Tweemaal op bezoek bij een familie in Albanië
Bianca: Wat een prachtige route, erg indrukwekkend allemaal.
Tijdens onze reis naar de familie hebben hebben we nog een hele lachwekkende actie… Marianne, Chris en ik moeten alle drie plassen en we denken dat doen we nog wel even voordat we daar zijn, dus wij met z’n drieën op een rijtje langs de kant van de weg… en ja hoor, je raadt het al, er komt net een auto aan met twee Albanese mannen, je had hun gezichten moeten zien, een smile van oor tot oor en ook wij liggen in een deuk. Drie paar blote billen op een rij.
Chris: Bij de familie meteen blije knuffels, de kinderen zijn nog even wat schuchter maar al gauw hebben Marianne en Dennis de grootste lol.
Ook Martijn die even daarvoor had geslapen komt al gauw los. Luca doet nog wat leuke zang-optredens en met zijn allen “Jan Huygen in de ton”. Ton is ook in zijn element want hij krijg anderhalve liter raki cadeau, uit een 30 liter jerrycan!
Ik krijg ouzo maar dat blijkt raki met een aroma van ouzo. Tsjammie en Spendi gaan aan de beerenburg! Iedereen lijkt zich prima te vermaken en we schieten heel wat foto’s.
De vrouwen duiken de “keuken” in om de maaltijd te bereiden.
De twee met hout gestookte ovens staan in de slaapkamers, waarschijnlijk in de winter heel functioneel. Bianca ziet twee halfdode kippen in een emmer spartelen.
Als het al lang donker is komt de maaltijd: patatjes, gekookte eieren, verse kip dus, heerlijk olijven (van Tsjammie’s vier olijvenbomen), lekkere kaas (lijkt op hüttenkäse), heerlijk zoete rauwe uien en een soort yoghurtdrank, de kinderen krijgen ook broodpap.
Lepeltje-lepeltje
En dan komt het grappigste: we slapen met zijn zessen in één kamer, waarvan er vier in een bed. Ik krijg spontaan de slappe lach als we erin liggen onder vier dikke dekens. We liggen lepeltje-lepeltje dus omdraaien moet tegelijk.
De plasemmer bij de hand want ’s nachts iemand van de familie wakker maken (want de honden bewaken het erf) en naar de buitenplee terwijl iemand je met een zaklamp bij schijnt is een erg omslachtige actie!
2 mei
Marianne: Het moment van opstaan bij de Albanese familie zal ik nooit vergeten… Ik doe de gordijnen open van de slaapkamer, waar we heerlijk met zijn zessen hebben geslapen, en dit uitzicht is het mooiste wat ik ooit heb gezien.
De zon op de bergen vanuit het huisje van de familie. Geweldig!!
Chris: Slecht geslapen en vroeg wakker, de familie nog vroeger trouwens. En: de zon schijnt, strakblauwe lucht en besneeuwde bergen als terrasdecoratie, Turkse koffie, gekookt eitje, zelfgemaakte honing, woordenboek voor vertalingen, knuffels, afscheid en weer op pad.
Een geweldige ervaring rijker en ik hoop dat de anderen hier ook zelf nog wat over schrijven.
Marianne: Ton, Luca en ik zijn nog met Spendie en Dennis bij de kleine kalkoenen en eendjes wezen kijken. Spendie maakte een prrrrrr geluid en hield zijn hand net alsof hij er voer in had en alle kleine kuikentjes kwamen op hem af.
De interactie tussen mens en dier is daar zo normaal dat het bijzonder is. Het hoort bij elkaar. Ook de zwaluwen hoorden daar gewoon thuis. Alweer geweldig…
Het afscheid was best raar, op één of anderen manier zijn er mensen een deel van je leven geworden. Heel raar maar geweldig gevoel.
Een genietmomentje
Chris: Via de “blote-kontenweg” terug naar Elbasan, met de blauwe lucht genieten we van de schitterende omgeving.
In Elbasan zien we laarzen voor Martijn, we doen nog wat kleine boodschappen.
Via een paar haarspelden de pas op richting Tirana, de weg gaat hier een tijdlang over een bergkam, dan weer links en dan weer rechts van de top en op sommige stukken heb je weids uitzicht naar twee kanten! We stoppen bij een koffiehuis met schone toiletten, een speeltuintje en warme witte chocoladedrank/cappuccino/appeldrank in de zon, weer een echt genietmoment.
