bij de rivier vandaan. Dit wordt onze plek voor vandaag.
De lekkerste gözleme van Turkije
Chris: Na een kort regenbuitje wandelen we langs de rivier op zoek naar een geschikte badderplek voor morgen, daar, bij die dikke steen kun je er gemakkelijk in komen en is het meteen redelijk diep. We lopen naar een brug, waar men voor de toeristen (of voor de dorpsjeugd) een kabelbaantje heeft gemaakt onder de brug door. We zweten als we weer teruglopen over de ongelijke keien, al is de zon al onder. In de schemering pakken we nog snel wat droog hout en we maken weer een prachtig vuur. Zo is het wel uit te houden tot een uur of 23.00.
29 april
Om 7.15 wakker, het is gedeeltelijk bewolkt. We zien vliegtuigen aanvliegen op Antalya en een onbemande geitenkudde die capriolen uithaalt op de steile oever aan de overkant van de rivier.
Ton: Langzaam komt de zon op en vindt een gaatje in de wolken. Met crocks en badlakens gaan we naar onze badkamer, een herder roept ons en wijst waar we kunnen zwemmen, maar we weten al een geschikte plek. Hij loopt weg als hij ziet dat we alleen badkleding aan hebben.
We vertrekken na een rustige ochtend inclusief haren knippen en komen na korte tijd weer bij de hoofdrivier, de raftingman staat verbaasd naar ons te zwaaien, aan de overkant dus. Even later zien we onze overnachtingsplek van gisteren ook aan de overkant dus.
In Sağırin eten we de lekkerste, maar ook de duurste gözleme van Turkije. Nog even en we zijn weer in Taşağıl aan het begin van het Selgedal. Lees maar verder op pagina 9.