Kamperen in een krater
Chris: Na een rondweg om Karapinar is het nog maar een paar kilometer naar een kratermeer, het is een heel bijzonder rood rond meer met in het midden een vulkaanberg en daaromheen de vulkaanwanden.
We zetten de bus in de zon, kan ook niet anders hier, helaas verdwijnt hij al snel achter de wolken. Ik ga wandelen en foto’s maken. Wat een waanzinnige omgeving!
Als ik terug kom heeft Ton de köfte al klaar en zit er ook al een hond te wachten op de restjes. Twee jongens lopen de vulkaan op via een heel steil paadje en hebben daarbij de grootste lol.
Af en toe zien we een toerist op de rand staan dus het plassen gaat wat moeilijk, ook geen boom of bosje te bekennen om achter te gaan zitten. We zitten op een hoogte van bijna 1000 meter, na zonsondergang is het meteen koud. De hond waakt ’s nachts over ons.
1 mei
We bekijken het kratermeer van boven, je kan een heel eind op de rand rijden.
Via de grote weg gaan we naar het volgende kratermeer zo’n drie kilometer verderop, je zou hier kunnen zwemmen maar we vinden het nu te koud. We worden achtervolgd door woeste honden die hun kuddes bewaken. Een stokoude herder fluit ze terug.
We rijden langs een rechte weg naar Ereğli waar we naar Halkapınar gaan om een mooie rotssculptuur bij een bron te bekijken. Eerst frissen we ons op bij een beekje.
Een paar kinderen brengen ons bij de Hittieten-sculptuur , een andere familie nodigt ons uit voor een Turkse picknick. Deze bijzondere sculptuur is waarschijnlijk gespaard gebleven van vernietiging door de Byzantijnen of de Arabieren omdat het vernietigen van fruit of oogst het kwade over je af zou kunnen roepen. Wel zijn de ogen van de linker figuur kapotgemaakt.
Een eetproef?
We zien onze gastfamilie niet meer als we terug lopen naar het busje en eten in een restaurant waar we meteen wat van dat frisse bronwater kunnen pakken.
We krijgen ook een misselijk makende yoghurt gemaakt van schapenmelk, een typisch gerecht uit deze streek. Elke hap gaat meer tegenstaan dus dat eten we niet meer. “Zullen we doen dat dit een eetproef is bij Expeditie Robinson?” probeert Ton nog tevergeefs.
We rijden verder over rechte en saaie, maar wel goede wegen naar Niğde waar we eerst in Kemerhisar een aquaduct bekijken die steeds verder de grond inzakt.
Onderweg zien we oude lemen huizen.
Uiteindelijk komt het water aan in een Romeins reservoir/zwembad.
Dit bad is op een plek waar Turkse mensen graag picknicken en spelen en dus staat er een poephuisje. Ton raakt hier zijn grote boodschap kwijt maar wil over de hygiënische kwaliteit van het huisje niet veel kwijt. “De vloer was erg vies”, zegt hij terwijl hij somber naar z’n sandalen staart.
We kijken zo langzamerhand alweer om ons heen voor een plekje. In de bergen richting Ihlara-vallei staan geen bomen en alles is kaal.
Bij een rode kerk uit de 6e eeuw zien we twee toeristen in een flinke bus-camper, ze gaan hier overnachten, wij dus niet met dit koude windje op 1730 meter hoogte!
Nee, waar wij even later terecht komen is het veel mooier! Lees maar verder op pagina 11.