Houten bergkerk met historie
Vlak voor het Sloveense Kobarid slaan we linksaf en bij de Napoleonbrug staan twee campings aangegeven.
We kiezen de meest smalle toegangsweg: camping Lazar. De camping ziet er goed uit met een rustig veld waar we ons installeren. Naast ons een Britse camper met een kapotte luifel, er ligt een enorme plas water in. Ton haalt alvast een grote scheut water eruit en zet schoenen goed die te drogen stonden. Even later besluiten we toch de hele luifel terug te duwen in de juiste positie, dit gaat gemakkelijk, een klein verbuiginkje en een piepklein gaatje. Goed gedaan buurman!
Dan gaan we op stap naar een mooie waterval: de slap Kozjak. Het onweert aan de andere kant van de bergen, misschien toch maar even de stoeltjes binnenzetten? We lopen richting waterval. Misschien is een paraplu ook handig? Weer terug en weer op pad. Oh, het batterijtje van de camera is ook bijna leeg. Ik loop terug naar het busje en als ik daar ben barst er net een enorme hoosbui los.
Ik kijk vanuit het busje hoe de arme Ton met een lekke paraplu onder de bomen staat, hij kan niet naar het busje want de stoelen staan voorin. Al gauw zie ik hem richting kroeg lopen. Zodra het kan komt hij me halen en we drinken eerst maar eens een koude laško.
Er komt een Duitse paraglider naast ons zitten en hij kent mijn oom die een schip heeft waar vanaf je kunt paragliden. De man heeft in Turkije met hem gevlogen.
De Kozjak waterval
Nu is het droog en we proberen het nog eens. De Britse buren zijn net thuis gekomen en we vertellen even dat we hun luifel hebben gered want met deze hoosbui erbij was hij zeker gescheurd. Het zijn nog relatief jonge Schotten die twee maanden de tijd hebben voor deze reis.
Volgens hen is het een half uurtje lopen naar de waterval. Vlak na de camping steken we de Soča over over een stevige hangbrug.
Er komen nogal wat jongelui in badkleding ons tegemoet, ze wilden gaan zwemmen maar het was te koud. We lopen iets omhoog op een breed pad en verkennen wat bunkeringangen, volgende keer zaklampen mee en ondergronds van de ene naar de andere ingang? Dan over een brug met een waterval. We volgen nu het zijriviertje van de Soča, het staat allemaal goed aangegeven. Na een paar moeilijke bruggetjes in een steeds nauwer wordende kloof zien we om een hoekje de waterval, hij valt heel mooi in een “zwembadje”.
Aangezien onze foto’s mislukken, doordat er maar weinig licht in deze kloof doordringt, hier de link van de afbeeldingen van google van deze waterval. Als we terug klauteren over de moeilijke bruggetjes komt een Italiaanse vrouw ons op hoge hakken tegemoet. Het blijven vreemde wezens, die Italianen. Op de hangbrug zien we twee Indiase dames foto’s van elkaar nemen op de brug zonder ook maar een glimp van het blauwgroene water op de achtergrond. Dit blijft Ton fascineren. Misschien hebben ze in India heel veel blauwgroen water.
Terug op de camping gaan we in het paradijselijke barretje zitten en eten zalige pancakes, Ton een zoete en ik één met kaas en spinazie. Nog een laško en vroeg slapen.
Kano’s op de Soča
13 september
Laat wakker omdat de gordijnen dicht zijn: 9 uur en de zon is net over de berg. We gaan uitgebreid ontbijten en nog even internetten in het café. Om een uur of 11 of 12 vertrekken we, dikke vissen zwemmen bij de Napoleonbrug in het blauwe water. Verderop zien we een plek waar kano’s te water gaan. We zitten op de oever dit te observeren.
Het lijkt ons leuk om de volgende brug te zoeken en de kano’s af te wachten, in een klein dorp vragen we waar de brug is. Dat smalle weggetje? De kano’s zijn er nog niet, wel vissers, we zien de vis waarop ze jagen vlak bij hun vishaken zwemmen.
In Tolmin op zoek naar sokken voor Chris en een korte broek voor Ton. Alle winkels zijn dicht tussen 13.00 en 14.00, dus eerst maar eten: pizza, salade en gefrituurde kaas. Als de Nederlanders naast ons vertrekken nemen andere Nederlanders hun plekje in. In een drogist (waar een medewerker net een pasgeboren baby showt) vinden we sokken en in een outdoorwinkel een broek.
Bunkers verkennen
Dan willen we het Javorca-kerkje bezoeken, de bewegwijzering vanaf Tolmin klopt net niet. In het hoger gelegen dorp Zatolmin staat het goed aangegeven: via een smalle weg die soms geasfalteerd is stijgen we behoorlijk gedurende 6 à 7 km door het bos.
De weg stopt (voor auto’s, wandelaars kunnen door) bij de herdersuitkijkpost. Hier zijn goed verstopte bunkers die we eerst gaan verkennen, met zaklampen, spannend! Het is een enorm ondergronds stelsel met waarschijnlijk meerdere in/uitgangen, maar we durven niet heel ver te gaan uit angst te verdwalen en de zaklampen zijn niet zo best meer.
De houten Javorca kerk
Even terug begint de “twintig” minuten durende wandeling omhoog naar het kerkje. Het is zo heet dat we regelmatig even moeten stoppen met bonzende slapen terwijl het zweet naar beneden drupt. Vlak voor de haarspeld stopt ook de schaduw van het bos en wordt het helemaal afzien. Dan zie ik Ton al zitten min of meer in de schaduw van een veel te laag muurtje naast een trap.
Het blijkt dat we 2 euro entreekosten p.p. moeten betalen en aangezien we geen geld bij ons hebben gaan we diep teleurgesteld weer naar beneden, wat jammer! Nee hoor, natuurlijk niet. We doen alsof onze neus bloedt en maken snel een foto, want we horen “de bewaker” al aankomen. Dit blijkt een uiterst vriendelijke Sloveen, hij vertelt heel veel en dat betalen mag morgen wel of zo, hij heet Rok. En dan niet hier natuurlijk maar bij de kassa van de andere attractie hier in de buurt: de Korita-kloven. Of in Tolmin bij de VVV.
De stenen van de kerk komen van hier, maar het hout komt uit het volgende dal, Rok wijst naar het oosten. De linie lag daar, hij wijst nu naar het westen, en is nooit doorbroken. We maken foto’s en doen nog even een rondje om de kerk. Na deze schitterende ervaring aanvaarden we de terugtocht, deze duurt inderdaad twintig minuten, naar beneden. Er zijn nog mensen onderweg naar boven, ze mogen wel opschieten want om 17.00 gaat de kerk dicht. Dan nog weer een half uurtje met de auto door het bos. Lees maar verder op pagina 3.