Gouden kaas
In de Servische stad Sremska Mitrovica pinnen we Servische dinars in het centrum vlakbij een enorme voetgangersbrug over de Sava. We vinden iets naar het oosten de autobrug over de Sava en vandaar wordt een camping aangegeven met grote borden.
Deze camping heeft heel goede recensies op internet en er is iets bijzonders bij: een ezelinnenkaasmakerij! Maar eerst eten we bij de voetgangersbrug in een restaurant op het water: het is niet veel soeps, ze hebben alleen pizza en hele vette salades.
Een paar kilometer verder vinden we de uitstekend aangegeven camping in het dorp Zasavica. Het is een langwerpig klein veldje met bomen en een kerkachtig sanitairgebouw, met prachtig (en ook nog handig!) sanitair. Verder is er een keuken en een overdekt zitgedeelte met open haard. Receptionist Daniel heet ons hartelijk welkom en we installeren ons aan de stroomvoorziening. Het kost 22 euro / 2530 dinar incl. elektrisch.
De zon schijnt en het is lekker warm. Dan komt er een meneer op een brommertje, hij heeft een moeilijke Servische naam, maar je mag hem “Coca Cola” noemen, we krijgen beide een hand. Het blijkt dat Daniel naar huis gaat en dat Coca Cola de hele avond en nacht over ons gaat waken! (we zijn en blijven de enige gasten)
De enthousiaste campingeigenaar
Dan komt de eigenaar zich voorstellen: Jovan Vukadinovic. Hij spreekt goed Engels. De ezelinnenfarm is zo’n 300 meter verderop aan de rivier, een zij-arm van de Sava. Hij is helemaal enthousiast over dit natuurgebied en de oude diersoorten en gewassen, we moeten morgen maar even (gratis) komen kijken. Hij laat ons de verpakking zien van 100 gram ezelinnenmelkkaas, prachtig, het lijkt op een goudstaafje en de prijs is dan ook ongeveer 1000 euro per kilogram kaas!
Dan vertelt hij dat hij de Servische tennisspeler Djokovic, die een restaurantketen heeft, de totale omzet van de ezelinnenkaas heeft aangeboden, maar helaas is deze deal niet doorgegaan. Hij laat een filmpje zien waarin Djokovic het na een wedstrijd twee minuten lang over deze kaas heeft, geweldige reclame! Er wordt slechts 100 kg per jaar geproduceerd, maar tot in Angola en China weet men ervan! Hij laat ons een uitgeknipt Nederlands artikel zien van de Leeuwarder Courant van vorige maand.
En weten jullie wel dat er ook Nederlandse subsidie in dit project zit? Er is in het naastgelegen natuurgebied een looppad uitgezet van acht kilometer. Alleen Nederlanders die op de camping verblijven zijn gek genoeg om dat hele eind te lopen. Serviërs verstaan namelijk onder een dagje uit: lekker zitten, iets eten en drinken, evt. een boottochtje maken en de kinderen laten spelen.
Ton: Op de camping is een aangelopen kat, die door bijna iedereen geliefd is, maar niet door ons. Dus waterflessen hielden haar op afstand. Ze brengt Jovan een muis, ze speelt er alleen maar mee, kutbeest. Ze slaat steeds met haar poot naar de muis die probeert bij een muur omhoog te klimmen. Ik pak de muis en loop ermee naar het grasveld, en hup, weg is hij. De kat snapt er niks van!
De ezelinnenfarm
11 september
Chris: Een beetje regen gehad vannacht. Een aardige jongedame komt het ontbijt brengen, dat we gisteren hadden besteld: twee goed gevulde bürek en twee hele broden (wij dachten bolletjes). Ze neemt de plek in van de nachtwaker en gaat alles eens goed poetsen.
Even later komt ze ons vertellen dat Jovan haar heeft gebeld om te zeggen dat er om 10.00 uur een buslading Engelse toeristen komt kijken naar een presentatie over het project en dat wij ook welkom zijn. Als we de 300 meter lopen zien we Jovan voorbij rijden en zelfs de kassajuffrouw weet al van onze komst, erg attent allemaal! We luisteren even naar de presentatie, slaan de sterke drank op dit tijdstip nog maar even af, krijgen een trosje van een bijzondere druivensoort, beklimmen de uitkijktoren en bekijken alle bijzondere dieren:
Het is weer een erg leuk begin van de dag, we bevragen de jongedame nog even over mooie dingen in Belgrado en dan vertrekken we naar deze hoofdstad, waar we al vrij vaak over de autoput dwars doorheen zijn gereden.
Het fort Kalemegdan in Belgrado
Ton: In Belgrado nemen we meteen na de brug over de Sava de afslag. We mengen ons in het drukke verkeer. Een grote vierbaansweg leidt ons naar het centrum, we rijden langzaam door en vinden het park met het fort Kalemegdan. We zoeken in zijstraatjes naar een parkeerplaats, maar het is net Amsterdam: allemaal vol. Dan plots is er een plekkie. We zetten hem neer, het is een groene zone, dus max. drie uur. Je moet je kenteken en parkeerplaatsnummer sms-sen naar 9113. Zeer modern, maar ja, dat werkt natuurlijk niet met een Nederlandse telefoon.
Dus we vertrekken maar weer en vinden vlak naast het fort aan de rivier een grote vrijwel lege parkeerplaats voor 50 cent per uur. We zetten de auto op het enige schaduwplekje, lopen terug naar de ingang, steken een drukke weg over en lopen via de “artiesteningang” het fort op. Na een lange klim komen we boven en zien, behalve een fotoshoot van een mooie dame, de Sava en de Donau samen komen.
We lopen langs kraampjes en door het park richting een winkelstraat.
De luxe winkelstraat van Belgrado
Chris: Deze straat heet Knez Mihajla en we eten er heel erg lekker: boterzachte biefstukken in extreem lekkere sauzen.
Een oudere vrouw komt bij ons bedelen en even later worden we “getrakteerd” op accordeonmelancholie. We doen wat inkopen en kijken rustig rond.
We lopen terug naar het busje, weer via die drukke verkeersweg waar men geen rekening heeft gehouden dat er ook wel eens voetgangers lopen. Op een gegeven moment zie ik Ton zich klein maken tegen een muurtje, er komt een tram de bocht om scheuren!
We verlaten vlot Belgrado weer, zoeken zo’n 60 kilometer zuidwaarts naar een mooi strand aan de rivier de Morava, dit blijkt een lelijke zandafgraving. Dus we rijden weer naar onze bekende overnachtingsplek, die we “het Spielgelmeer” noemen. Het ziet er net weer even anders uit, meer begroeiing vooral, maar er is niemand.
We genieten nog even van de zon en een wandeling. Als we gaan slapen gaat het regenen.
12 september
In het nabijgelegen Požarevac doen we boodschappen in een grote DIS-supermarkt. Dan rijden we een beetje fout, maar via Kostolac komen we ook wel bij de Donau. Lees verder op pagina 3.