Shkodër en weer naar huis
Chris: Vanuit het zuiden komen we in de Albanese stad Kukës aan en gaan over een viaduct over de snelweg die van de Albanese kust naar Kosovo loopt. We zoeken echter in het verkeerde deel van het stadje naar een restaurant.
Maar door de GPS aan te zetten, komen we even later aan bij een restaurant in een schaduwrijk bos. De ober vraagt of we Duits spreken, maar dat spreekt hij zelf niet. Na nog enkele kleine irritaties, krijgen we heerlijk eten en drinken.
Ton: We rijden een stukje snelweg en slaan af naar Pukë. Het is een prachtige route langs bijzondere bergwanden, hoge passen, subliem uitzicht. Na een uurtje vinden we een vrij vlak stuk met prachtig uitzicht.
Er rijden steeds blauwe vrachtwagens van een waterbedrijf langs, verder is er eigenlijk geen verkeer. Vanaf ons plekje duurt het 20 minuten voordat we zo’n vrachtwagen aan de overkant van het dal weer zien verdwijnen. Een paar herdersjongens komen kijken. Het gaat waaien, in de verte onweer. Later een flinke bui. Dan klaart het weer op en zien we mooie wolkenluchten.
29 april
Kort nadat we opstaan, komt er weer een koeherderjongen. We maken een moeizaam praatje en hij blijft staan kijken. We vertrekken maar, dan frissen we ons verderop wel even op. Wij doen over het stuk ongeveer 16 minuten en zien op de teller dat we 8,5 kilometer hebben afgelegd. Enige tijd later rijden we inderdaad langs het waterbedrijf “Laithiza”, dat eenzaam in een groot dal staat. Dan berg op, berg af, op, af, op, af etc.
Albanese schoolkinderen, lekker zwemstrand en vergane glorie
We eten in Pukë, een Amerikaanse jongeman wordt gevraagd ons te helpen met de bestelling. Hij blijkt Nederlands te studeren, dus hij vindt het erg leuk om even met ons te praten. Dit doet hij via internet, omdat hij een Nederlandse vriend heeft. Hij geeft hier Engelse les aan 350 kinderen, en hij vindt het niveau Engels goed! Ondertussen is het verboden om kinderen op school te slaan, te weinig discipline is nu een groot probleem.
Nog een flink stuk dwars door de bergen met mooie vergezichten en in Vau i Dejës zoeken we naar een zwemstrandje in het stuwmeer.
Het is een heerlijke plek naast een terrasje, ons overgebleven brood gaat naar de ganzen. En we zijn weer helemaal schoon!
We gaan nu eerst naar Velipojë aan zee, en dan willen we morgen naar Shkodër gaan.
We vinden een plek in een bos waar vroeger een soort soldaten-resort was. De “club” is nu niet met de auto te bereiken door vier bomen die over het pad liggen.
Na een paar koude biertjes, fietsen we in het donker over de zandweg naar “ons” bos.
Balkanstadje Shkodër
30 april
We vertrekken naar Shkodër, alwaar we een voor ons nieuwe camping vinden! Prachtig, de eigenaren zijn kunstenaars. Allemaal kunstobjecten, vooral in en rond het restaurant. De camping ligt aan de voet van het Rozafa kasteel. Klik hier voor ons stukje over deze kunstzinnige camping.
We krijgen een rondleiding van een jongeman en hij geeft ons ook een tip om een vergeten kerkeneiland te bezoeken, maar eerst even lekker zwemmen en heerlijk lunchen.
Het vergeten kerkeneiland Sarda
Het eiland ligt in hetzelfde stuwmeer als waar we gisteren hebben gezwommen. Je moet eerst naar Rragam en dan de bordjes volgen naar Bar Restaurant Zemra Ballkanit. Het is echter moeilijk te vinden en het pad wordt alsmaar slechter, smaller en steiler. In een haarspeldje even steken en dan zijn we er!
