Galičnik, Struga, Ohrid en Bitola
Chris: Verwachtingsvol zoeken we langs het Macedoonse Mavrovo-meer naar de toegangsweg van het hoog in de bergen gelegen trouwdorp Galičnik. Het meer zelf ligt trouwens al op een hoogte van 1218, eerst enkele korte steile haarspeldjes door een bos omhoog.
Al gauw zien we sneeuw langs de kant van de weg liggen, en dit wordt steeds meer! Dan komt er een splitsing tegen een bergwand, tot nu toe hebben we altijd links gekozen, en nu kan het ook niet anders, want rechts is nog niet ontsneeuwd. Op sommige stukken langs de bergwand is het erg blubberig, al is de weg van asfalt, de sneeuwschuiver kon soms niet goed bepalen waar het asfalt was.
Dan rijden we tussen metershoge sneeuwwallen door en komen we eindelijk op de ongeveer op 1700 meter gelegen hoogvlakte, de sneeuw is hier grotendeels al weg gesmolten. Er volgt nog een klein pasje, dan weer een hoogvlakte met mooie sneeuwsculpturen. Tenslotte dalen we langzaam weer tot we op een hoogte van 1450 meter het dorp Galičnik bereiken. Twee mensen zitten in de zon op een terrasje bij een winkeltje, verder zien we hier niemand.
We rijden via een heel steil en smal weggetje naar onze trouwlocatie, de huwelijkse geloften zijn ondertussen wat uitgebreid en ook de termijn waarop we minimaal bij elkaar zullen blijven. Ons motto: zeg nooit “levenslang”, want dat kun je misschien helemaal niet waarmaken!
Na dit romantische intermezzo, rijden we weer naar beneden en zien we dus alles van de andere kant!
Prachtige route door het westen van Noord-Macedonië
Langs het meer en dan de mooie kloof van de Radika in. We slaan rechtsaf om op ons plekje “Albanski konjak” een broodje te smeren. Tsja, soms krijgen overnachtingsplekjes automatisch een naam, we waren hier tweemaal in 2011, de eerste keer zelfs nog gezwommen in de ijskoude rivier.
Als we langs het langgerekte stuwmeer van Debar rijden, zit er steeds een mercedes achter me, terwijl ik ruim afstand hou van een vrachtwagen. Erg veel bochten hier, maar de mercedes wil inhalen. Hij probeert het diverse malen, zit soms al naast me, maar durft dan toch net niet. Op een lang recht stuk weer twijfelen, ik doe mijn richtingaanwijzer naar rechts en rem, zo, eindelijk er voorbij! Nu kunnen we genieten van exact hetzelfde tafereel, maar dan bij die vrachtwagen. Na nog enkele vruchteloze pogingen, waar het volgens ons makkelijk zou kunnen, slaat de mercedes vlak voor Struga af.
Lieve camping Rino
We vinden gemakkelijk camping Rino aan het Ohrid-meer en worden hartelijk welkom geheten door Arbre met koffie en raki! We krijgen een plastic kaartje met nr. 2 erop en kunnen alle eventuele versnaperingen op de rekening laten zetten. Er staan enkele campers en busjes en we maken even kort kennis met onze Oostenrijkse buren, een jong stel.
Dan op de fiets naar het zeven kilometer zuidelijker gelegen Radozda, alwaar een mooi grotkerkje te bezichtigen is. We fietsen langs het meer, eerst door enkele poorten van een klooster en dan door een grintbak, dat als strand dient bij een hotel.
Relaxen in Radozda
Voorbij Radozda vragen we aan een Albanese koeienherder, die in het gras ligt met zijn mobieltje, of het pad verder doorgaat naar de Albanese grens. Hij snapt het niet en aangezien het pad hier wat omhoog gaat, besluiten we terug te gaan naar Radozda, waar we een lekker koude Skopsko bestellen op een terras boven het water en op een ander terras nog één. Dan eten we heerlijke vis in het derde restaurant “Two pearls”. Als toetje heerlijke tulumbe en baklava. Helemaal dat grotkerkje nog niet gezien!
Terug op de camping nog een paar biertjes op het terrasje aan het water, we horen Albanees praten aan de buurtafels. Als het koud wordt, pakken we de stoovjes erbij, een groepje jongelui op de camping lost dit probleem op door een klein vuurtje te maken.
