Cappadocië
Chris: We willen wel eens zo’n ondergrondse stad bezichtigen. Er schijnen er meer dan honderd te zijn in deze omgeving, maar ze zijn niet allemaal toegankelijk voor publiek. In Gaziemir is sinds juni 2007 een nieuwe stad open, een gedeelte is al geopend en men is nog bezig met verdere exploratie.
Het dorp ligt rechts van de doorgaande weg Ihlara-Derinkuyu en is goed aangegeven, een asfalt weggetje van 1 km brengt je naar de bezienswaardigheid in het kleine dorp. De entree bedraagt 5 lira p.p. en parkeren is gratis, een man met een cowboyhoed beheert het geheel.
Nu eerst maar eens die pannenkoek, hier komen we er pas achter dat dit gözleme heet.
Je kunt de stad op eigen houtje bezichtigen, heel erg leuk: wijnmakerij met oude kruiken, kerk, gevangenis (achter de kerk!), gastenverblijven met ruimtes voor de kamelen, dierenverblijven, opslag voor gedroogd voedsel, slaapkamers met stromend water en kachels, keuken met tandoori (klei-oven), uitkijkpunten, trappetjes, doorkruipgangetjes, enz. De man met de hoed komt nog wat vertellen.
We nemen nog een gözleme, dit keer gevuld met gekruide aardappel, ook erg lekker. De gids vertelt nog wat. De bus met toeristen die er net ook was, is alweer vertrokken.
Zwemmen in een ijskoude krater
Een kleine 10 kilometer verder is het meer Acıgöl, we willen hier vrij kamperen maar er is teveel wind. Het is wel erg mooi!!
Er staan vier Turkse mannen tot hun knieën met opgestroopte broeken in een vreemd plasje. “Lekker warm” zeggen ze, en inderdaad het water is hier zo’n 30°C en ze zijn aan het graven voor nog heter water. Eén van hen laat ons een borrelend gat zien: ook 30°C met zwavelgeur.
Ik trek mijn zwemkleding aan en ga eerst in het warme voetenbadje, één man met gewrichtsklachten zit er op een omgekeerde emmer terwijl zijn vrienden op zoek gaan naar nog heilzamer water.
Dan het diepe kraterwater in en dat is toch koud!
Ton vindt het hier te koud, okee, we gaan wel op camping Kaya in Cappadocia overnachten. Eerst eten we pide in Nevşehir. Camping Kaya is helaas veel te druk, bah, we zoeken wel een rustiger plek. En dat vinden we, dwars door Cappadocia, waar door de touringcars de mooie rotspunten haast niet meer te zien zijn, aan de rivier de Kızılırmak: een mooie, rustige plek met knotwilgen en een “zwemplek”. Ton laat eerst de douchezak vollopen en zakt daar bij steeds een halve meter diep in de blubber, dan maar zonder crocks even op de buik en even op de rug liggen en ook hij is weer fris.
Als er een vijftal jongelui komen keten bij de rivier en iemand anders rijdt weg van een mooiere plek, rijden wij daar snel heen: meer privacy hier.
Voor de derde achtereenvolgende dag blijft de zon aan de westelijke hemel hardnekkig achter de wolken hangen, typische Turks? We verkennen het pad langs de rivier en maken ’s avonds weer een gezellig kampvuurtje.
De gekleurde rotspunten van Cappadocia
3 mei
We liggen er een half uurtje langer in en de temperatuur in ’t busje stijgt meteen tot boven de 20°C, we kunnen zo douchen! Dan gaan we Cappadocia bekijken, we hebben geen zin om bij die drukke openluchtmuseums tussen de touringcars en de souvenirverkopers te gaan staan, dus we stoppen op de wat onbekendere plekken. Het landschap is inderdaad indrukwekkend, de rotspunten en feeënschoorstenen zijn er in de kleuren blauw, geel, roze, groen, rood, wit en oranje… De vormen door erosie nog bijzonderder!
