Elbasan en Peshkopi
Chris: We bereiden ons voor op het bezoek aan de Albanese familie, waar we al een keer of tien zijn geweest. In Cërrik kopen we drie dozen met lekkere dingen. En we vinden een leuke kaart voor Drrita haar huwelijk. Niet te geloven, het meisje dat zo schuchter was tijdens onze eerste ontmoeting met deze Albanese familie is 11 jaar later een prachtige dame geworden!
We komen tot de ontdekking dat de route naar Gramsh nu niet meer langs hun huisje voert, maar langs een groot stuwmeer. Oké, dan pakken we verderop wel de weg terug, precies om 16.00 komen we aan, zoals afgesproken! Het hek is dicht, ik zie oma Lemeh ergens in het gras zitten. Ze komt ons hartelijk begroeten en doet het hek open.
Spendie blijkt op een tractor in Griekenland te werken en de vier zonen van Spendie en Fadmira zijn enorm gegroeid. De oudste twee, de nu 14 jarige Dennis en de 12 jarige Flori, moeten nu hun vader weg is, veel werk doen. Dennis laat trots het eelt op zijn handen zien!
Op de tegenoverliggende helling zijn twee mensen aan het maaien, we zwaaien, het blijken Alban en een buurjongen. Even later komt Alban, bezweet van het werk boven op de berg, naar beneden om ons te begroeten, hij spreekt nu gelukkig een beetje Engels. Even later komt Drrita ook, zij zal in november gaan trouwen! Het feest is in Elbasan. Helaas kan haar toekomstige echtgenoot vanavond niet komen om kennis te maken.
Na de koffie met raki, gaan we volleyballen op de schuine weg, een verroest hek is het net en het andere “team” staat in een vrij vlak grasveldje. Zelfs oma Lemeh komt mee doen.
Het houtfornuis staat op het terras en Fadmira is druk bezig met de voorbereidingen van de maaltijd.
Gevaarlijk!
Het licht in de badkamer is stuk en Alban vraagt of ik met onze zaklamp bij wil schijnen als hij het bolletje vervangt. Hij draait het peertje uit de lamp van de slaapkamer en wil daarna het peertje uit de badkamer eruit halen. Een gedeelte van de fitting blijft echter zitten. Alban denkt dat het elektra eraf is en probeert met zijn vinger het eruit te peuteren. Hij krijgt een schok! Ik gil!
Hij kijkt me wat meewarig aan: “rustig maar!” Twee vingers zijn helemaal zwart, hij probeert dit eraf te wassen. Met natte handen wil hij verder gaan. Ik verbied het hem. Toch een beetje geschrokken, pakt hij de bezemsteel en klikt daarmee de stoppen om.
We eten weer geitenvlees, Ton en ik krijgen als eregasten elk een halve kop. Na een paar probeerhapjes met vieze gezichten, geven we dit “erehapje” aan opa Tsjammie en oma Lemeh. Gelukkig snappen ze ondertussen wel dat we niet van hersenen houden! Verder is het eten weer heerlijk en eigenlijk altijd hetzelfde! Salade, patatjes, brood en van die korrelige karnemelk. Na het eten kijken we nog wat t.v. en we gaan vrij vroeg slapen.
26 april
Om 6.00 horen we alweer een familielid hout kappen. Dennis laat de kraan lopen om de koe te laten drinken.
Na de koffie met een hardgekookt ei, nemen we afscheid en geven envelopjes aan Tsjammie en Drrita. Dan blijkt dat Tsjammie met ons mee gaat naar Elbasan. Om geld op te halen dat vanuit Griekenland is verstuurd. Een andere zoon van Tsjammie (Tani) werkt daar nu ook weer in een pizzarestaurant, dus gelukkig is hij weer vrij!
We zetten Tsjammie af in het centrum van Elbasan.
Resten van de oude Via Egnatia
En rijden dan weer een stukje terug omdat we de resten van de Romeinse brug over de brede river de Shkumbin willen zien. Dit was een onderdeel van de oude via Egnatia, die helemaal vanaf de Albanese kust bij Durrës naar het Griekse Thessaloniki liep.
Ondanks het nu hoge water zien we de brugpijlers staan, een andere keer gaan we nog wel eens op zoek naar andere originele resten van de tot de verbeelding sprekende oude route, ik heb daar namelijk een boekje van.
Wij rijden terug naar het centrum van Elbasan, waar de via Egnatia ook dwars doorheen liep, de straat heet nog steeds zo. We lopen hier rond, maar deze vlak gelegen stad is ook prima op de fiets te bezoeken.
We drinken ergens koffie en happen een broodje weg, Ton geeft zijn laatste stuk aan een bedelende vrouw met kindje op de arm, ze kijkt verbaasd. En dan komen we totaal onverwacht Nedjemieje tegen, de moeder van Drrita en Alban.
Onverharde bergroute
In Librazhd doen we boodschappen en dan willen we nogmaals een lange onverharde bergroute doen, die de vorige keer verstoord werd doordat we een man een lift gaven , die graag heel snel naar zijn dochter in het ziekenhuis wilde. We zien meteen een leuk bord:
De eerste 12 kilometer is mooi asfalt en dan weer een heerlijke gravelroute! De weg is niet slecht, de tweede helft gaat via een westelijker route.