19 april
De neef van Arbre legt uit, waarom we Albanees hoorden praten gisteren, zij zijn zelf ook Albanees. Helaas worden Albanezen nog steeds enorm gediscrimineerd en genegeerd. In Griekenland mag de eigen taal niet gesproken worden bijvoorbeeld.
We bestellen een omeletten-ontbijt op het terras. In het meer zien we een paar futen, ze duiken pal voor ons busje steeds onder water en elke duik levert zo een spartelend hapje op. Dan ontdekken we twee baltsende futen, de nekkragen worden opgezet en ze maken grappige bewegingen.
Ik geniet van een dun straaltje warme douche, bij Ton is het koud. Dan ontdekken we een andere douche met een warme dikke straal, zullen we hier nog een nachtje blijven dan?
De moeder van de neef heeft in Duitsland drie jaar voor kok geleerd, de opa heeft de gratis koffie bedacht, die elke ochtend overvloedig op de camping rond gebracht wordt. Echte Albanese gastvrijheid dus!
Balkanstadjes te fiets: Ohrid
In Struga zien we mooie handdoeken met Albanese en Macedonische vlaggen, 10 euro per stuk. We gaan met het busje naar Ohrid, dit is ongeveer 18 kilometer verderop. Nadat we het busje ergens in de schaduw hebben geparkeerd, fietsen we naar het centrum. In een lange en mooi geplaveide winkelstraat kopen we een nieuwe geheugenkaart voor de camera van 64 G voor ongeveer 40 euro, zo kunnen we even weer zo’n 9000 foto’s maken!
We eten een vissoepje aan het meer en fietsen dan langs de boulevard naar het monument van A. den Doolaard. Eigenlijk te sneu om te vertellen maar op de heenweg zagen we dat de bankjes aan de boulevard een nieuw groen likje verf kregen. Er werden kartonnen waarschuwingsbordjes bij gezet, maar daar waren er niet zo heel veel van. Op de terugweg zagen we een man met drie groene strepen op zijn nette broek een beetje verdwaasd en boos aan het bankje voelen!
Terug in de oude stad omhoog, er moet hier ergens een oud amfitheater tussen de huizen liggen. De oude huizen worden naar boven toe steeds wijder. Dit is vanwege de belasting die over het grondoppervlak moet worden betaald, haha!
Onderaan wat trappen, laten we de fietsen staan en vragen aan twee meisjes waar het amfitheater is.
Behalve de oude stad tegen de helling van de burchtheuvel, is Ohrid goed te befietsen.
Sveti Naum
Het busje staat ondertussen al lang niet meer in de schaduw. We besluiten ook nog even naar het beroemde Sveti Naum te gaan. De ons zo bekende en prachtige route langs de oostkant van het meer, is geen straf om te rijden. Bij de toegangsweg naar het Prespameer staat een busje, we vragen of hij weet of er nog sneeuw op deze hooggelegen route ligt. Hij denkt van niet, maar zegt wel dat je op deze route geen haast moet hebben, omrijden is sneller!
In Sveti Naum kijken we eerst bij de heldere bronnen.
We waren hier ook in 2007, het is vlak voor het Sveti Naum naar links.
De bronnen bij Sveti Naum zijn ook mooi en er kan op gevaren worden. Bovendien zijn er veel restaurantjes bij het water, mooi onderhouden tuinen met pauwen (zelfs een witte pauw!), een aardig klooster en erg veel souvenirkraampjes.
Er zijn nu flink wat wolken, dus wat doen we? De bergroute naar het Prespameer of toch terug naar de prettige camping Rino. We kiezen dit keer voor het gemak, bovendien moeten we vanaf de camping ook nog even naar Struga fietsen!
Balkanstadjes te fiets: Struga
Dat doen we dus ’s avonds, het is ongeveer 4 km vlak fietsen en het spaarzame verkeer houdt voldoende afstand. We doen wat terrasjes en kijken naar de flanerende bevolking.
We zijn onder de indruk van de enorme hoeveelheid water die hier in de Drin terecht komt. Ze hebben houten schotten geplaatst, zodat er stroomafwaarts minder overlast is. Hierdoor is het waterpeil in het meer iets hoger. We zagen op onze route gisteren al overstroomde bossen langs de Drin en op de camping is de oever en het terras iets overstroomd.
