Op een Monte Negro
Chris: Ook in Montenegro zijn ze vlak na de grenspost bezig met het verbeteren van de weg.
Dus zijn we al gauw in Gusinje waar we in een huiselijke pizzeria eten en dan zoeken we voorbij Vusanje onze mooie overnachtingsplek bij het blauwe oog weer eens op. Zoeken inderdaad ja, die rivier lijkt iedere keer weer anders te lopen. We vragen ergens, moeten keren over een hoge betonrand, aj, en arriveren met 33°C op onze bekende plek.
We zoeken meteen een schaduwplek om te zitten, de vorige keer sneeuwde het hier! Hoe zal het blauwe oog er uit zien? We horen geen water stromen… Want met dit hete weer willen we natuurlijk wel even zwemmen! We lopen er naar toe. Gelukkig! Er staat water in, alleen stroomt en borrelt het niet, en het water staat veel lager.
Echt zwemmen is veel te koud, even snel kopje onder en dan kruipen we huiverend de kant weer op.
Helaas verdwijnt op deze prachtige plek de zon al om 16.30 achter de berg. Er komen twee of drie auto’s voorbij, verder gebeurt hier niet veel.
Gezichtsherkenning
Lekker bijschrijven en iPadten, busje nog wat rechter zetten en dan vermaken we ons met de zelfontspanner van de nieuwe camera. Er blijkt een handige functie op te zitten: 20 seconden na het herkennen van twee gezichten maakt hij een foto. Dat is dus lachen want kennelijk herkent het ding in de ons omringende rotsen ook veel gezichtjes.
Oh, daar komt de rammelkar weer aan om nieuw hout te halen, er komt nog speciaal voor ons een handje uit de achterklep om te zwaaien.
’s Avonds wandelen we met zaklampen het dal nog wat verder in, er staan hier ergens drie verlaten koepeltentjes. Ook voor een auto nog mooiere plekjes daar. Bij het busje is het al gauw te koud om buiten te blijven.
30 september
Om 7.30 wakker maar de zon komt hier voorlopig nog niet.
Er komt een wandelaar aan met twee Nordic walking stokken, we noemen hem “Ben”. Op tien meter afstand van ons busje blijft hij staan, groet ons in het Engels, neemt een pilletje, pakt een opschrijfboekje en een pen uit een pennenhouder en schrijft in zijn dagboekje: “Ik heb ruzie met Bob, het is hier heel mooi en om 8.08 (hij pakt hiervoor even zijn telefoontje erbij) heb ik mijn pil genomen. We lopen in zuidelijke richting en hopen vanavond in de Theth-vallei aan de andere kant van deze pas, twee aparte kamers te vinden. Shit, daar komt Bob alweer, snel verder lopen! Even later komt Bob voorbij en roept: “Ben!”
Met een beetje fantasie is het op een plek waar eigenlijk niks gebeurt zelfs leuk. Verder komt er nog een tractor voorbij en als we vertrekken een man met drie paardjes (twee met een leeg zadel, zijn Bob en Ben misschien in de problemen gekomen?)
Een kampvuur op een Zwarte Berg
De route is ietwat saai vandaag, waarschijnlijk omdat we al zoveel mooie routes gehad hebben. Bij Berane ontbijten we met omelet en Duitse koffie bij een viskwekerij. Dan slaan we af op een “wit” weggetje naar Pljevlja, maar het blijkt een brede asfaltweg. Verderop wordt ’t wel wat slechter, maar geen leuke overnachtingsplekjes. In Pljevlja een restaurant: Ton neemt weer die heerlijke muskalitza en ik goulash voordat we om de “ratoel” (de rekening) vragen. Vervolgens is er ook langs een bruine rivier naar Gradac geen overnachtingsplek.
Maar dan komen we op een onverhard weggetje richting Bosnische grens bij Metaljca, en de weg gaat omhoog! Na nog wat zijpaadjes lopend verkennen, komen we boven op de berg en daar is een prachtplek: een echte “Monte Negro” met drie grote zwarte vuurplaatsen. Er wordt hier soms afvalhout verbrand en er ligt ook veel zaagsel. De privacy scoort hier optimaal, we zien geen hond, geen kip en ook geen mens. Dus een fijn houtvuur, hout zat. De eerste keer op deze reis!
1 oktober
Het is wat bewolkt. Na 300 meter komen we in een grote schaapskudde terecht, dus toeteren en rustig doorrijden, als een echte Albanees!
De grenspost van Montenegro ligt ongeveer 10 kilometer voor de grenspost van Bosnië, dus we gaan hier ooit een keer in niemandsland overnachten, kunnen we weer een land op ons lijstje bijschrijven, haha. Lees maar verder op pagina 12.