Strand onderaan de Llogara-pas
Chris: Maar we rijden al richting Llogarapas van 1027 meter boven de zee, de weg is breed, nog steeds geasfalteerd en nog steeds niet opgelapt, goede kwaliteit asfalt dus. Met een paar haarspelden omhoog door de bossen met de door de constante wind scheefgegroeide bomen. Omlaag is nog veel spectaculairder, ook al hebben we deze route al twee keer genomen, het lijkt wel een knikkerbaan, de rechte lijnen van de haarspelden over de kale bergen, waar auto’s langzaam naar beneden kruipen. Het uitzicht op de kolossale bergen, de Albanese rivièra, Corfu en nog een paar Griekse eilanden is grandioos. De militaire post waar in het voorjaar van 2008 een paar dikke keien door geiten losgetrapt werden en vlak voor ons busje op de weg stortten, is nu verlaten.
De weg die onderaan de pas naar het strand gaat is verbreed en verbeterd, daardoor zijn er ook meer auto’s beneden, er staat zelfs een camper. En een vreemd voertuig, een vrachtwagen met een opbouw. Ons plekje bij de rotswand is nog vrij.
Eerst maar eens zwemmen in de woeste golven en dan creëren we ons eigen naaktcampinkje tussen het busje en de rotswand.
Tegen vijven vertrekken de spaarzame daggasten. Wat overblijft om te overnachten is allemaal Duits. We gaan eens buurten bij de camper en het gekke voertuig, vijf mensen zitten op het strand rond een lampkaars. We maken een praatje en al gauw zitten we met een biertje info uit te wisselen. Het militaire voertuig met camperopbouw heeft vorig jaar vier dagen gedaan over de 128 km “andere” route van Theth naar Shkodër, het was prachtig. De weg werd soms overkapt door rotsen en hun voertuig is nogal hoog, maar het ging. Soms waren er vrachtwagens die bleven steken.
Wat een gedoe voor een mooie foto!
We kijken nog even bij onze andere buurtjes die vlakbij ons een tentje hebben opgezet, ze hebben een klein vuurtje. Ze zijn met een Albanese huurauto vanaf het vliegveld hier gekomen en gaan morgen ook verder naar het zuiden.
Er vallen een paar drupjes regen uit de warme lucht, jammer, het busje was immers zo schoon! Maar een dikke laag stof met een paar drupjes nattigheid is een slechte combinatie. ’s Nachts tijdens het plassen zie ik een verlichte veerboot en onweerflitsen. Het waait nu wel wat meer.
Hoogtepunt van de dag: de schitterende Llogara-pas. Dieptepunt van de dag: restaurantjes nog gesloten. 94 kilometer gereden
20 september
Na de eerste kop koffie besluit ik even boven langs de rotswand te lopen voor een mooie foto. Nou, dat is een hele onderneming. Eerst een plek zoeken om omhoog te kunnen en dan blijkt er een overwoekerd loopgravenstelsel van bunker naar bunker te zijn. Eenmaal blijkt het “pad” letterlijk over een bunker te lopen en voorzichtig kruip ik er overheen want de afgrond ernaast is diep, heel diep. Op een gegeven moment moet je over het loopgraf springen maar dat durf ik niet en ik ga terug langs prikstruiken en afgronden. Dan zie ik toch nog een mogelijkheid om aan de andere kant te komen. Helaas moet ik dan in de buurt van het busje weer aan de andere kant zien te komen. Ton hoort mij steunend en kreunend door de prikkende greppel gaan. Wat een gedoe voor een mooie foto!
Buuf komt aan met een keteltje water, hun gas is net op, we kletsen wat.
De Albanese Rivièra
Dan vraag ik mij af of de camper op eigen kracht naar boven kan komen en ik loop het strand op om te kijken of ze er nog zijn. Warempel, ze klappen net de deuren dicht en gaan rijden. Ze rijden het steilste stuk in het begin op en dat gaat heel goed. De grote truck begint nu ook heel langzaam de berg te bestijgen. De camper stopt, ik haal mijn verrekijker. De truck stopt voor de camper en even later rijden ze vlak achter elkaar verder omhoog. Later horen we dat de camper zich had ingegraven en bij de trek-actie zijn er twee sleepkabels gebroken.
Wij gaan ook rijden, via Palasë naar Dhërmi waar we via een brede asfaltweg naar het Drymades strand gaan, op een klein stukje na tussen twee huizen is alles mooi geasfalteerd. Op het strand beneden gaan we naar rechts en rijden achter het strand langs tot bijna aan de rotsen waar een natuurlijke opening zichtbaar is.
