Home ReisverhalenBalkan, westelijk Albanië najaar 2012

Albanië najaar 2012

door Chris
Albanië najaar 2012

Een knotsgekke familie…

Chris: We rijden de ons zo bekende bergweg weer op, we worden vanavond verwacht bij “de Albanese familie”, al zijn ze geen familie van ons. We bedenken dat we hen nu voor de zevende keer zullen ontmoeten! De eerste keer was in mei 2007 toen we vrij kampeerden op korte afstand van hun huis. We werden uitgenodigd op de koffie met raki! Sinds die tijd komen we elk jaar wel een keertje langs, soms met een missie, zoals de in Nederland gerepareerde beenprothese van Tsjammie (de opa), soms met helemaal niks, maar we zijn altijd welkom! Tussendoor hebben we nauwelijks contact.

We rijden hun erf op en Spendie (de zoon van Tsjammie en Lemeh) staat al met zijn armen wijd! En de meeste anderen komen aanlopen. Lemeh blijkt alweer in Griekenland te zijn bij familie, heel jammer. Spendie is heel blij met de cirkelzaag! Hij vindt het een goed merk.

We treffen gelukkig iedereen in goede gezondheid. Ik zal proberen uit te leggen hoe deze familie in elkaar zit: Opa Tsjammie en oma Lemeh hebben een aantal kinderen waarvan een deel met hun gezin inwonen, twee zijn er gestorven, o.a. de vader van Drita en Alban, en een paar wonen in Griekenland.
Nedjemieje I is de moeder van Drita en Alban, ze wonen sinds kort met zijn drieën aan de overkant van de weg in een tweekamer-huisje.

Spendie is getrouwd met Fadmira, ze hebben drie jongens: Dennis, Flori en Irvin. Irvin loopt al bijna los.

Een bokje wordt geslacht

Sinds schoondochter Nedjemieje aan de overkant van de weg woont, woont een ander gezin erbij in het hoofdhuis met vier kamers. Dit is Nedjemieje II met haar drie kleine meisjes: Vanesa, Madeleine en Aliesa. Haar man heet Flamur en die woont/werkt momenteel in een verderop gelegen stad Gramsh. Aliesa kan al kruipen.

Spendie vertelt dat ze ter ere van ons een bokje gaan slachten! En wij mogen dat fotograferen! Maar nu eerst koffie en raki. Dan pakt Spendie een mes en wenkt ons. We lopen achter hem aan naar het geitenverblijf. Hij scherpt het mes aan de stenen muur en opent het geitenhok.

Acht paar geitenogen kijken ons aan. Ze staan tussen takken met bladeren, die kaalgevreten als brandhout dienen. Spendie kiest een jong bokje. Nedjemieje II houdt de vier poten vast en Spendie snijdt met een moeilijk gezicht de keel door. Het bloed gutst naar buiten, Spendie snijdt ook het ruggenmerg door, zodat de geit niet lang hoeft te lijden.

Spendie draagt de geit naar het hok en gaat hem stropen. We gaan weer bij Tsjammie op het terras zitten en er barst nu een knallend onweer los. De regen vliegt horizontaal het overdekte terras op, ballonnen knallen, ’t onweer knalt, ik gil, Tsjammie lacht. We verhuizen naar binnen.

De gevilde bok wordt naar binnen gedragen. Het lekt op verschillende plaatsen in het huis, het meest in de keuken. Ondertussen zijn vier buurkinderen gearriveerd, die ook wel even willen zien wat er allemaal gebeurd. Keurig opgevoed zitten ze naast elkaar op de bank te kijken.

De houtoven is buiten

Het geslachte beest wordt in stukken gehakt op een houten bankje. Bloederige stukken vlees op de keukenvloer, de kinderen lopen door het bloedspoor in de gang, minstens drie mensen zijn totaal doorweekt van de regen en Dennis speelt met de bloederige kop en probeert een buurmeisje daarmee op stang te jagen.

Kortom bij de familie verveel je je niet gauw!
De buitenoven wordt met takken opgestookt, het regent ondertussen niet meer, als de takken verkoold zijn gaan er twee grote schalen geitenvlees in en wordt er een stuk metaal tegen de opening gezet.

De meesten hebben zich nu schoon en mooi aangekleed, vooral Dennis, een beetje een druk en impulsief kind, zit altijd onder de mest, bloed, snot, blubber, etc., krijgt schone kleren. Flori, de vorige keer nog een bedeesd jochie, begint het brutale gedrag van zijn oudere broer te kopiëren en krijgt er af en toe goed van langs van z’n opa Tsjammie.

Spendie gaat nu op de brommer z’n broer Flamur halen. We klinken nog maar weer eens: gezuar! (proost!). De buurkinderen vertrekken, Flamur komt, en Spendie zegt dat het vlees, dat al twee uur in de oven ligt, er nog twee uur in moet liggen!

Na een half uur zijn die uren gelukkig al om en wordt de tafel gedekt. Deze knettergekke en chaotische familie vindt het gelukkig geen enkel probleem dat ik op de bank ga staan om een foto te maken. Met zijn zestienen gaan we dus aan tafel, euhm twee tafels, de kleintjes slapen al, de groten zitten aan de volwassenentafel.

Overvloedige maaltijd

We eten overvloedig van het heerlijke vlees, de lever en de niertjes zijn voor ons, Ton krijgt het hart! Die lieverd keek bij het slachten toch even de andere kant op! Ook zijn er weer patatjes, tomaat, paprika’s en een groot stuk geitenkaas voor iedereen.

Wat verder opvalt is, dat de eerste keren alleen de mannen met ons, de gasten, aan tafel zaten, de vrouwen aten in de keuken. Nu zitten alle vrouwen bij ons en ook zij proosten gezellig mee met de raki voor vrouwen (de likeur)!

Na het eten zitten we nog even bij elkaar, maar al gauw gaan we bekaf het busje in, we zijn zoveel drukte ook een beetje afgewend. Heb ik al verteld dat de familie pas om tien uur ’s avonds eet? De auto moet weer naast het terras en dat gaat een beetje mis, er stond een soort hekje om een bloemenperkje en nu dus niet meer.

19 september
We slapen best wel lang, want als we om 7.30 wakker worden, zijn de oudere kinderen al naar school, erg jammer! Later vertrekt ook Nedjemieje II met haar kinderen, Flamur was al vertrokken. Nu is het stil, want alleen Irvin is er nog, hij krijgt ook onmiddellijk alle aandacht. Na de spaghetti (met resten vlees van gisteren) vertrekken we en Tsjammie wil met ons meerijden naar Lexhe.

Na alle afscheid rijden we weer richting Elbasan, op de bergweg zijn nu veel plekken waar de erosie-drab (door het noodweer van gisteravond) tientallen centimeters dik op het gebroken asfalt ligt. We glijden er doorheen.
En dan zijn we weer met zijn tweeën, ook heerlijk! Lees maar verder op pagina 6.

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie