Servisch Meteora
Chris: Bij Belgrado besluiten we niet de rondweg te nemen, die is waarschijnlijk nog steeds niet helemaal af. Dwars door de stad is korter en bovendien niet heel druk doordat veel verkeer wel de rondweg neemt.
Een heel stuk verderop is men keihard aan het werk om de laatste stukken snelweg aan te leggen. In Džep eten we muskalitza, een heerlijk gerecht, het klaarmaken duurt wel wat langer, zegt de ober.
Bij Vranje gaan we van de snelweg af en naar het oosten. Het is een stukje rijden, maar ik heb op google earth een bijzondere plek gespot: een kerkje bovenop bijzondere rotspunten (Servisch Meteora), met een prachtige overnachtingsplek aan de rivier. Het zou meteen na een tunneltje rechts moeten zijn, maar de bocht is te scherp, dus we gaan eerst rechtdoor. De plek is prachtig!
Uiteraard lang niet zo mooi als Grieks Meteora, maar dus ook niet toeristisch! We krijgen al gauw een hand van een buurtende herder, hij vindt ons busje erg mooi!
We hebben hier erg mooi uitzicht! Alleen werkt het weer niet erg mee.
Een flinke klim naar een kerkje met uitzicht!
Als de motregen eens stopt, zoeken we het pad dat naar het kerkje loopt. Het pad gaat zigzaggend omhoog over de rotsen, maar is niet extreem moeilijk. Na een klim van zo’n 50 hoogtemeters, komen we bij het kerkje.
Een herder in een lange natte jas laat zijn twee koeien grazen en staat zelf te bidden bij de deur van het kerkje, hij stopt wat papiergeld tussen de deurpost. Het uitzicht is ondanks het trieste weer geweldig. Na wat geklauter op de rotsen, zien we zelfs ons busje daar beneden staan!
Weer beneden is de schemering begonnen en het begint ook weer te regenen.
Een komisch intermezzo
We zitten net in een interessant gesprek als er opeens veel lichten op de weg boven ons zijn: een enorme vrachtauto met een sliertje erachter van maar liefst twee auto’s! Niet echt bijzonder dus, maar wat er daarna gebeurt wel! Er wordt gestopt, knipperlichten gaan aan. Iemand moet even plassen wellicht? We horen een hoop geschreeuw en stappen eens uit om te gaan kijken.
De vrachtwagen staat half in de tunnel en rijdt poepievoorzichtig achteruit. Is er een ongeluk gebeurd, kunnen we helpen? We lopen over het pad naar de andere kant van de tunnel, en wat blijkt? De vrachtwagen is te hoog voor de tunnel! De chauffeur laat met een hydraulisch systeem de boel iets zakken en klimt omhoog om over het dak te loeren of er nog ergens een rotspunt in de weg zit.
Het is namelijk geen gladde tunnel maar eentje die is uitgehakt in de rotsen. De bestuurder van de auto erachter is komen helpen, vandaar het geschreeuw. Na een minuut of tien kan de vrachtwagen verder rijden. In het regenachtige donker lopen we weer terug, wat kun je op een overnachtingsplek “in the middle of nowhere” toch bijzondere dingen meemaken!
17 april
De volgende dag zien we op en bord bij de tunnel, dat de hoogte 3,3 meter is. Af en toe horen we gekrijs vanaf de rotswand boven ons: door paniekerig te schreeuwen proberen kleine vogels (zwaluwtjes, koolmeesjes?) hun nesten te beschermen, als een roofvogel op een lekker hapje uit is.
Een grappige grenspost
We rijden naar de grens en aangezien dat Ton’s hobby is:
Ton: Deze grenspost hebben we ooit geprobeerd om vanuit Macedonië te passeren. Toen was het geen probleem voor de Macedonische douane, maar de Servische douane beschouwde ons busje als vrachtvervoer, en dat mag niet over deze grens, zeiden ze, dus toen helemaal terug naar de autoput. We proberen het nog een keer, wie weet zijn de regels veranderd. En ja hoor, de Servische douanier is allervriendelijkst en vraagt wel 10 keer of alles privé is. Ja, alles voor vakantie. “Goed, rij maar door”. Dus hoera, gelukt!
Maar dan: de Macedonische douane doet nu wèl moeilijk en wil een verklaring van de Servische douane. We moeten terug om een formulier te halen. De Servische douanier vindt het maar onzin. Het is toch duidelijk geen zakelijk vervoer, 100% privé. Maar met gezonde tegenzin en veel opzoekwerk (hoe zat het ook al weer?) wordt het formulier gemaakt. Met een gebaar van “wat een onzin allemaal”, geeft hij het. Dus wat ze eerst zelf deden, wordt nu als belachelijk gezien. Leuk, hè?
De Macedonische douanier neemt het formulier in ontvangst en maakt een nieuw formulier, dat we voor de volgende grensovergang nodig hebben, zegt hij. Tijdens het maken van het nieuwe formulier, komt er een ander douanier gezellig babbelen over het weer en voetbal. Maar na een paar minuten is het formulier klaar en vertrekken we naar Skopje. Het is ons toch maar mooi gelukt!
Oh, ja, de Macedonische douanier zei nog dat als er meer dan vijf dagen in Macedonië blijven, dat we dan moeten betalen voor de auto bij de volgende grens. Ik kan alvast verklappen dat er nooit meer naar het document is gevraagd. Allemaal bureaucratie dus. Lees verder op pagina 4.