Tweemaal hulp van een tractor in Macedonië
Bianca: We zitten heerlijk in het zonnetje in Macedonië en soms vluchten we al de schaduw in.
Chris: Ik ga met de jongens bij een riviertje verderop kijken, het pad is nogal blubberig dus de crocs aan. Halverwege een blubberplas zuigen de crocs zich vast en sta ik vervaarlijk te wankelen met in mijn ene hand een pakje drinken en in mijn andere hand een sigaret en de niet waterdichte camera bungelend om mijn nek. “Stap eruit!” roept Ton gelukkig op tijd en de jongens hebben hun lachmoment van de dag ook weer gehad! Het leukst vinden ze grappig struikelen of per ongeluk in je broek plassen!
Door nog meer blubber komen we bij de rivier die lichtelijk overstroomt is, het water stroomt door het gras van de oevers, lekker de voeten weer schoon! Op de terugweg komt een boer met tractor vragen of we mee terug willen rijden! Nou, zeker wel! Martijn naast de boer op de trekker en Luca en ik in de kar. Zo ga je gemakkelijk door de blubber!
Bianca: Bij Bitola rijden we vlak langs een echt sloppenwijkje: erg bijzonder en indrukwekkend.
Chris: In Resen zoeken we een restaurantje: steak, kip en broodjes met worst voor de jongens.
Als we terug lopen naar de auto’s worden we nagezwaaid door een groepje kinderen. In de schemering het laatste rukje naar het Ohridmeer, Peštani om precies te zijn, een paar regendruppels onderweg. We vinden de plek ondanks de veranderingen: bij de (nog gesloten) camping is een nieuw museum gebouwd en op de oude fundamenten op het schiereiland wordt de oude burcht gereconstrueerd. Met alle bouwlampen ziet het er nog niet fraai uit, vooral als je een donker schiereiland verwacht.
Life is life!
In de motregen zetten we de tenten op en net als we onder het blauwe zeiltje van Bianca een borrel inschenken komt Bianca met een heel vervelende opmerking: haar gloednieuwe tent lekt door!
Het blauwe zeil wordt over de tent gespannen en we gaan maar vroeg naar bed.
30 april
Ton is het eerst wakker, heel vreemd! Het regent meer dan dat het droog is. Wel prachtig uitzicht op het schitterende Ohrid-meer!!!
Na een uurtje breekt de zon door, ontbijtje etc. en even zwemmen met de jongens, “Parkeer de auto’s maar boven bij de weg als jullie alles hebben ingepakt!”
Alweer een vervelende mededeling: ” we kunnen de auto’s de heuvel niet op krijgen!” Ach, ik kan die stakkers ook geen moment alleen laten. “Laat mij maar even” Even later parkeer ik het busje zodanig op de rand van de afgrond dat we geen enkele poging meer durven te ondernemen, met gevonden tegeltjes of dakpannen of zo. Wat nu?
Luca komt met een briljant idee: “tractor bellen” Ja, misschien kan Dimitri, die we twee jaar geleden hebben ontmoet, ons helpen! Gelukkig vind ik een foldertje van hun pension “Lale” met een telefoonnummer. Dimitri is net weg, zijn vrouw Coby weet niet meer precies wie we zijn maar vraagt zoon Christiaan ons te helpen. Ik ga boven aan de weg wachten en Luca komt me gezelschap houden, “life is life, na na na nana”
Christiaan komt eerst op zijn scooter met zijn Macedonisch/Albanese vriend (zijn familie komt uit één van de tegen het beroemde klooster Sveti Naum met Albanië geruilde dorpen) poolshoogte nemen. “Bad action” is hun droge commentaar. Ze gaan een trekker regelen maar het kan wel een paar uurtjes duren. Geen probleem, de zon schijnt en er is een gemakkelijk te bereiken privéstrand.
Zwemmen in het Ohridmeer
Bianca: We poedelen met zijn allen en ja, Ton en Chris hebben ook echt “gezwommen” (kopje onder en er weer uit) brrr, stoer hoor! Na een half uurtje gaan Ton en Chris alvast naar boven om op de hulptroepen te wachten en daar komt de tractor al! Mooi zo, de redding kan beginnen.
Eerst de auto, oh, oh wat ziet die eruit, enorme plakkaten bruine modder/klei met versiering (witte kiezels) aan de wielen.
En daarna het busje, best eng want die staat gevaarlijk dicht bij de rand. Ze vinden ons ook best wel dom dat we hier zijn gaan staan maar ja, zo hebben we er wel weer een avontuur bij! De kabel moet zelfs nog doorgeknipt worden omdat het busje eroverheen is gereden.
Maar… we zijn weer vrij! Wat een geluk dat Ton en Chris in één van de vorige vakanties Dimitri hebben ontmoet. Door al deze inspanningen hebben we geen zin om gelijk door te rijden naar Albanië dus besluiten we om bij Dimitri (hij kwam net kijken) op de koffie te gaan en evt. ’s avonds nog Koninginnedag te vieren.
Chris: Een oud vrouwtje scharrelt in haar tuintje en wuift steeds naar onze jochies, we besluiten even te gaan kennismaken:
Op de koffie bij Dimitri was ook iemand die onze site www.rodebusje.nl goed kende, hij is (ook) Macedonië-fan en kende hele stukken uit zijn hoofd, ontzettend leuk om te horen!
Koninginnedag 2009
Bianca: We horen dat er in Apeldoorn, waar de koningin was, een “aanslag” is gepleegd, dat is raar joh, zit je helemaal in Macedonië en dan gebeurt er zoiets in je eigen land.
Dimitri regelt dat we bij de buren in een pensionnetje kunnen overnachten, hij zit zelf namelijk al helemaal vol. We frissen ons allemaal lekker op en relaxen even.
De kinderen spelen heel leuk met een meisje van daar, die ook doodgewoon onze kamers steeds binnenkomt. Maar het is wel een schatje want op het laatst krijgen we allemaal tekeningen en bloemetjes van haar.
Om 18.30 gaan we samen met de groep van Dimitri erop uit om in Ohrid Koninginnedag te vieren, eerst luisteren we naar een zangkoor uit Utrecht, prachtig!
Daarna lekker eten met life-muziek.
De kinderen vermaken zich prima met een aardige jongeman uit Kosovo/Raalte.
Ook Ton en Chris blijven niet langer om Koninginnedag te vieren dus gaan we met zijn zessen tegelijk weer terug naar het pension, kids op bed en gezellig warm ingepakt op het balkon “van Marianne” alwaar de fles Palincovac open gaat…
We lachen vreselijk om de uitspraken die ik tijdens de vakantie heb gemaakt.
1 mei
Heerlijk uitslapen, ontbijten, afscheid nemen en naar Ohrid. Martijn en ik moeten nieuwe schoenen of laarzen omdat onze tijdens het modderavontuur zo vies en nat zijn geworden dat we ze niet meer aan kunnen. We vinden allebei nieuwe schoenen voor samen maar €30,- (omgerekend).
Nog even samen boodschapjes doen en dan naar ons “einddoel”, de Albanese familie!!
Chris: Even voorbij Struga is de douane, ze hebben mondkapjes voor vanwege de Mexicaanse griep. Lees maar verder op pagina 6.