Terug fietsen voordat het donker wordt, lijkt ons wel zo veilig. Dus we eten in het restaurant op de camping. Binnen te rokerig, dus op het nu koude terras aan het water. Uitgeput gaan we alweer slapen om een uur of 22.00.
20 april
Nog even genieten van het prachtige uitzicht op het altijd weer betoverend mooie meer, de besneeuwde bergen en natuurlijk van de snelle wifi. De zon schijnt maar op het terras is het wat winderig, we gaan bij ons busje zitten. Prompt wordt er een klein tafeltje voor ons geregeld voor ons omelettenontbijt. De douche aan de zijkant van het gebouw is inderdaad heerlijk! Om half twaalf toch maar weer op pad, we worden uitgezwaaid en niet alleen door de achtergebleven gasten!
Balkanstadjes te fiets: Bitola
Via Struga, Ohrid en Resen naar Bitola is krap 100 km, maar wel veel bochtenwerk. In Bitola eerst maar even de tank vol met goedkopere diesel, de fietsen eraf en hup, naar het centrum. In de lange winkelstraat Shirok Sokak, die vroeger Marshal Tito heette, zijn veel winkeltjes, restaurantjes en barretjes. We eten hier wat eenvoudige snackjes.
Door de vele consulaten heeft het stadje een Europese uitstraling. Mustapha Kemal (beter bekend als Atatürk) studeerde hier aan de militaire academie, dit is nu een museum. In die tijd raakte hij verliefd op een mooie dame, die hem elke dag opwachtte vanaf haar balkon. Door haar vader is de liefde stuk gelopen. Bij elk leuk balkonnetje in de Shirok Sokak, denken we aan deze romantische liefde.
Aan het einde van de flaneerstraat is op het Magnoliaplein een standbeeld van Philip II, de vader van Alexander de Grote.
Hier staat ook een klokkentoren met een kruis erop, het symbool van Bitola. Elke zes uur speelt de klok een liedje: “Bitola is mijn geboorteplaats”. Aan de andere kant van het gekanaliseerde watertje, de Dragor, dat Bitola van oost naar west doorkruist, is de overdekte markt.
Op zoek naar Heraclea
Hierachter lag vroeger de Joodse wijk, tijdens de holocaust is de hele populatie verdwenen. Een laatste feitje over deze stad: de weduwe van dictator Enver Hoxha, is hier geboren.
Ton koopt nog ergens een hoedje tegen de zon en dan hebben we wat moeite om te fiets het busje weer terug te vinden.
Dan op zoek naar de 2 kilometer ten zuiden van de stad gelegen opgravingen “Heraclea”, in de vierde eeuw voor Christus gesticht door Philippus II, de vader van Alexander dus. Het ligt aan de Via Egnatia, en er is nog veel om opgegraven te worden. Vanuit het centrum staat er één bord, en zoek het daarna zelf maar uit. Diverse malen rijden we Bitola in en uit, soms hoopvol achter touringcars aan, die het kennelijk ook niet kunnen vinden. Uiteindelijk vinden we de parkeerplaats en door een hek zien we de opgravingen liggen. Ach, we hebben dit soort opgravingen al zo vaak gezien…
Alweer een heerlijke overnachtingsplek
We volgen een pad de heuvels in en vinden daar een fijne overnachtingsplek.
Een vlak keerrondje in de heuvels, wat koeienpaadjes lopen nog verder. Een roofvogel cirkelt boven ons. We horen koekoeken, een specht, merels en kraaien. En kalkoenen en ganzen van de boerderij, die een stuk terug lag. En de zoemende bijen van de bijenkastjes hier. We lezen eerst in de schaduw en later in de zon. Als de zon achter de heuvel verdwijnt, wordt het fris.
21 april
We lezen verder in onze spannende boeken. Eén man loopt eens voorbij, verder zien we niemand hier. Ja, een schildpad.
Vrolijk rijden we weer langs de oude opgravingen, doen boodschappen in een buurtsuper en rijden dan naar de grens met Griekenland, dit is slechts een paar kilometer. Lees verder op pagina 6.