Een gezelschapspaardje
Chris: We rijden weer op de grote weg, die van Shkodër naar de grens met Montenegro gaat. Vlak voor deze grens willen we de mooie route pakken door de bergen van Noord-Albanië en dan bij een andere grenspost doorsteken naar het Montenegrijnse Gusinje.
Op de grote weg zien we ineens mensen met emmertjes water hollen naar vlammen die uit een mercedesmotor schieten. Ik loop er ook snel heen met wat flessen water, laat de brandblusser maar zitten, dat schijnt niet goed voor een auto te zijn. Maar de vlammen zijn net gedoofd.
Even verderop eten we bijzondere gerechten in een koele tuin, ze hebben gewoon alles van de uitgebreide kaart!
En dan rijden we vlak voor de grenspost bij Han i Hotit rechtsaf onder het spoortunneltje door en begint de tweede spannende route van vandaag.
Wegverbetering
Een bord vertelt ons dat men ook hier de weg aan het verbeteren is: het hele project kost 2 miljard lek en er zal een asfaltweg naar Vermosh worden aangelegd.
Boven aan de schitterende afdaling naar de Cijevna-rivier met de vele haarspelden staan we een tijdje te kijken. Twee weken geleden stonden we daar beneden: aan de Montenegrijnse kant. We maken dit keer geen foto’s van dit adembenemende uitzicht, kijk maar hier en/of hier. We reden deze route nl. al tweemaal eerder, het is onze favoriet!
Tot Tamarë is een groot deel van de verbetering al in volle gang:
Al ligt er nu nog geen asfalt, het rijdt al sneller dan voorheen. De route is er alleen niet mooier op geworden, maar als alles af is en de afgravingen weer wat begroeid…. veiliger is het wel! De weg gaat zelfs achter de huizen van Tamarë langs.
Het wordt nu echt heel schemerig en in het donker rijden in Albanië is in het algemeen geen goed idee: achterlichten vindt men hier niet zo belangrijk en paardenkarren hebben natuurlijk helemaal geen verlichting.
We pakken de eerste de beste overnachtingsplek aan de rivier. Vanaf hier zien we drie watervoorzieningen: twee aan de overkant (een paar meter boven elkaar) en één aan onze kant. Een “watervoorziening” is een geul of buis waarin water stroomt vanaf een hoger gelegen punt van de rivier, dat zo dan naar huizen en akkers geleid wordt. Soms zijn ze kilometers lang, soms overdekt, dit kan dan meteen als pad worden gebruikt. Aan de overkant loopt een eenzame koe met bel langzaam richting haar huis.
Een paardje met een bel
In het donker horen we weer een bel, er blijkt een lief paardje op onze overnachtingsplek, we voeren haar brood, suiker en chocoladekorrels.
Als we willen slapen, probeert Ton het paardje weg te lokken met nog een stuk brood, maar al gauw komt ze weer terug. Zullen we dan haar klepel maar intapen?
29 september
We zijn alweer vroeg wakker, vanaf een uur of zes komen er alweer veel (hout)auto’s voorbij. Een oude dame brengt haar vier koeien ergens heen, een uurtje later komt ze alleen weer terug.
Om 9.15 beginnen we aan het vervolg van de route, die hier gelukkig (voor ons) nog authentiek is en het is weer prachtig!
In het dorp boven het dorp met de bunkers is een feesttent met muziek en versierde trouwerij-auto’s, veel mensen lopen in hun mooiste kleren die kant op.
Een mooi voorbeeld van verbetering:
Ook voorbij Lëpushë zien we bruggen waar eerst geen bruggen waren:
Het leven is hier zelfvoorzienend, doch keihard: met de hand is men stenen uit de rivierbedding aan het inladen.
Veel te vroeg naar ons gevoel zijn we alweer bij de driesprong naar Vermosh, we slaan rechtsaf op de hier erg mooie asfaltweg.
Alleen de brug moet nog vernieuwd worden. Om 13.00 zijn we bij de grenspost en 5 minuten later in Montenegro. Lees maar verder op pagina 11.