Na 55 kilometer vinden we een mooie overnachtingsplek!
Vanaf de weg wordt er naar ons getoeterd en gezwaaid, leuk! We lezen in de schaduw en kijken af en toe op om van het weidse uitzicht te genieten. In de verte zien we het Macedoonse stadje Debar liggen, evenals een stukje van het stuwmeer. Een paar stukjes van de rivier de Drin zien we ook. Op de Albanees Macedoonse grensbergen ligt nog sneeuw, maar dat zien we als het ware wegsmelten.
Kampvuurtje
Dit is zo’n plek waar we onze belofte kunnen waarmaken. Onlangs, toen we merkten dat we bijna nooit meer een kampvuurtje maakten, hebben we besloten dat we op elke wat langere reis, minimaal één keer een vuurtje gaan maken. Mits het land en het weer het toestaat, natuurlijk. Enthousiast beginnen we een enorme hoeveelheid mooi droog hout te sprokkelen, er ligt genoeg! De sterrenhemel is hier prachtig en als we er maar geen genoeg van krijgen, zoeken we in het donker nog meer hout. Supergaaf!
27 april
Met uitzicht op het Korab-gebergte douchen we elkaar met flessen badwater, opgewarmd in de zon. Het drinkwater is op en ik schuif op mijn buik onder het bed om de reservetank te pakken, dan hoeven we de fietsen er niet af te halen. We lezen in onze spannende boeken en om 10.30 rijden we de overige 10 kilometer gravelweg en dan asfalt naar Peshkopi.
Gastvrijheid op een minicamping
Op dit stuk rijdt men erg hard en er zijn veel drempel-achtige obstakels.
In Peshkopi willen we even bij een minicamping met goede recensies kijken en wat foto’s maken voor op onze pagina met Albanese campings , maar het ziet er zo leuk uit, dat we blijven! We krijgen onmiddellijk Turkse koffie met een zoet bessensapje aangeboden, de bessen heeft de eigenaresse zelf geplukt. We mogen ook met de tuinslang het stof wel even van de fietsen spoelen.
Haar zoontje vindt dit interessant genoeg om te imiteren met zijn kleine fietsje. Als we op het punt staan om op de fiets het stadje te bezoeken, krijgen we warme vers gebakken spinaziebürek aangeboden! En even later komt ze met zoute melkdrank aangelopen, wat superlief allemaal!
Balkanstadjes te fiets: Peshkopi
In het stadje flaneren we te fiets op de vernieuwde boulevard.
Op een terrasje zitten we lekker te observeren. Een jongen loopt met een opvallende witte wasmand naar rechts en even later met dezelfde wasmand, maar dan roze, naar links. Moest hij van zijn moeder terug naar de winkel, omdat zij liever een roze wasmand had? De hardwerkende stratenveegmevrouw wordt door de mensen naast ons uitgenodigd en krijgt iets te drinken, met een taartje erbij. Iets te vieren? En ga zo maar door.
We fietsen terug naar de camping.
Even relaxen op de camping. Een Duits camperbusje en een Nederlands stel met twee kleine kinderen arriveren. Deze laatsten zijn op de fiets!
Voor het avondeten vertrekken we weer naar het leuke stadje. We zitten op een leuk terras, maar de bediening is wat chaotisch. De kok is er ook nog niet.
We zeggen dat we voorafjes willen en dan de hoofdgerechten als de kok er is. Toch komt Ton’s hoofdgerecht wel en we eten het alvast samen op.
We flaneren nog wat en fietsen terug naar de camping.
28 april
We ontbijten aan de picknicktafel samen met het Nederlandse gezin.
Zware fietstocht!
Zij zijn met vier personen en twee fietsen, met de auto naar Ancona gereisd en dan met de boot over naar Igoumenitsa. Zij zijn o.a. de Llogara-pas op gefietst, dat was vooral mentaal erg zwaar, want er moesten ook liedjes voor de kleintjes gezongen worden. Duizend hoogtemeters op fietsen lijkt ons fysiek ook erg zwaar!
We betalen de camping, inclusief ontbijt nog geen 20 euro! Klik hier voor ons stukje over deze gastvrije camping inclusief de precieze locatie.
Bij een klein winkeltje wat boodschappen en vers brood bij een “buke furre” (warme bakker) en dan rijden we richting Kukës, voor de zekerheid vragen we nog even aan een jonge knul of we op de juiste route zitten. Zijn ogen stralen als hij dit ons in correct Engels kan bevestigen.
We hadden vanochtend aan de fietsfamilie uitgelegd dat de route aan de westkant van de Drin erg mooi is maar wel erg slecht. De oostelijke route, die wij nu nemen, is inderdaad nu geheel geasfalteerd! Bovendien is deze route ook heel erg mooi en rustig (op het eerste en laatste stuk na). In 2010 sliepen wij bij dit monument.