We komen langs een kinderhuis en besluiten even een kijkje te nemen. Slechts de portier is aanwezig en vertelt ons dat Anne-Lisa in Tirana is dus we hebben geen contact kunnen leggen. Ik rij voorop door Tirana zonder verkeersborden en met Bianca als kaartlezer gaat het toch nog vrij goed. Wat een stad! Kinderen en mensen grabbelend tussen het vuilnis, veel straatverkoop en hebben jullie nog aanvullingen?
Bianca: Allemaal kleurrijke kleine winkeltjes opgepropt in de drukke straten, marktjes, veel getoeter en stoplichten die er gewoon voor de sier staan.
Chris: Op de weg naar Dürres vragen we bij een benzinepomp de weg aan een Duitssprekende Albanees: bij het vliegveld naar links en dan kom je vanzelf op de hoofdweg Tirana-Shkodër. We eten hier meteen een paar broodjes.
De weg naar Shkodër is druk en er wordt veel ingehaald, toch rijdt het wel lekker door.
Dan ziet Marianne een bordje “Barbullush” dat naar een zandpad wijst, we keren ergens waarbij Ton zogenaamd galant voorop dreigt te komen en dat moeten we niet hebben als de weg gewezen moet worden. Dus Marianne schreeuwt keihard en Ton schrikt zich een hoedje.
De eerste officiële gasten
We volgen het zandpad met modderplassen en vragen maar eens waar de Hollandse camping van Dick en Helène is (dit was een tip van Coby en Dimitri uit Ohrid), een scooter rijdt ons voor, hij om de plassen heen met zijn witte overhemd en wij er dwars doorheen. Bij een klein winkeltje vraagt hij nog even de weg, ik koop hier meteen koude biertjes, en nog een paar keer vragen, een stukje terug en daar zijn we bij de poort.
We zijn de eerste officiële gasten en worden hartelijk welkom geheten. Het grasveld achter het huis is nog wat drassig
maar in de voortuin kunnen we bivakeren.
De kinderen Joshua (9 jaar), Anne (13 jaar) en Jane (15 jaar) komen ook even kennismaken.
Marianne: Voor we de tenten opzetten vertellen Dick en Helène over hun project om oudere, zieke of soms terminale Albanezen zonder familie op te vangen. Dick vraagt of we het gebouw willen bekijken. Dus samen lopen we naar achteren en krijgen een rondleiding door het in aanbouw zijnde gebouw.
Er zijn woonkamers en een behandelkamer… waarschijnlijk nog meer maar ik kan niet meer zo goed informatie opslaan. Ik wil eigenlijk lekker de tent opzetten en genieten. De afgelopen dagen vanaf het modderavontuur waren geweldig maar ik heb even genoeg van sociaal doen.
De lieve meneer
Chris: Er komt een meneer door de poort, volgens Joshua komt hij elke dag en is hij heel erg aardig, hij is doofstom en kan niet zo heel goed zien. Hij loopt met zijn stok wat rond en vindt het heerlijk om ons te bekijken als we de tenten opzetten en alle andere bedrijvigheden. We vragen of hij bij ons komt zitten en steken zo nu en dan een sigaretje voor hem aan, vanwege zijn kromme vingers kan hij niet zelf de aansteker bedienen. Hij vindt het allemaal heel gezellig en als hij door zijn zuster met de ezelkar wordt opgehaald krijgen we allemaal dikke knuffels!
Marianne: Tijdens het tent opzetten komt er af en toe een heerlijke geur onze neus in. Dick en Helène maken een maaltijd voor ons klaar. Tegen een uur of zeven is het klaar en gaan we in ons privé-restaurant zitten. Dick brengt ons samen met Joshua een heerlijke salade, stokbrood en een overheerlijke pasta. Het is iets te veel maar des al niet te min verrukkelijk.
Na het eten gaan we nog even relaxen bij de tent. De jongens worden voor het slapen gaan nog even voorgelezen door Joshua en kunnen dus heerlijk slapen.
Bianca, Ton, Chris en ik besluiten om nog even te gaan poolen. Helaas is de wasmachine net uitgedraaid en aangezien ik Bianca moet leren poolen, moeten Ton en Chris de was ophangen. Het poolen is erg leuk, zeker omdat Chris en ik twee keer achter elkaar winnen. Na twee potjes kruipen we allemaal heerlijk in bed.
3 mei
We nemen afscheid van de familie en gaan op weg naar Dubrovnik. Luca wil nog heel graag een Albanees bunkertje van binnen bekijken.
We kijken nog even bij het meer van Shkodër.
Lees maar verder op pagina 7.