Weerzien met Francesco
Ton: Op de Britse camping (Lake Shkodra Resort) ten noorden van Shkodër vragen Faye en Niko hoe het ons is vergaan op onze reis door Albanië.
Over de asfaltweg naar Prekal vertelt Niko dat zijn broer werkzaam is bij het Britse bedrijf dat deze weg heeft aangelegd en dat volgend jaar het asfalt wordt verlengd tot het dorpje Kir en de pas op tot Nicaj-Shosh. Dus er is nog hoop dat we ooit het rondje gaan doen! Ook vanaf Bogë zal de route naar Theth tot boven op de pas binnenkort geasfalteerd worden. Die route willen we dus morgen gaan doen, om zo toch nog Theth te bereiken!
Maar nu eerst een biertje, op het terras met een paar voorafjes: olijven en zalige knoflookyoghurt. Dan komt de vis, het vlees en de salade. Door het open raam horen we de enige andere gasten op de camping, een boomlange Duitse knul met twee meisjes, binnen in het restaurant contact maken met de ober. Er komen nog twee Duitse buscampers: een rode en een groene. Ze horen bij elkaar.
De noordelijk route naar Theth
27 september
Vandaag gaan we de “oude route” naar Theth doen… Na lekker douchen en een allervriendelijkst afscheid, gaan we op pad. We vinden bij Koplik snel de goede afslag en de eerste 30 km is asfalt. Halverwege in Dedaj ontbijten we bij aardige mensen op krakkemikkige stoelen.
Bij Bogë begint de slechte weg. Een oudere dame nodigt ons uit te eten, we herkennen haar, we hebben eerder bij haar gegeten en dat “weet ze nog: koffie en bier…, haha”. We slaan de uitnodiging af.
De weg is nog steeds bar slecht, maar we hobbelen er goed doorheen. Chris rijdt het meeste want ze vindt het eng om niet zelf te rijden. We stoppen regelmatig voor mooie foto’s.
Na 16 km zijn we helemaal boven op de langgerekte pas. De afgrond is enorm. Ik film een stukje.
Dan zien we in de diepte Theth liggen:
Bij het “soep en spaghetti-restaurant” (we noemen dit zo omdat dit het voedsel was dat we de vorige keer voorgeschoteld kregen), eten we nu soep, brood en yoghurt (zuur!) Er stopt een bus, met drie schapen vastgebonden op het dak, af en toe klinkt er een extreem zielig: bèh!
Dan het laatste stuk naar Theth, het is totaal ruim 28 km onverhard. Er is een nieuwe brug in Theth. En daar komt Francesco met een vriendje naar ons toe hollen! Hij zegt dat ie ons nog herkent. De camping van zijn vader Prek Harusha is verplaatst en is nu vlak bij de weg met een eigen douche- en toiletgebouw. En het huis/hotel is groots verbouwd. Het is ontzettend leuk om Francesco en zijn familie weer terug te zien!
De Bavarianen
Op hetzelfde moment arriveren er ook twee Duitse jongens met een stoer toyota-jeepje met daktent.
Chris: We gaan wandelen, voordat het echt donker wordt. Iemand nodigt ons uit voor een etnografisch museum, maar we hebben geen geld bij ons. We bekijken een begraafplaats bij de kerk, de kulla is nu te ver.
We hebben nl. afgesproken om samen met de Duitse jongens te eten bij de moeder en zus van Francesco. De pot schaft dit keer: groentesoep, salade, boerenkaas, augurken, patatjes en lamsvlees. We drinken daarna nog twee biertjes met de Duitsers (die zichzelf Bavarianen noemen) bij de buren. En dan zijn we alweer rijp voor bed.
De Duitsers ook, want die hebben vandaag met hun stoere auto de zuidelijke route gedaan: ongeveer zeven ellendige uren, en soms was er helemaal geen weg. (Wij waren trouwens van plan om drie dagen over die route te doen, dus we vinden het nog knap.) Hun ogen staan scheel van vermoeidheid. Volgens hun rijden er wel lokale busjes over de hele route (en houtauto’s, maar dat wisten we al!). De nu 12-jarige Francesco arriveert nog vrolijk met zijn vriendenclubje in het café, maar wij oudjes duiken het busje in.
28 september
De Bavarianen hebben het erg koud gehad in hun daktent, wij dus echt niet, wat hebben wij toch een geweldig busje, ook al heeft ze op haar laatste missie “gefaald”.
Na de warme douche nemen we afscheid van de Duitsers en de familie van Francesco. Ze zijn alweer druk in de moestuin.
Een leuk intermezzo
In drie en een half uur hobbelen we de slechte weg weer op en af. We komen ongeveer tien tegenliggers tegen, maar de locals kunnen erg goed plekjes in de berm zoeken waardoor we er net langs kunnen. Tot we boven op de smalle pas de grote rode Duitse buscamper tegenkomen, ze zien ons gelukkig ver van te voren en wachten op een breder stuk. Even een praatje maken, ze stonden vannacht ook op de Britse camping, tot er iemand achter ons toetert, ja, het is vandaag druk op deze route!
In Bogë is men net een geit aan het slachten, vanavond een feestje.
Een jongeman komt op Ton af en het blijkt die lange Duitser die we gisteren op de Britse camping zagen met die twee meisjes. De meisje blijken zusjes en ze hebben vragen over de route naar Theth, ze nodigen ons uit voor een drankje op het terras. Omdat ze geen vierwielaandrijving hebben en de meisjes erg huiverig zijn, raden we de route naar Theth af. De route naar Vermosh is zeker goed te doen voor hun VW-busje.
Ondertussen wordt de geslachte geit gewogen, eerst worden de kop en alle organen (op de maag en de darmen na en de slokdarm is voor de hond) in de buikholte gelegd en er komt een ouderwets meetinstrument aan te pas: 23 kilo, vertaalt een jong meisje. Na het aanbrengen van het spit worden de poten zo vastgebonden met ijzerdraad zodat alles tijdens het draaien goed blijft gaan.
We hebben het heel gezellig met de Duitsers, de koffie smaakt goed, gratis fruit op tafel, het zonnetje schijnt… Na dit leuke intermezzo rijden we naar de doorgaande weg bij Koplik. Lees maar verder op pagina 10.