Montenegro najaar 2009

Kroatië: de karstmeren bij Imotski

Ton moet lachen om een heus voetbalstadion met tribune bij één van de gehuchtjes:

Dan komen we bij een werkelijk schitterend uitzichtpunt over het Galipovac meer met een karstmeer op de voorgrond!

In Proložac vinden we restaurant “Diamant”, het ziet er gesloten uit. We kloppen op de keukendeur, een hond slaat aan en een verschrikte mevrouw komt tevoorschijn: “willen jullie misschien een snel soepje en daarna misschien bratkartoffeln, schnitzel of kotelet, en salade? Ja, het is gisteren erg laat geworden en er komen zo ook nog soldaten eten, die hier ergens aan de weg werken” Haar man maakt even het terras zitklaar en vertelt dat Kroatië gisteren van Engeland heeft gewonnen, voetbal dus.

Het eten is heerlijk en veel, de vrouw komt nog even zeggen dat haar man de koteletten te weinig vond en dat ze er nog wat kalfsvlees bij hadden gedaan omdat ze bang waren dat we niet tevreden zouden zijn. We verzekeren haar dat we nog nooit zo lekker hebben gegeten!

We rijden naar het Galipovac meer, dat we dus van grote hoogte al zagen liggen, hier zijn veel vissers in de weer.

Dan menen we een shortcut te nemen door een dorpje waar net een postbode zijn ronde doet (dus dat gaat al traag omdat we hem niet kunnen passeren) maar we rijden ons vast in de nauwe straatjes, niet handig.

We rijden naar een stuwmeer om evt. een overnachtingsplek te zoeken, het heet “Zeleno Jezera” (“het groene meer” dus)

Even zweten

Ton: Het onverharde pad is eerst prima, maar na een tijdje wordt het erg hobbelig, steil en met een moeilijke slingerbocht met gaten ernaast, het lijkt wel of het pad hier een keer is weggespoeld. Naar beneden lukt nog wel, alhoewel Chris toch al angstig staat te kijken. Bij het meer parkeren we en kijken even rond, er staat ook een mercedes van een visser.

We besluiten hier niet te blijven, dus Chris loopt alvast naar het moeilijke stuk, ik rij. Vlak voor de enge bocht is het erg steil en ongelijk, het busje komt op drie wielen te staan en ze slippen. We vullen het afgrondje bij de bocht wat op, ik rij terug en probeer met een gangetje nog eens.

Mislukt. We leggen stenen onder het losse wiel en waar geen stenen liggen voor meer grip. De derde poging mislukt weer. We leggen nog meer stenen, (zweten!) dan een stukje terug en dan in één keer erlangs en ook door de bocht, de motor slaat bijna af, maar het lukt! We slaken een overwinningskreet!
Bij de stuwdam pauzeren we even om op adem te komen.

Het rode meer

Dan rijden we door naar het “rode meer “, gigantisch diep en een heel steile wand van 250 meter hoogte, die dus rood is.

Het water is dus nog dieper dan de hoogte van de rode wand, nog eens bijna 300 meter! Vooral het vraagteken op het bord intrigeert ons! Het blauwe meer (modro jezero) vlakbij Imotski is de volgende, er gaat en pad naar beneden en je kunt er zwemmen! We hebben geen zin om helemaal naar beneden te lopen, het water staat ook zo laag dat we het niet eens zien. Soms staat er ook helemaal geen water in.

Chris koopt koude biertjes en we rijden (weer) naar Bosnië, richting Mostar. Lees maar verder op pagina 4.