Kerkeneiland en thuisreis
Chris: We besluiten nog het eiland vol kerken te bezoeken bij Aghios Achilios aan het kleine Prespa-meer. Bij de parkeerplaats zijn wat potten jam e.d. te koop. Dan lopen we, op de voet gevolgd door twee honden, over zo’n 700 meter lange drijfbrug.
Alweer een enorme verscheidenheid aan watervogels hier! Op het eiland bekijken we de resten van de tiende-eeuwse Achillus Basiliek, waar tsaar Samuel is begraven. De overige kerken slaan we over.
Het gehuchtje op de punt van het eiland is erg leuk.
En nu rustig op huis aan! We gaan een pas over naar Florina, de andere kant zit in de wolken. In Florina is het moeilijk de weg naar de grenspost bij Niki te vinden. Bij de Griekse douane weer verwarring over dat stomme autodocument, we zijn het ondertussen spuugzat. Gelukkig doen ze in Macedonië niet moeilijk. In Bitola zoeken we een pinapparaat en dat is een heel gedoe. Vervolgens in een dorpje geen restaurant maar wel drogende tabaksbladeren.
In Prilep eten we in een restaurant vol mannen, Ton een giga-Macedoonse burger en ik een heerlijk gerecht van vlees in een darmvel. Het Mladost-meer is moeilijk te vinden, twee enthousiaste vrouwen leggen ons uit hoe we verder moeten rijden. We vinden een plek aan het meer bij een gesloten camping. We zitten voorin het busje aan het snel donker wordende meer.
Hoogtepunt van de dag: de tocht naar de grotkerk. Dieptepunt van de dag: zoeken bankomaat. 251 kilometer gereden
30 september
We zwemmen heerlijk in het meer, het water is verrassend schoon en niet koud.
Overnachting bij het “Spiegelmeer”
We nemen nu de weg naar het noorden tussen de snelweg in die hier gesplitst is. De weg wordt steeds slechter, glibberig gatenasfalt en soms helemaal geen asfalt, gaat dit wel goed? Na ruim een uur bereiken we Katlanovac waar we nu eens alle boodschappen in één winkel kunnen kopen.
Omdat we weten dat Servië altijd moeilijk doet over dat autodocument rijden we naar een grensovergang parallel aan de autoput, we zijn het zat dat iedereen handelt naar eigen inzicht! Macedonië uit is geen probleem maar Servië in, nee, dat kan niet. Ze kunnen ook niet uitleggen waarom, ze kennen überhaupt maar één Duits woord: zurück! naar de grenspost aan de autoput. Dat we daar helemaal niet vandaan komen deert ze niet. We gaan maar weer naar de lieve Macedonische douaniers die ons verbaasd weer binnen laten. En dan over een niet al te beste weg naar de autoput, waar we eerlijk waar zo door kunnen rijden!
In Džep wordt ons busje gewassen terwijl wij kalfsgoulash en kalfsbraten eten. De autowasser zorgt dat we veilig de weg weer kunnen oversteken. Dat dit stuk tweebaansweg hier erg gevaarlijk is zien we even later: een zwaar ongeluk van een vrachtwagen en een personenauto op een kruising, zo te zien is het ongeveer anderhalf uur geleden gebeurd, precies de tijd die we bij die grensovergang hebben verprutst!
We overnachten bij het “Spiegelmeer”, op de foto zie je waarom we dit meertje zo noemen.
’s Avonds komt er een truck met schijnwerpers controleren of er nog vissers zijn (net als in april van dit jaar) maar dat wij daar overnachten is geen enkel probleem!
Hoogtepunt van de dag: bij de autoput-douane mogen we gewoon doorrijden. Dieptepunt van de dag: we mogen niet door de douane. 465 kilometer gereden
Veertien schattige biggetjes
1 oktober
We staan relaxed op, koken wat eieren en fotograferen een moedervarken met veertien kleine biggetjes, zo schattig!
Een kleine tien uur later arriveren we op een parkeerplaats bij de afslag Paß Lueg in Oostenrijk.
Hoogtepunt van de dag: de schattige varkentjes. Dieptepunt van de dag: eten bij Marché in Slovenië, vlak na de Kroatische grens, als we de de afrit afrijden zien we het al: hier waren we eerder: het eten is wel te eten en al bereid, maar lauw en echt razend duur! Maar ja, we hebben nu trek! 863 kilometer gereden
Brutale meeuwen bij de Chiemsee
2 oktober
Nog heel wat kilometertjes vandaag en drie leuke momenten: Bij de Chiemsee geven we ons oude brood aan de vogels, een traag vliegende eend met een stukje brood in zijn bek wordt minutenlang achtervolgd door een troep brutale meeuwen.
We gaan ergens plassen bij een raststätte maar zitten nog te kletsen in de auto. Plots kijkt Ton naar links en roept verschrikt: “opschieten, er komt een bus mensen aan!” We hollen naar sanifair, helaas deur op slot, we rennen het restaurant binnen, een serveerster zegt dat de toiletten buiten zijn door een verbouwing. Bij de ingang komen de eerste busgasten ons al tegemoet. Als we klaar zijn staat er een lange rij… Wat een opluchting!
Dan gaan we weer eten in het schnitzelparadijs in Niederaulla waar we in het voorjaar ook waren, het lieve echtpaar herkent ons natuurlijk niet, maar als we vertellen dat we toen in Turkije waren en nu uit Albanië komen, beginnen haar ogen te glimmen en ze vertelt dat zij Albanezen uit Kosovo zijn!
Hoogtepunt van de dag: ontmoeting in het schnitzelparadijs. Dieptepunt van de dag: we rijden op de snelweg ergens fout en dat scheelt zo’n 100 kilometer. 1147 kilometer gereden
We vinden het uiteraard jammer en ook weer leuk dat we weer thuis zijn.