Home ReisverhalenBalkan, westelijk Albanië najaar 2012

Albanië najaar 2012

door Chris
Albanië najaar 2012

“Montenegro Borderpolice!”

Chris: Bij de Montenegrijnse grens hoeven we dit keer geen 80 euro ekotax te betalen, dit regeltje is afgeschaft! We vinden een snelle twee- á driebaansweg door de bergen naar Risan, en de hel breekt los: enorme regenbuien, zelfs af en toe met hagel. Door het regenwater rollen veel rotsblokken op de weg. Een tegenligger waarschuwt (of was dat weer een onweerflits?) Inderdaad even verder staat een man midden op de weg in de stromende regen een band te verwisselen, hij is tegen een paar rotsblokken aan gereden.

We dalen af naar de prachtige baaien van Kotor: indrukwekkend uitzicht, zelfs met al die wolken. In Dobrota eten we weer ontzettend lekker en veel want we nemen gebakken kaasplak vooraf. Vanwege de regen besluiten we nu naar een camping bij Sveti Stefan te gaan.

Ton: We stappen in en moeten even wachten op een shovel die de weg “repareert”, er zijn veel stenen op de weg gekomen door het slechte weer. Daarna staan we meteen in een file richting Kotor, het centrum van deze stad blijkt de boosdoener: de drukte en een cruiseschip loopt net leeg.

Auto’s schieten snel langs de file om verderop weer in te steken. Langs de kronkelige weg rijden we naar Sveti Stefan.

Aftandse maar supermooi gelegen camping

Bij de Autokamp gaan we naar beneden, we worden alleraardigst ontvangen door een superchagrijnige, rokende en wijndrinkende vrouw bij de receptie. “Ga eerst maar even kijken “, moppert ze. We vinden een aardig plekje, net niet te ver van het elektra vandaan, zetten alles aan de oplader en gaan terug naar de receptie: “morgen betalen, één paspoort blijft hier” zijn de nieuwe bevelen. In de hoop dat we ergens iets van het “sanitair” gemist hebben, vragen naar de douches, maar die zijn gewoon beschikbaar hoor, ze zitten nl. achter het toiletgebouw, buiten!

We gaan nu eerst naar de wilde zee kijken, halverwege het pad naar beneden zien we het fotogenieke eilandje, waar de golven tegen aan knallen.

Dan verder naar beneden, naar het strandje waar de golven overheen denderen, het heen en weer rollen van het grint maakt veel lawaai. Drie jongelui op een terrasje vertellen dat het zeewater ongeveer om de tien minuten over het terras spoelt. We zien het niet gebeuren, misschien is de zee iets kalmer aan het worden? We sjokken terug omhoog, pfff.

Daar aangekomen gaan we al vrij snel in het busje zitten, we hebben geen bier, dus vandaag cola beerenburg. Het is gezellig gaan regenen. Na twee borrels is de beerenburg op en de doos met voorraad staat onderin. We maken een plan: Ton gaat met alleen een broekje aan en op crocks door de regen naar de andere zijdeur, Chris legt alvast een badlaken klaar. Ton zet de ontbijtbak op het bed, pakt een fles, zet de lege fles terug, zet de ontbijtbak terug en klapt de deur dicht. Onderweg moet hij nog even plassen en dan springt hij op het badlaken, deur dicht! Het begint nu echt te spoelen, goede timing dus!

De Montenegrijnse kust

14 september
Chris: Op de camping loopt een zwerfkat met vier gestreepte jongen, ze proberen overal in auto’s en tenten te kruipen. De hondendrollen liggen in de berm en het afval is verzameld in grote zakken en staat al een tijdje te wachten. Het douchen moet dus in de openlucht gebeuren onder een armetierig koud straaltje. Die bij het (smerige) douchegordijntje is relatief het warmst, wijst een jongen.

Verder zijn er twee stinkende hurkw.c.’s voor de hele camping, de rest is afgesloten. Kortom, het is elke keer weer wat aftandser geworden op deze op zich vreselijk mooi gelegen camping. Maar wij zijn weer schoon, zelfs onze haren.

In Petrovac zien we twee leuke eilandjes waarvan één met een kapelletje:

Na lang zoeken tussen de appartementen en de hotels vinden we een grote supermarkt en laden we ons karretje vol met o.a. drinkwater. Door de harde muziek in de winkel is iedereen aan het schreeuwen en door de regen staan er veel mensen in de deuropening. We racen met de kar naar het busje, ik keer het busje terwijl Ton de kar terugbrengt. Dan nog even een vuilnisbak zoeken voor de lege plastic flessen, ach koud is het niet en we zijn ook zo weer droog. De verplichtingen voor vandaag zijn weer achter de rug! En we kunnen de drukke Montenegrijnse kust verruilen voor het rustige en net zo mooie binnenland!

Restaurantboot in Virpazar

In het idyllische dorpje Virpazar brunchen we in een erg mooie restaurantboot, nadat men de kok speciaal voor ons heeft laten aanrukken.

En in de stromende regen hollen we alweer naar het busje, het lijkt wel of we haast hebben, haha. Over een smalle asfaltroute gaat het nu naar Rijeka, waar je mooie boottochten kunt maken. Wij genieten van het uitzicht.

