Pešter en perencamping
In het uiterste zuidwesten van Servië vinden we vlakbij het stadje Tutin een fijne overnachtingsplek met mooi uitzicht, slechts door een paar bosjes afgeschermd van de doorgaande weg, waar een stoet van zo’n 20 toeterende auto’s richting bruiloftsfeest gaat. Aan de andere kant zien we een man op een trekker aan het ploegen, opa, oma en dochtertje zijn ook gezellig mee. Uiteindelijk vertrekt het hele spul op de trekker, opa zittend op de ploeg.
Een oude en stramme man rijdt in een kleine auto beneden over een graspad, hekje open, auto erdoor, hekje dicht, uiteindelijk rijdt hij naar boven, vlak langs ons en zijn auto blijkt helemaal vol met hooi te zitten! Vier koeien met bellen zoeken hun weg naar boven en tegen zonsondergang is alles rustig en gaan wij vanwege de kou alweer in het busje zitten.
We zitten op zo’n 1000 meter hoogte en de lucht is helder, dat zal wel weer een koude nacht worden. We horen de imam zingen. Ik zoek nog wat hout voor een kampvuur, maar het is daar zelfs te koud voor, dan wordt je immers maar aan één kant warm. Dus we blijven lekker voorin zitten voor een goed gesprek.
21 september
Het ijs staat op het voorraam en ik rij het busje naar voren zodat de zon haar kracht kan tonen. Dan volgt een grote schoonmaakactie: bed verschonen, luchten en het busje wat herinrichten.
De authentieke hoogvlakte Pešter
Om 10 uur gaan we op reis om het Peštergebergte, een hoogvlakte op zo’n 1200 meter te doorkruisen. De weg is erg goed en nieuw. We rijden langs vele gekleurde huisjes, lemen schuurtjes met daken van stro, soms met muren van gevlochten wilgentakken, balen hooi, koeien, schapen, herders met mobieltjes, wilde paarden, moskeetjes, het is hier prachtig!
In de dorpen is de weg soms nog niet helemaal geasfalteerd en ook nog een stuk van zo’n 10 kilometer vlak voor Sjenica, waar de weg door een prachtig berglandschap gaat met heel weinig bebouwing.
In Sjenica kunnen we pinnen, we kopen een brood voor 50 cent en wachten in een restaurant op twee onbekende gerechten en de salade van gegrilde groenten die we bij onze buurmannen op tafel hebben aangewezen. De ober is zeer gedienstig en lief, de gerechten blijken een gevulde wat zoute platte gehaktbal en in cornflakes gebakken kip. Ik krijg de sleutel van het toilet, want die zit i.t.t. de heren op slot, beide superschoon trouwens.
In een moslimwinkel verwijst men ons voor bier naar de slager, waar we mooie schapenkoppen zien. Als we een foto willen maken, draait de caissière één kop nog even om, glazige ogen staren ons aan…
Iets ten zuiden van deze plaats is een bron met twee molenhuisjes in een mooi keteldal, mooie plek om vrij te kamperen, maar het is er nu wat winderig en koud.
Een man uit Sarajevo met een elegante pet vertelt dat op deze plek elk jaar rond 6 mei een feest wordt gehouden met dansen in traditionele kleding.
Een traditioneel ontbijt
We rijden verder en proberen aan het Zlatarsko stuwmeer een plek te scoren, dit lukt niet aan het meer, niet met uitzicht op het meer maar wel in een dennenbos met vliegenzwammen, lekker beschut en vanwege wolken een veel minder koude nacht dan gisteren.
22 september
We rijden een prachtige bergweg met zicht op het stuwmeer verder af en wachten nu in een landelijk restaurant op ons ontbijt. De inrichting is erg leuk: ladekastjes, bijzondere foto’s en lampen met katrolletjes.
Omelet o.i.d. hebben ze niet maar ze beloven ons een lokaal ontbijt. Wordt het vieze pap???
Niks geen vieze pap, ’t is een gevuld gebakken broodje, de vulling is kaas-romig en het kapje is extra krokant, heerlijk! Het heet: “komplet lepinja”.
Perencamping in Servië
Weer terug op de doorgaande weg, slaan we af naar de Šarganpas, maar vlak daarvoor (in het dorp Kremna) staat een camping aangegeven. Dat zien we voor het eerst in 10 dagen! We gaan kijken en het ziet er erg leuk uit. Een oudere man komt naar ons toe en wijst ons het elektrisch, het water en het sanitair (één douche en één toilet). We gaan met hem in een gezellig zitje zitten en krijgen raki aangeboden. Hij spreekt slechts een paar woorden Engels, maar dat is voldoende, hij weet met “pantomime” ook veel duidelijk te maken.
Hij stookt een bijzondere raki van “imperial” peren en dit kun je alleen op deze camping en in het nabijgelegen Mokra Gora kopen. Ton koopt een mooi verpakte fles voor 10 euro. De camping kost 18 euro incl. elektrisch. Hij vertelt dat 534 gasten vorig jaar op zijn camping hebben overnacht en dit jaar nu al 712 (inclusief ons). Hij attendeert ons op de facebookpagina van Viljamovka Mini Campsite en de vermelding op camping.info voor beoordelingen van anderen.
We installeren ons op de verder lege camping en even lijkt de zon te gaan schijnen, maar dat is niet zo. We wijden ons aan onze leesboeken. Na een paar uur zien we de eigenaar met zijn kromme rug hetzelfde ritueel met twee Zwitserse gasten uitvoeren. De Zwitsers rollen hun gele busje op de enige andere verharde plek in de schattige boomgaard, waar we nog een ingenieus systeem ontdekken om een schaap aan het spit te laten draaien (zie rechter foto).
Een koude nacht
’s Nachts gebruiken we het gordijn en een paar badlakens en nog wat kleren als extra deken (het was erg mooi weer toen we weg gingen, dus we hebben alleen een zomerdekbedje mee), we houden tevens onze sokken aan en nog hebben we het koud ’s nachts.
23 september
’s Ochtends vinden we dus ook een dikke laag ijs op de ramen. We praten even met het Zwitserse jonge stel, ze gaan de andere kant op. In Mokra Gora eten we omeletten met zicht op het treintje, dat in de vorm van een acht rijdt. Omdat we bijna 3 uur op het volgende treintje moeten wachten, vergeten we de aangeprezen houten stad, maar achteraf bekeken hadden we hier met de auto naar toe kunnen gaan en komt het treintje er niet eens langs. Na een paar kilometer zijn we bij de Bosnische grens. Lees verder op pagina 8.