Drita’s verjaardag
We verheugen ons op een dag alleen maar een bergroute volgen, kaart lezen niet nodig, gewoon de Albanese rivier de Devoll volgen en genieten van alles wat we onderweg tegen komen. Om 11 uur rijden we bij Maliq langs oude resten van een suikerfabriek, tot Tresovë is de weg geasfalteerd. Bij een houtskoolbedrijf nemen we toch nog de verkeerde brug en we rijden omhoog, een man wijst ons de juiste weg.
Via mooie kloven en watervallen, langs armoedige dorpjes.
Dan weer een granietkloof met mooie rotsformaties en via een paar haarspelden omhoog.
Soms verwijderen we een paar dikke stenen.
Voor Gramsh staan twee stoere Belgische fietsters het uitzicht te bewonderen.
Dan nog enige twijfel over een verbodsbord bij wegwerkzaamheden, je zal toch maar tien uur moeten omrijden, maar we kunnen er gewoon langs. Ze hadden waarschijnlijk geen bord dat meer van toepassing leek.
In Gramsh willen we even een snel bord macaroni als bodem voor de raki die we straks aangeboden krijgen. Helaas heeft de dame alleen kip met patat en salade, we krijgen allebei een kip met minstens drie poten en kunnen dat lang niet op. Vanuit het restaurant zien we de Belgische meiden voorbij fietsen, ze gaan dus toch iets langzamer dan wij, al is het hier voornamelijk bergafwaarts.
Weerzien met “de Albanese familie”
We bellen met Drita om te vertellen dat we over twee uur arriveren en ze klinkt heel blij! Zij had ons begin deze maand per SMS uitgenodigd voor haar verjaardag, bleek uit een vertaalmachine en wij hadden iets in het Albanees teruggeschreven!
Als we eindelijk aankomen is het al donker, iedereen begroet ons en we krijgen koffie met raki. We pakken de cadeautjesbak en vooral de ballonnen doen het altijd goed. Spendie gaat op de scooter bier halen voor bij het eten. Eerst gaan we het nieuwe huis aan de overkant van de weg bekijken, waar Alban, Drita en hun moeder Nedjemieje nu wonen.
Er zijn twee kamers met veel banken, een tafeltje, een kastje met kopjes. Aan de witte muren de foto van de overleden vader van Drita en Alban en een kalender. Dat is het dan, geen toilet of badkamer, de houtoven staat buiten. Er is wel elektrisch en dat ziet er een stuk veiliger uit dan in het grote huis. In het grote huis woont nu een andere dochter (ze heet ook Nedjemieje) erbij met drie kleine kinderen: Vanesa, Made en de twee maanden oude Aliesa.
Oma Lemeh is niet zo tevreden over haar been, maar wat er aan de hand is en wat die therapie in Griekenland nou was, we komen er niet achter. Tsjammie gebruikt zijn oude been nog, al staan er een paar okselstokken om te oefenen.
Een schaap aan het spit
We proosten op de baby van Marianne die nu elk moment geboren zal worden. We moeten haar en haar familie beslist een volgende keer mee nemen, dan gaat Spendie een schaap aan het spit klaar maken voor ons en dat moet twee uur ronddraaien.
Dit keer gaan we met zijn allen aan tafel, de volwassenen aan één tafel en de kinderen eten met zijn allen aan de kleine tafel uit één schaal. Later komen Drita en Alban ook aan de volwassenentafel zitten en ze proosten met ons mee.
Na het eten zijn Spendie en Fadmira nog bezig om Dennis en Flori met hun huiswerk te helpen. Ik bekijk hun taalschriftjes: ze moeten een letter, een getal of een woord een hele bladzij lang herhalen. Flori schrijft al netter dan Dennis alhoewel hij jonger is. Dan lees ik allerlei sommen voor (katër minus nje baras tre, vier min één is drie) en kan zo lekker mijn getallen oefenen, Drita en Alban verbeteren me.
Dan de gebruikelijke begeleide gang naar het toilethuisje en heerlijk slapen in ons eigen busje, al slaan de waakhonden nog éénmaal langdurig aan.
29 september
De familie is om 6 uur al weer druk: baby’s huilen, de schoolkinderen maken zich klaar. We lopen om 7.30 met ze mee naar de schoolbushalte. Dennis en Flori gaan nu ook mee naar school. Drita draagt de spulletjes van Flori mee in haar rugtas, Dennis moet al zelf dragen. Er komen nog meer kinderen.
Terug op het terras krijgen we een bord spaghetti, Spendie heeft een pak bij de buren gehaald. Wat feta en worstjes erbij en smullen maar. We nemen afscheid en zeggen dat we niet in mei 2012 alweer komen. Lees maar verder op pagina 11.