Dan zijn we het bekijken van toeristen zat.
En rijden naar Avanos waar we voor 2 lira een uur mogen parkeren. We eten in een soort kouwekakrestaurant, vergane glorie, “ja, kom maar binnen, achter hebben we een tuin”, als je die ziet, lach je je dood:
De obers zijn erg correct en formeel en de overige clientèle (ja, die is hier!, meestal zitten we alleen in een restaurant) arrogant en/of bekakt. Het eten is lekker, weinig en duur. Ton heeft een gerecht met de naam: fantasie van de kok (met vijf frieten). Aan een ander tafeltje zien we een ober een kleipot kapot hakken, het deksel vliegt ergens onder een tafel.
Als we nog wat boodschappen regelen, vragen we een (andere) parkeerwachter hoeveel tijd we nog hebben. Hij antwoordt: “one hour, one lira”. Ha, ha, we zijn gefopt door de vorige!
Waanzinnig warm zwembad
Buiten Avanos vullen we bij een van de waterkraantjes onze voorraad badwater bij, nu nog zo’n 10 minuten rijden naar Yali Camping, in het dorp Bayramhacı Içmesi rechtsaf, gevonden via een internettip. Er is een warme bron van 45°C en de eigenaar heeft binnen en buiten een fijn zwembad (zonder zwavellucht!) aangelegd met kleedhokjes, koude douches en wc’s. Het water in het zwembad zal ongeveer 37°C zijn, zalig warm! Een dikke buis vult continue het geheel bij met heet water, gratis uit de aarde! Op het erf kunnen we overnachten, 15 lira p.p. inclusief zwembadgebruik.
Een leuk Duits stel met een baby komt ook zwemmen, ze hadden ons op het strand bij Cirali al gezien en herkennen ons. Het meisje wordt binnenkort 1 jaar en vindt het zwembad helemaal geweldig! Ze slapen in een pension in de buurt.
We maken een sateetje en als we de afwas doen komt er een meneer bij ons kijken, hij praat alleen Turks en bewondert ons busje en de inhoud. Als ik een gebaar maak dat het koud begint te worden nodigt hij ons meteen uit voor thee in zijn warme huis. Als we niet snel genoeg de afwas afmaken, komt hij alweer kijken waar we blijven. Ik gris nog even snel een bakje speculaas mee om aan te bieden.
Op de Turkse thee
Zijn huis bestaat uit één kamer, je staat meteen binnen, er is rondom een grote bank, een bureau, een wandmeubel en een kledingkast. Verder een grote landkaart van Turkije en een wereldkaart. De t.v. staat aan en er is net een Turkse duikster doodgegaan bij een poging een diepterecord zonder perslucht te verbeteren. De man zegt dat haar hart het heeft begeven. (Later speurwerk op internet vertelt dat deze vrouw in Kaş woont en de poging toch heeft overleefd!) Als hij even later wordt gebeld en tien minuten weg moet, geeft hij ons de afstandbediening. Er zijn 247 zenders!
Hij komt terug met een dienblad met theeglazen, pakt de pot van de kachel en schenkt de glazen halfvol met sterke thee, de andere helft met heet water uit het andere gedeelte van de theepot. We praten o.a. met behulp van het fotoboekje dat we speciaal voor dit soort gelegenheden hebben meegenomen. We komen ook te weten wat zijn kinderen en broers doen met behulp van een woordenboekje. Het is bloedheet door de houtkachel en we vragen ons af waarom ze geen systeem hebben bedacht om de huizen (de familie heeft er drie) met het warme water te verwarmen. We nemen afscheid van deze supervriendelijke meneer.
Door de hitte en loomte van de thee en de kachel hebben we geen zin meer om nog in het hete zwembad naar de sterrenhemel te kijken, maar als je hier zelf ooit bent moet je dat beslist uitproberen. Lees maar verder op pagina 13.