Een nieuw restaurant van glas kijkt uit over het meer. Leuke, enthousiaste mensen begroeten ons. Ze regelen voor ons een boot, we moeten even wachten. Dan komt Manuele, hij wijst ons waar we moeten zitten: samen op de peddel in het midden van de boot! Het is een half uurtje varen.
We bezichtigen een paar ruïnes van kerken, op de top staat een redelijk intacte kerk. Het Middeleeuwse stadje Shurdhah / Sarda ligt grotendeels onder het wateroppervlak sinds ongeveer 1970 en had 365 kerken, voor elke dag van het jaar één.
Vroeger lag het op een schiereiland, nu zijn de meeste huizen en kerken onder water verdwenen door de bouw van stuwdammen. In de communistische tijd, was men dit oude stadje helemaal vergeten.
Manuele laat ons de kerk zien en de afgrond ernaast! We zien echt veel schildpadden lopen. Tot slot varen we nog een rondje om het eiland.
Sprookjesachtig
Terug op de camping eten we in de tuin van het restaurant, waar ook nog eens perfect snel wifi is. Af en toe lopen we een rondje om alle kunstwerken te bewonderen, we ontdekken steeds weer nieuwe details. Als het donker is, zijn er, heel sprookjesachtig, vuurvliegjes te bewonderen! Dat past helemaal op deze plek! Ook het zwembad ziet er ’s avonds prachtig uit.
Balkanstadjes te fiets: Shkodër
1 mei
Chris: We fietsen naar Shkodër, langs vele koffieterrasjes en winkels, o.a. een knuffelberenwinkel, met honderden grote en kleine knuffelberen die buiten hangen.
De winkelstraat herkennen we nog van een zoektocht naar de heel bijzondere Marubi Fototeka. Ik word dan ook blij als ik het woord “Marubi” op een gevel ontdek, maar het blijkt “Marubi Dental Care”, haha. Even later zien we toch een spiksplinternieuw museum.
We zetten de fietsen op slot en lunchen eerst aan de overkant van de straat.
We vertellen de suppoost dat we twee jaar geleden een gedeelte van de Marubi fotocollectie in Amsterdam hebben gezien en prompt mogen we gratis naar binnen! Of komt dat omdat het vandaag 1 mei is?
De collectie bestaat uit een half miljoen foto’s, gemaakt vanaf 1858, door Pietro Marubi, zijn aangenomen zoon Kel en diens zoon Gegë. Het is een geweldige collectie, maar dat wisten we al!
De auto mocht nog wel even op de camping blijven staan. We betalen en bedanken de jongeman voor de goed tip van gisteren.
De Adriatische Zee
Bij de Montenegrijnse grens is het druk vanwege de feestdag, maar er zijn voldoende extra douaniers, zo lijkt het. Toch staan we een flinke tijd in de hete zon en er zijn veel zigeuners die hun kinderen laten schooien.
De weg naar Ulcinj is afgesloten, dus we moeten omrijden via Bar. We komen achter twee touringcars, die op dit smalle en bochtige weggetje bij elke tegenligger moeilijk moeten doen. Dan een binnendoor weggetje via Kunje, nog smaller, maar we komen op de kustweg uit, vlakbij de afslag naar het huis van onze vriend Johan. We vinden zijn huis aan een smalle weg hoog boven de Adriatische Zee. We zijn te vroeg, dus is dit een prima moment om een leuk snorkelstrandje te zoeken.
Er staan ergens twee campings aangegeven, Utjeha en Oliva, dus daar kun je vast zwemmen. Beide campings liggen vlakbij elkaar aan een baaitje. Twee vrouwen roepen ons camping Oliva op, en dat doen we dan maar, want je kunt hier verder nergens parkeren. Voor twee euro mogen we wel even in de schaduw op de aardige camping staan.
Het snorkelen valt wat tegen want het water is erg troebel, maar we kunnen lekker afdouchen op de camping. Dan belt Johan dat hij thuis is.