Hierachter liggen nog een paar strandjes, te voet of zwemmend te bereiken. Snorkelen is nu niet echt handig, je wordt door die hoge golven zo tegen de rotsen gekwakt.
Ook het zuidelijke strand van Dhërmi is toegankelijk via een brede asfaltweg, aan beide kanten van het strand gaat een smal weggetje verder. We parkeren de auto in de schaduw en eten bij “Luciano” een goede risotto met zeevruchten en zalige gegrilde groenten op een terras met leuk uitzicht. Er zijn hier vele kleine strandjes, waarschijnlijk leuk om te snorkelen.
Hoog boven Dhërmi drinken we koffie in “Panorama-bar”. Soms gaat de doorgaande weg tussen een paar huizen door, een stoplicht biedt uitkomst.
Tsja, je probeert eens wat!
Het volgende doel is Gjipe-strand. Langs de rivier gaat een gloednieuwe asfaltweg met een stoep en lantaarns en passeerplekken naar het klooster Theodorus, vanaf de parkeerplaats hier gaat een slecht pad nog 1500 meter verder, volgens twee jongens alleen voor terreinwagens. We draaien maar weer om, jammer, het moet daar erg mooi zijn met een diepe kloof waar je in kunt wandelen….
Bij Vuno gaan we naar de Jali-stranden, de weg is nu breed asfalt i.p.v. het smalle gravelweggetje in 2006. Bij het strand aangekomen rijden we verder op een bruin modderpad langs de stinkende plaatselijke afvalstort naar zogenaamde “aquariumstrandjes”. De weg is vlak voor het eerste strandje echt niet meer te berijden en we parkeren in een inhammetje.
We gaan zwemmen, de weg loopt hier over het strandje verder. Het is wel aardig maar niet wat we gehoopt hadden en geen plek om te overnachten vanwege de stank van voornoemde afvalberg. Gelukkig kunnen we de bus na zeven keer steken omdraaien en rijden weer terug naar de doorgaande kustweg, die dus nu echt overal breed en nieuw is.
Bij Livadhi (het westelijke strand van Himare) alweer een brede asfaltweg naar beneden en achter het strand rijden we verder en daar staan onze Duitse vrienden van gisteren! Ze vertellen hoe ze omhoog gekomen zijn vanochtend. We kijken nog even om het hoekje waar nog een mooi strand is. De disco aldaar is net afgebroken, einde seizoen.
Via het nieuwe gedeelte van Himare aan zee (even pinnen) bekijken we het strandje van 2006 dat nu geheel is aangepast aan de eisen van de moderne tijd. Ook de toen stoffige koelkastenwinkel is nu niet meer misplaatst.
Overnachting met uitzicht
Aan de andere kant van de baai van Porto Palermo vinden we een mooie kampeerplek met uitzicht op het kasteel van Ali Pasha. We staan iets van de zee af gelukkig, want vanwege de wind is het continue geraas van de golven een aanslag op je gehoorzin.
We lopen naar een vissershut met honden en een visser loopt met ons mee terug, hij vertelt dat hij daar woont, hij gaat nu ergens eten en komt over twee uur weer terug.
Dan lopen we de berg op naar een vuurtoren en iets militairs met radar, we hebben ooit mooie rotsformaties gezien vanaf het kasteel van Ali Pasha, niet te vinden natuurlijk. We moeten ons terug haasten vanwege invallende duisternis hetgeen niet eenvoudig is met deze enorme windvlagen.
Vanwege de wind gaan we in het busje zitten met de zijdeur aan de beschutte kant open. De visser komt precies twee uur later voorbij, hij fluit en neuriet zachtjes zodat we niet van hem schrikken. Hij komt in het donker bij de deur staan en nodigt ons uit voor een kop koffie, misschien morgen en na nog een hoop “gemier” (“mier” = “goed”) loopt hij weer door.
Hoogtepunt van de dag: eten op mooie plek Dhërmi. Dieptepunt van de dag: het stinkende afval. 72 kilometer gereden
21 september
6.45 wakker, de zon komt op. Prachtig! De visser laat zich nog niet zien dus we vertrekken naar een strand twee kilometer verderop om te zwemmen. Het heet hier Qeparo, je ziet het oude deel van het stadje bovenop de berg liggen, het nieuwe deel ligt aan de andere kant van dit strand. Als we ons afdrogen komt er een in het zwart geklede oude vrouw onder de staart van haar zwangere koe kijken. Lees maar verder op pagina 13.