Montenegro najaar 2009

Montenegro: door de Zwarte Bergen

Omdat we hier al eerder waren dit jaar (nou ja, bij een andere grenspost dan) hoeven we geen vignet te kopen. We rijden langs een lang stuwmeer met ongelofelijk veel tunneltjes, het is ook bijna onmogelijk om hier een weg aan te leggen, knap gedaan!

Gaan we nu naar de kust via Nikšić of toch de oorspronkelijk bedachte route hier de bergen in via Trsa naar Zabljak ondanks de regen? We kiezen toch voor het laatste en dat blijkt een heel goede keus. Via een schitterend aangelegde smalle weg via tunnels en haarspelden omhoog! Bij een overkapping van de rotsen naast een tunnel maken we koffie, zo’n gekke koffieplek hebben we nog niet eerder gehad.

Beneden zie je het meer met een brug. Je hoort auto’s of ze nu van boven of van beneden komen al diverse keren aankomen, voor ze echt voorbij komen. Meestal toeteren of zwaaien ze enthousiast als ze ons zien zitten.
We gaan verder tot we bij de boomgrens komen, hier ligt het dorp Trsa en hier kunnen we Turkse koffie krijgen bij een moeder met schattig dochterje. De regen valt nog steeds met bakken uit de hemel. Een schaapherder loopt wat verloren rond onder zijn paraplu, zijn hond vindt het nodig om ons busje drie keer te beplassen.

De weg naar Zabljak blijft geheel geasfalteerd, smal en bochtig, maar heel goed te rijden. Alleen is er net een vrachtauto van de andere kant gekomen die veel olie heeft verloren en vanwege het natte wegdek rijden we heel rustig. Is ook wel logisch met zo’n uitzicht, we zitten nu trouwens boven de wolken dus de regen is gestopt.

Een basketbalveld in de bergen van Montenegro

Ergens is een leuk basketbalveld op de weg gemaakt:

Het is hier zo mooi, lijkt Noorwegen wel, dit is vast één van de hoogtepunten van de vakantie.

We rijden over een pas van 1908 meter hoogte.

Als we Zabljak naderen zien we lelijke Vinex vakantiehuisjes, die ze overal aan het bouwen zijn.

We doen een paar boodschappen en wandelen dan naar het Crno Jezero (het Zwarte Meer), moeten hiervoor 2 euro p.p. betalen en 2 euro voor het parkeren. We krijgen elk een toegangskaartje voor het Nationaal Park Durmitor met verschillende doorgehaalde data erop. Ook lachen is dat twee mannen bezig zijn met nieuwe houten bankjes neer te zetten terwijl er al honderden staan op de halve kilometer “wandelboulevard” door het bos, netjes met afvalbakjes, lantaarns en een waterkraantje zonder water. De mannen hebben net een bankje klaar, vegen met een takje het zaagsel eraf en rijden naar de volgende platgemaakte plek waar nog een bankje moet komen. Eén van de mannen zucht eens diep, we lachen en wijzen op de vele bankjes. Het meer is wel aardig.

In Zabljak pinnen we euro’s en eten ergens pita broodjes. We rijden weer verder en net als ik Ton wijs op een leuke “stippeltjesberg”, staat er plots een koe op de weg. “Remmen!” sist Ton gelukkig net op tijd.

De brug over de Tara

De brug over de Tara is hoog, je kijkt misschien wel zo’n 500 meter de diepte in. De kloof zelf is tot 1000 meter hoog!

Helaas regent het hier weer even. Dan een lang saai stuk langs de kloof en via een meer bewoond gebied een brede weg met af en toe winkeltjes. Ton koopt ergens bier en even later zie ik hem met een plastic tasje met een plasje bier teruglopen naar de winkel, er is er één opengebarsten, hij krijgt een nieuwe, ondertussen stinkt de koelbox lekker naar bier.
Even later een ongeluk, volgens Ton één van die snellen die ons net zo nodig moest inhalen. Toch goed dat we die biertjes hebben gekocht. Het moet een behoorlijke knal geweest zijn want de auto’s zijn behoorlijk stuk. Geen gewonden gelukkig. Even later komt ons een ambulance en een politieauto tegemoet vanuit Berane.

De zon begint nu weer volop te schijnen dus we zoeken een plekje, dit is moeilijk in een kloof met veel bebouwing en Ton wil ook nog eens aan de zonkant. Ook bij het Plav-meer vinden we niks, nou dan maar even doorrijden naar een leuk dalletje op google-earth gevonden.

Een prachtig blauw oog in Montenegro

Dit is toch nog even zoeken maar 1,3 kilometer voorbij Vusanje op een steenslagweggetje staan we schitterend bij een BLAUW OOG !!!

Een blauw oog is een opwelling van ijskoud en zeer helder water uit de rotsbodem waardoor het een onwaarschijnlijk blauwe kleur heeft, vooral als de zon er in schijnt.
We gaan meteen kijken en het is werkelijk prachtig! Op een steen staat aangegeven waar het precies is.

We koken een potje met gebakken spek (in Zabljak gekocht voor op brood dachten we) en nemen een koud biertje. De zon verdwijnt en het koelt snel af. Al gauw is het 7,2°C, we zitten beiden met onze drie fleece-truien aan te kleumen en gaan maar even een eind wandelen om warm te worden. Volgens Chris is dit echt een plek waar zo maar eens een wilde beer je pad zou kunnen kruisen…

15 september
Het blijkt vannacht te zijn afgekoeld tot 3,8°C met een luchtvochtigheid van 100%. Om 10 uur komen er twee toeristen aan met een baboesjka, we weten niet uit welk land ze komen maar we hebben een heel gesprek. Ze lopen verder de bergen in met de oude vrouw als gids, waarschijnlijk “doen” ze het blauwe oog op de terugweg?
Het duurt lang voordat de zon ons komt verwarmen maar dan is het ook meteen lekker. We gaan zwemmen in het blauwe oog, crocs aan en het is toch KOUD !! Maar wat zijn we stoer, wie doet ons dit na?

We besluiten dit dal verder niet in te rijden, maar het dal van Gosinje want daar moet een asfaltweg zijn. En misschien een doorgang naar Albanië volgens onze nieuwste kaart!

De bron van Ali Pasha

Eerst bekijken we een “waterval” vlakbij Vusanje, nou, dat is meer een heel diep gat met water waar je zo in zou kunnen duiken en waar je dan nooit meer uitkomt, in de diepte zien we inderdaad ook een watervalletje.

Dan bezichtigen we de bron van (Ali) Pasha, het water stroomt hier ook zo uit de rotsen, het is idyllisch en lieflijk met grazende koeien.

Boodschappen doen we in Gusinje in slechts twee winkels. We rijden het dal in naar Albanië, het asfalt stopt en we vragen ons af of dit de goede weg is. Twee vrouwen met kindje vertellen ons dat we zo wel naar Albanië kunnen maar als ik de paspoorten laat zien wijzen ze naar de overkant van het dal en eerst terug naar Gusinje. In Gusinje plots honger en in het derde restaurant kunnen we ook eten, een soort snackbar. Na veel onverstaanbaarheid van beide kanten krijgen we één portie met worstjes en salade. En één vork. Uiteindelijk kan Chris niet meer bereiken dan nog een vork, ze snappen ons gewoon echt niet.

We rijden nu aan de goede kant van de rivier het dal in. Drie mannen bevestigen nogmaals dat er echt een grens is en ook een doorgaande weg naar de rest van Albanië. “Ah, Nederland”, zegt één van de mannen als hij onze paspoorten ziet. Lees maar verder op pagina 6.