Een paar kilometer verder slaan we af naar de prachtig gelegen dorpen Karuc en Dodosi. Het dorp Karuc ligt er (zelfs in de regen) als een plaatje bij:

Op het overdekte terras van het restaurant in Karuc eten twee mannen soep, hun jachtgeweer ligt op tafel. Een Australisch stel dat speciaal hiernaartoe gekomen is voor een traditionele maaltijd (de man komt hier oorspronkelijk vandaan) vertelt ons dat er in Dodosi ook restaurants zijn.

Het verderop schilderachtig gelegen Dodosi is vanaf de weg minder fotogeniek. Maar als je houdt van een ontdekkingstocht door smalle steegjes (minder breed dan een kleine paraplu) en trappetjes die geuren naar munt (en koeienpoep) dan moet je hier beslist heen gaan. Een restaurant kunnen we echter niet ontdekken.

We gaan weer terug over de geasfalteerde doch smalle toegangsweg met het mooie uitzicht over de enorme velden waterlelies.

Op een “sportveld” boven op een berg pauzeren we even. Dan rijdt Ton door Podgorica: ook weer aardig brutaal verkeer. In Tuzi worden we uitstekend geholpen bij het zoeken naar een restaurant en het bestellen van gerechten.

De schapen zijn zoek

Vlakbij weten we een mooie overnachtingsplek aan de rivier de Cijevna, die vanuit Albanië komt. Als we daar aan komen is het water ondanks de regen helemaal niet troebel en het waterpeil is vrij laag. Zou het dan toch in Albanië niet veel geregend hebben? Dat is hoopvol voor die route door de Kir- en Shalevallei naar Theth!

We gaan op het strandje bij de brug zitten. Een oude man sjouwt plastic tafelbladen omhoog: einde seizoen! Een andere nog oudere man haalt een zwarte jonge koe op over de brug. Dan komt er een auto aan met een vrouw (rode broek, roze T-shirt) en twee zoontjes. Eentje van ongeveer 14 jaar en eentje van ongeveer 8 jaar. De vrouw kijkt met een verrekijker omhoog en moppert wat. Dan gaat ze met de oudste de steile berghellingen op, we kunnen goed volgen hoe ze langzaam vorderen. Dan horen we een schaapachtig “beh” en moeder en zoon joelen!

Ton haalt de verrekijker, maar ze verdwijnen om een hoek. We zien ze niet meer en maken ons wat zorgen omdat het nu toch echt gaat schemeren. Maar we horen ze nog wel. We gaan terug naar de auto, die op een groot veld staat en zetten het busje op een wat minder modderige plek bij wat bosjes. We kunnen al wat sterren ontdekken en het gaat motregenen. De mensen op de berg hebben geen licht maar we horen aan het gemekker van de kudde dat ze op de terugweg zijn. De 14-jarige stapt in de auto, doet de lichten aan, laat verderop zijn moeder instappen en al toeterend worden de geiten naar huis gedreven. Wat een actie!

De grenspolitie

’s Nachts worden we wakker van een knallend onweer met hagelstenen en plots wordt er op het busje gebonsd: “Borderpolice Montenegro!” roept een man. We schrikken ons een hoedje! We zijn net niet ad rem genoeg om terug te roepen: “don’t bother please”. Ik doe de zijdeur open en geef in de stromende regen twee paspoorten aan, twee mannen gluren even naar binnen, zien dat we slapen en bestuderen vervolgens in hun grote bus langdurig onze paspoorten. Als Ton vanwege de regen de deur maar weer dichtdoet, geven ze de paspoorten terug, toeteren ten afscheid en verdwijnen.

Het duurt even voordat we vanwege de adrenaline weer in slaap vallen, het is half twee! Gisteravond kwamen er nog wat schreeuwerige mannen in drie auto’s op dit veld. Misschien gaat er hier toch soms iets of iemand illegaal de grens over?

15 september
Om 7 uur wakker, beetje zonnig, lekker tutten, dagboekje bijwerken. De rivier is ondanks de hoosbuien van vannacht nog steeds niet troebel geworden.

Een prachtige zwemplek

Als de zon echt doorbreekt, gaan we zwemmen.

We rijden verder de betoverend mooie vallei in, de spaarzame bewoners zijn erg creatief: een koele kelder maak je in de rotswand bij de rivier en een kabelbaantje over de rivier kun je aandrijven met een oude auto:

Aan het einde staan we lang te kijken naar de route (naar het Albanese Vermosh) die we over ongeveer twee weken op de terugweg willen doen, een groen busje en een witte auto dalen af via de haarspelden in Noord-Albanië.

Toevoeging 2018: binnenkort gaat hier een grenspost komen. Wij gaan langs de groen/blauwe rivier weer terug. In de bewoonde wereld liggen er zoveel waterslangen in het water, ook voor de akkers achter de huizen, zodat de rivier hier nu bijna droog staat. Voorbij Tuzi doen we boodschappen en bekijken we een moskee.

Het laatste stuk weg voor de grenspost Han i Hotit met Albanië is gloednieuw geasfalteerd, de grens is ietwat druk, dus er staan een paar mercedessen voor ons. Lees maar verder op pagina 4.

Dit vind je misschien ook leuk

Schrijf een reactie