De brievenbus van Berat
Chris: We rijden via Cërrik naar Belsh, een lange aaneenschakeling van lavazh’s, Doncafé’s, minimarkets, lassers en slagers. Deze laatste hebben vaak een betonnen plateautje naast hun zaak met een stellage om een dode koe aan te hangen. Dan rijden we toch weer fout, maar een zandpad is ergens toch echt de doorgaande weg.
Na een lekker warm broodje bij een wegrestaurant bereiken we over gaten-asfalt Berat, ’t regent af en toe en we gaan toeristisch doen in deze Albanese “Stad van de duizend ramen”.
Eerst kopen we postzegels bij het postkantoor. Oh, ja, ook vermeldenswaardig: in een klein dorp onderweg was een postkantoor open van 6 tot 9 uur en van 12 tot 13 uur! De weg naar burcht is eng steil op natte kinderkopjes omhoog, we kiezen om via de andere kant omhoog te rijden. Hier kom je langs een mooie begraafplaats met soms overdekte graven.
De burcht en het uitzicht
Bij de ingang van de burcht (toegang 100 lek (= € 0,75) p.p.) is een groep mannen bezig een grote witte bestelbus te duwen maar ze krijgen hem net niet een richel over. Met de sleepkabel bieden we de helpende hand maar aangezien het hier ook heel steil is stinkt ons busje nog een hele tijd naar verschroeid rubber.
We lopen door de smalle steegjes van het stadsdeel binnen de burcht naar het panoramapunt aan de andere kant.
Schitterend! Jammer genoeg geen helder weer.
Zes mensen komen ons helpen!
Onderweg zien we een ander postkantoor met grote gele brievenbussen aan beide kanten van de straat en aangezien de postzegels ondertussen op de ansichten zitten, gooi ik de stapel in een brievenbus. Klong! Dat klinkt wel wat leeg.
Ton: Als we weer door willen rijden komt er een wuivende vrouw uit het zogenaamde postkantoor rennen, deze brievenbus is niet in gebruik! Oei! wat nu? Er komt een tweede vrouw bij en even later nog één met een sleuteltje, maar helaas de bus gaat niet open. Er wordt een man gebeld die vanuit het kantoor aan de overkant aan komt lopen.
Na veel gefrutsel gaat de bus aan de onderkant open en de 19 ansichtkaarten rollen er samen met een hoop stof en troep uit. We bedanken de ondertussen zes mensen voor hun hulp en gaan naar het postkantoor waar we de zegels hebben gekocht. Ook daar: “Klong!” Nu maar afwachten of het goed komt.
In 2018 verkennen we Berat op de fiets!
Chris: Een aanrijdinkje in de stad: frontaal gebotst en twee sterretjes in een voorruit, ik hoor onze Bosnische liftster nog zeggen: “In ons land hoef je geen gordels om”. Ik hoop dat het snel gemeengoed wordt in de Balkanlanden, het kan een hoop verwoeste levens schelen.
We eten bonensoep en köfte bij het busstation, als je één köfte bestelt, krijg je inderdaad één köfte, Ton bestelt er gauw nog drie bij. Het regent en het stormt, de buspassagiers zonder paraplu worden zeiknat.
Iets voorbij Poliçan vinden we een plek bij een grasveldje bij een brug. Het regent de hele avond. Lees maar verder op pagina 12.