Onze vriend Johan
We hebben een heel gezellige avond met Johan, hij woont hier al heel lang en praat de taal vloeiend. Na een biertje wandelen we in de omgeving. Er is een bron die door een dorpsbewoner na zijn dood aan het dorp is geschonken. Er hoort wat grond bij en daar zorgt men gezamenlijk voor. De huizen aan de overkant van de vallei krijgen hun water via slangen die hier in de bron liggen. Door een minimaal hoogteverschil kan het net! Kijk daar boven dat huis, dat is een wateropslag.
Het water van de bron komt uit het Skadarmeer, dit ligt veel lager maar door de druk komt het hier omhoog! Johan vangt regenwater op, maar dit is vanwege een plat dak meestal te weinig. De buren kunnen meer opvangen en hebben een overloop naar Johan’s tank. En als het nou echt allemaal te weinig is, kun je een waterauto laten komen, dit is ook niet heel duur.
We hebben het natuurlijk over veel meer onderwerpen, maar dit soort dingen over het dagelijks leven in een land als Montenegro, interesseert ons. Na het journaal, met een beamer op de buitenmuur geprojecteerd, gaan we slapen.
Ontbijt in Bar
2 mei
We ontbijten gezamenlijk in Bar, een soort oliebollen, die hier Priganice heten, geserveerd met kaas en honing. Een oudere zigeunervrouw krijgt ook een oliebol, waardoor het gesprek op de zigeunerproblematiek komt.
Dan nemen we hartelijk afscheid en krijgen nog een tip over een nieuwe orthodoxe kerk.
Een camping in het uiterste zuiden van Kroatië met snorkelmogelijkheden, gaat ons einddoel worden vandaag, want het is erg warm en morgen gaat het regenen ( = een rij-dag! ).
We worden ondanks het werkelijk schitterende uitzicht nooit blij van de Montenegrijnse kustweg: druk, files bij wegwerkzaamheden, een duur pontje (we moeten dubbel betalen, vanwege de fietsen achterop of zo?), en we worden ook nog eens aangehouden door de politie omdat we door rood licht zouden zijn gereden, na een hoop dreigementen, mogen we toch gewoon door rijden.
Dan blijkt de lokale grenspost richting Molunat gesloten, maar dit vinden we erger voor een grote groep fietsers die zich puffend een weg omhoog heeft gezwoegd.
Een superleuke laatste avond
Een laatste obstakel zijn kabelwerkzaamheden in het dorp Molunat zelf. We moeten een heel stuk terug naar een stoplicht dat heeeeeel lang op rood staat. Via een smalle twee kilometer lange weg, komen we aan de andere kant van het dorp, waar camping Adriatic in Molunat is.
Zo, dat viel allemaal even tegen, nu eerst een koud biertje en daarna zwemmen! Al gauw hebben we leuk contact met een Nederlands stel en we blijken veel gezamenlijke interesses. We drinken samen biertjes, er is ook nog een supermarktje met dat koude vocht op 100 meter afstand! Tsja, dit is meteen onze fuck-off night, want er volgen nu twee rijdagen en we hopen dat we vrijdag gezond weer thuis komen.
3 mei
Na een hartelijk afscheid wachten we voor het stoplicht… Het is nog ongeveer 2000 kilometer naar huis. Na 3 uur en 150 km bereiken we de dure en dus rustige Kroatische snelweg. We halen de 1000 km vandaag echter niet en overnachten bij een Landzeit in Oostenrijk.
4 mei
Ze hebben hier allemaal lekkere dingen, een heel simpel ontbijt kost ons € 21,25! Dat zijn andere prijzen dan in de Balkanlanden! Om dit te “compenseren” gaan we even later van de snelweg af om te tanken, dit scheelt maar liefst € 0,32 per liter! We kopen meteen een half haantje en broodjes en beleg, want dan kunnen we lekker doorrijden. Om de beurt een uurtje rijden, de ander kan dan lekker lezen. Zo gaat de tijd heel snel en om 21.00 zijn we inderdaad gezond weer thuis!